Δύο χρόνια χαμένα για τον ελληνικό λαό...

του Ευάγγελου Λαζαρίδη, υφηγητή Πολιτικής Οικονομίας

Απευθύνομαι στους αξιωματούχους της ευρωζώνης, υπεύθυνους διαχείρισης της οικονομικής κρίσης μέσα στην ευρωζώνη, για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και την καλή χρήση του προϊόντος του δανείου των 110 δισ. ευρώ στην Ελλάδα. Απευθύνομαι στην ελληνική κυβέρνηση και θέλω να τους πω ότι η τράπεζα για να εισπράξει το λαβείν της από τον ανήμπορο πιστούχο της δεν τον θέτει υπό καθεστώς πανικού - φόβου, δεν τον προκαλεί· αντίθετα, προσπαθεί να τον κάνει να αισθάνεται φιλικά, γιατί μόνο με τη συνεργασία του πιστούχου υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να εισπράξει το λαβείν της. 
Οι επισφάλειες των τραπεζών είναι μεγάλες σε όσες περιπτώσεις η τράπεζα τρόμαξε τον πιστούχο και ο πιστούχος θύμωσε. Οι τράπεζες, ακόμη και αν είχαν εμπράγματες ασφάλειες - νόμιμο δικαίωμα - να εκποιήσουν ακίνητη περιουσία, κράτησαν ανενεργά τα προγράμματα εκποίησης των ακινήτων, σε εμπράγματη ασφάλεια. Η τράπεζα-δανειστής δεν έχει αντικείμενο δουλειάς, ούτε ενδιαφέρεται για τη συσσώρευση ακίνητης περιουσίας, ενδιαφέρεται για το διαθέσιμο ρευστό, από εκεί θα βγάλει τα λεφτά-κέρδος. 

Οι δανειστές της Ελλάδας, χώρες-μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, εξασφάλισαν τα κεφάλαιά τους με εμπράγματες ασφάλειες τις οποίες έδωσε η ελληνική κυβέρνηση. Οι ασφάλειες αυτές δεν έχουν πρακτική αξία, δεν είναι άμεση η είσπραξη του λαβείν της κάθε χώρας. Δεν πιστεύω ότι ικανοποιείται η χώρα-μέλος αν θα κατασχέσει το κτίριο της Βουλής ή την Ακρόπολη, ή την τάδε καλή ακτή, ούτε είναι βέβαιο ότι η εκποίηση είναι εφικτή. Οι πολίτες είναι πολύ θυμωμένοι με όσα βλέπουν και για όσα πιέζονται να κάνουν, γιατί δεν νιώθουν υπαίτιοι για να υποστεί ταπείνωση η χώρα, να φτωχύνουν, να χάσουν τη δουλειά τους, να κλονιστεί η γαλήνη της οικογένειας. 

Για την Ακρόπολη-λίκνο της δημοκρατίας, σημείο αναφοράς της διεθνούς κοινωνίας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγηθεί σε διαγωνισμό μειοδοσίας αν, ενδεχομένως, δρομολογηθεί η εκποίησή της, όπως και η άνευ βαρών περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου. Οι επιχειρήσεις ΔΕΚΟ, χωρίς να μελετηθεί η δυνατότητα αξιοποίησής τους, είναι παραγωγικές μονάδες, στοίχισαν τεράστια ποσά, αλλά κατέληξαν ζημιογόνες γιατί λειτούργησαν ως αποθετήρια αποτυχημένων πολιτικών. 

Η Ελλάδα, μέλος της ευρωζώνης, κέντρο της δημοκρατικής σκέψης των ελεύθερων πολιτών, σε καμία περίπτωση δεν ευτελίζεται, δεν εκποιείται. Για όλα τα άλλα ακίνητα υπάρχει πρόβλημα της νομιμοποίησης του πωλούμενου ακινήτου. 
Αυτά σε ό,τι αφορά το λαβείν των δανειστών. 

