Η παλιά Μηχανιώνα (2η συνέχεια)

Είδαμε στο πρώτο μέρος του δημοσιεύματός μας για την παλιά Μηχανιώνα της Κυζίκου τις ασχολίες των παλιών Μηχανιωτών, οι περισσότεροι των οποίων ήταν ψαράδες, ενώ υπήρχαν και ορισμένοι γεωργοί αλλά και τεχνίτες που ήταν ξακουστοί  στην Πάνορμο και την Κωνσταντινούπολη όπου δούλευαν.

Οι αγρότες της Μηχανιώνας ασχολούνταν κυρίως με την αμπελοκαλλιέργεια και τα κρασιά της περιοχής ήταν περιζήτητα σε όλη τη Μικρά Ασία. Επίσης, υπήρχαν ελιές, οπωροφόρα δέντρα, λίγα σιτηρά και μουριές για μεταξοσκώληκες, καθώς τα κουκούλια της πήγαιναν στην Προύσα για Μετάξι.

Το ευτύχημα για τη Μηχανιώνα της Κυζίκου, ήταν ότι είχε πολλά και καλής ποιότητας νερά. Μία βρύση, την έλεγαν «Πεύκο» και για να πάρει κανείς νερό έπρεπε να κατέβει αρκετά σκαλοπάτια. Άλλοι την ονόμαζαν «βρυσούλα», βρισκόταν κοντά στην Παναγία την Γρηγορούσα και λέγονταν ότι είχε το καλύτερο νερό. Ενώ στα βόρεια του χωριού, ήταν η περίφημη «Κουτσαντά», που είχε πολύ νερό, δύο κάνουλες και δύο γούρνες για το πότισμα των ζώων. Το άφθονο νερό αυτής της βρύσης, σχημάτιζε ποταμάκι που διέσχιζε το χωριό μέχρι τη θάλασσα όπου χύνονταν. Ήταν χτισμένη με σκούρο μάρμαρο πελεκητό και στα πλαϊνά είχε άλλα μάρμαρα σαν πάγκους, που τους χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες όταν έπλεναν ρούχα. Είχε 5 μέτρα ύψος, 7 μέτρα φάρδος και έναν σταυρό στην κορυφή με σκαλισμένη την επιγραφή «Έτος 625».  Για την ονομασία της υπάρχουν πολλοί θρύλοι. Μια άλλη βρύση, που λεγόταν «Σωληνάρι» και το νερό της φημιζόταν σαν ιαματικό, είχε επιγραφή «Έτος 356», επί Μητροπολίτη Κυζίκου Θεοδόσιου. Ανάμεσα στη βρύση «Κουτσαντά» και την παραλία, γινόταν ο περίπατος της Μηχανιώνας.

Λίγο έξω από το χωριό, ήταν η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και δίπλα, ήταν μία μεγάλη αμμουδιά, ο Μακρύγιαλος, όπου γινόταν και το καλοκαιρινό νυφοπάζαρο. Ενώ σε μικρή απόσταση ήταν η παραλία της Παναγίας της Κάναλης. Εκεί έκαναν οι γυναίκες μπάνιο με νυχτικιά, καθώς δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη μαγιό. Όσο οι γυναίκες κολυμπούσαν στη θάλασσα ή βρισκόταν στην αμμουδιά δεν τις πλησίαζαν οι άντρες, καθώς τις σέβονταν απόλυτα.

Στη βόρεια άκρη της Μηχανιώνας, ήταν ο Άγιος Νικόλαος του μόλου. Είχε έναν μικρό όρμο που τον έλεγαν Πλατέρα. Πιο πέρα ήταν άλλοι τέσσερις όρμοι και μετά ήταν ο ορμίσκος «χοντρά χαλίκια» όπου υπήρχε και μία βρύση με ξύλινη κάνουλα και πολύ κρύο νερό. Δίπλα, ήταν τα βράχια που τα έλεγαν «συγχώριο», γιατί όποιος έπεφτε από εκεί, ήταν συγχωρεμένος. Αμέσως μετά ήταν ο ορμίσκος «Καλάμι» όπου χυνόταν και τα νερά του ποταμιού του Αγίου Γεωργίου της Δάφνης.

Η νότια άκρη του χωριού, λεγόταν Άραμνος, είχε κάβο και λιμάνι από νότια. Πάνω στον κάβο υπήρχαν τρεις ανεμόμυλοι. Ενώ πιο κάτω ήταν το καρνάγιο του Φώτη Χαντσάρα και λίγο πιο πέρα το αγίασμα της Αγίας Πελαγίας της Κάναλης. Εκεί ήταν και η εκκλησία της Αγίας; Αικατερίνης και όλη η περιοχή λεγόταν παλιάμπελα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Από το ανέκδοτο κείμενο του Ευάγγελου Χατζημπιρμπιλού «Η ιστορία της Παλιάς και Νέας Μηχανιώνας»