Στη Θεσσαλονίκη η υπόθεση κολύμπι είναι... ρετρό!

Να έχουν τέτοια θάλασσα οι Θεσσαλονικείς και να μην μπορούν να την απολαύσουν..

Γιατί να μην μπορούν οι Θεσσαλονικείς να κολυμπούν στη θάλασσά τους, τη στιγμή που την έχουν δίπλα; Γιατί δεν καθαρίζεται ο Θερμαϊκός και δεν αποδίδεται στους κατοίκους της συμπρωτεύουσας όπως γίνεται σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο; Τα ερωτήματα αυτά θέτει η Χρύσα Νάνου σε ένα πολύ όμορφο κείμενό της που δημοσιεύεται στον «Αγγελιοφόρο» για να σημειώσει ότι «στη Θεσσαλονίκη η υπόθεση κολύμπι είναι ρετρό». Θα βρεθεί άραγε κάποιος αρμόδιος να δώσει απάντηση στο θέμα που θίγει;

Γράφει με γλαφυρό τρόπο:
Κανονικά την ώρα αυτή που γράφω θα έπρεπε να έχω δίπλα μου μία τσάντα με ένα μαγιό μέσα, σαγιονάρες και πετσέτα. Ολοι μας, δηλαδή όσοι ζούμε καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη με τα χιλιόμετρα της ακτογραμμής. Φεύγοντας από τη δουλειά θα περνούσαμε για μια βουτιά στο Θερμαϊκό: κάπου στο Λευκό Πύργο θα βρισκόταν η πρώτη εξέδρα κι από εκεί ώς την Αρετσού κι ακόμη παραπέρα θα ξεχώριζαν διάσπαρτοι στα νερά χιλιάδες λουόμενοι να κολυμπούν, να κάνουν μακροβούτια ή απλώς να πλατσουρίζουν αναλόγως των ικανοτήτων του καθενός. Τι το πιο φυσιολογικό δηλαδή για μια πόλη που ζει κι αναπνέει δίπλα στη θάλασσα.
Θάλασσα; Είστε σίγουροι ότι αυτό που μας περιβάλλει είναι θάλασσα και όχι μία αναπαράσταση εικονικής πραγματικότητας; Η πολυτραγουδισμένη θάλασσα δεν είναι για τη Θεσσαλονίκη παρά ένα σκηνικό, όμορφο η αλήθεια για να βγάζεις φωτογραφίες με ηλιοβασιλέματα, με ποδηλάτες και ερωτευμένα ζευγαράκια στο πλακόστρωτο, με το χιονισμένο Ολυμπο στο βάθος, πλην όμως σκηνικό. Η χρησιμότητά του είναι μόνο για το φαίνεσθαι όχι για το ζην.
Τις τελευταίες δεκαετίες μεγάλες πόλεις σ' όλο τον κόσμο ανακάλυψαν το αυτονόητο: καθάρισαν από ρύπους ποτάμια και λίμνες που είχαν πρόβλημα, για να τα παραδώσουν να τα χαρούν οι πολίτες. Στο Ρήνο και στο Ροδανό, στη λίμνη Κόμο και σε πολλές ακόμη λίμνες ο κόσμος κολυμπάει τα καλοκαίρια, όσο για το Σίδνεϊ στον Ειρηνικό αυτοί που ξέρουν λένε ότι είναι ο παράδεισος του κολυμβητή.
Στη Θεσσαλονίκη η υπόθεση κολύμπι είναι ρετρό. Οσοι έχουν γεννηθεί εδώ θυμούνται αφηγήσεις των γονιών ή των παππούδων τους που κάποτε κολυμπούσαν στην Αρετσού, στο Ντεπό ή και κοντά στο Λαογραφικό, όσο πιο αρχαίος ο παππούς τόσο πιο κοντινές στο κέντρο οι βουτιές.
Παράπονο από πεζόδρομους δεν έχουμε στη Θεσσαλονίκη, τους χαίρονται πια πεζοί και ποδηλάτες κι ακόμη περισσότερο οι οδηγοί μηχανών, ΙΧ και φορτηγών. Ακόμη κι αν ο δήμος αποφάσιζε να μην πεζοδρομήσει ούτε ένα επιπλέον εκατοστό οδοστρώματος, η συλλογική ικανοποίηση θα παρέμενε ανέπαφη. Αν όμως έβαζε ως μεγάλο του στοίχημα να μας δώσει πίσω το Θερμαϊκό;