Παρακολουθούμε ότι στις Βρυξέλλες όλοι οι αξιωματούχοι βρίσκονται σε διαρκείς συσκέψεις, διαβουλεύσεις, τηλεδιασκέψεις, συνόδους κορυφής για το ελληνικό οικονομικό ζήτημα, τη δημοσιονομική προσαρμογή, το υπερβολικό χρέος. Η ελληνική κυβέρνηση πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες και διαβουλεύεται. Οι ελεγκτές πηγαίνουν και έρχονται στην Αθήνα και πάλι πίσω στις έδρες τους... Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση σε 24ωρη βάση συσκέπτεται και τηλεδιασκέπτεται. Πάντα, στο τέλος των επαφών/συμφωνιών, η ελληνική κυβέρνηση αναγγέλλει μέτρα, οι αξιωματούχοι εκφράζουν την επομένη τον θαυμασμό τους για την ελληνική συνέπεια και τη μεθεπομένη επανέρχονται, για να επαναληφθεί ο κύκλος νέων τηλεδιασκέψεων, νέων μέτρων. 

Ψάχνω το αποτέλεσμα όλων αυτών των «κινητοποιήσεων», ανακοινώσεων, συνεντεύξεων, τηλεδιασκέψεων με τους αξιωματούχους της ευρωζώνης, υποθέτω καλών προθέσεων, αλλά δεν βρίσκω κανένα χρήσιμο αποτέλεσμα. Σε ό,τι αφορά την έξοδο από την κρίση της ελληνικής οικονομίας, δεν βλέπω βελτίωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Το αντίθετο, το χρέος αυξάνεται, το δημοσιονομικό έλλειμμα αυξάνεται, η ύφεση αυξάνεται, η ανεργία αυξάνεται, οι πολίτες φτωχαίνουν. Η αγορά στέγνωσε την ώρα που οι τράπεζες «χρηματοδοτούνται» από το κράτος, ήδη πήραν περίπου 110 δισ. ευρώ. Η αγορά χρήματος έγινε απρόσιτη, τα spreads εκτινάχθηκαν πάνω από τις 2.000 μονάδες βάσης, τα CDS ξεπέρασαν τις 6.000 μονάδες βάσης - ρεκόρ χωρίς προηγούμενο. 

Οι εξελίξεις αυτές δείχνουν ότι όλες οι πρωτοβουλίες των δύο μερών δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή, την ανταγωνιστικότητα, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η ανάκαμψη είναι το ζητούμενο. Να μπορέσει η χώρα να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος, τη δημοσιονομική προσαρμογή. Και τα δύο μεγέθη της οικονομίας δεν εξυπηρετούνται με τέτοια μέτρα. 

Αυτό που έγινε τη διετία που πέρασε δεν έχει καμία σχέση με τον λόγο προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης, τον δανεισμό τεράστιου ποσού, τον όγκο αποφάσεων, τις δαπάνες παραγωγής μη χρήσιμου έργου, τις συσκέψεις. Δεν είναι έργο επιπέδου ηγεσιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ευρωζώνης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της κυβέρνησης, είναι δουλειά μιας νοικοκυράς η οποία κάθε μέρα μετράει το ταμείο που έχει και προσπαθεί να κρατήσει την εμπιστοσύνη, την καλή πίστη στη γειτονιά, όταν θα πάει στον μπακάλη και δεν θα έχει λεφτά να την εμπιστευθεί ο μπακάλης. Ξέρει ότι δεν μπορεί περισσότερα, γιατί δεν έχει νέους πόρους για παραπάνω. 

Οι ηγέτες τους οποίους έβλεπε με δέος ο απλός πολίτης δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες του. Αντίθετα βλέπει να φτωχαίνει, ο διπλανός του να χάνει τη δουλειά του, φοβάται για τη δική του δουλειά, ζει τον καθημερινό πανικό, χωρίς να αισθάνεται ότι είναι υπαίτιος. 

Δίπλα μας η δική μας Κύπρος τόλμησε και οριοθέτησε τις δικές της ΑΟΖ, υπέγραψε ισχυρές συμφωνίες, συνεργάζεται με το Ισραήλ και μεγάλες εταιρείες πετρελαιοειδών, απάντησε ευθέως και κατηγορηματικά «όχι» στην απειλή της Τουρκίας, προχώρησε σε γεωτρήσεις. Η Τουρκία χωρίς να έχει νόμιμο τίτλο οριοθέτησε ΑΟΖ με την κοινότητα των Τουρκοκυπρίων. Εμείς, χώρα-μέλος της ευρωζώνης, χώρα του πηγαινέλα στις Βρυξέλλες και στις ΗΠΑ, ούτε αυτό δεν μπορέσαμε να κάνουμε, στα δικά μας οικόπεδα ΑΟΖ, έστω έρευνας. Το μόνο που μπορούμε και κάνουμε καλά είναι οι μειώσεις αμοιβών, θέσεων εργασίας, ο πανικός-φόβος;