Τρικούπης πριν 119 χρόνια: "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν"

Πριν από 119 χρόνια, στις 10 Δεκεμβρίου 1893, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος Χαρίλαος Τρικούπης κατά την ομιλία του στη Βουλή, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και στην αδυναμία να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του, θα πει την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ήταν μία από τις πέντε συνολικά πτωχεύσεις που κήρυξε η Ελλάδα και ελπίζουμε να μην χρειαστεί να υπάρξει και άλλη.

Η κήρυξη της πτώχευσης του 1893, επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας. Αν και αμφισβητείται το κατά πόσο ειπώθηκε η φράση αυτή, καθώς δεν υπάρχει στα πρακτικά της Βουλής, εντούτοις ισχυρές μαρτυρίες, όπως αυτή του Ανδρέα Συγγρού επιβεβαιώνουν το γεγονός. Στην πραγματικότητα η φράση αυτή λέχθηκε από τον Χ. Τρικούπη την παραπάνω ημερομηνία από του βήματος της Βουλής όχι όμως απευθυνόμενος προς το Σώμα της Βουλής ως επίσημη διακήρυξη, αλλά "εν τη ρύμη του λόγου" του, αναφέροντας τις αναγκαίες προς τους δανειστές διαπραγματεύσεις, που πίεζαν απροκάλυπτα τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας.

X.Tρικούπης

Πολύ ελαφρότερη εκείνη η πτώχευση της σημερινής

Τηρουμένων των πολλών αναλογιών, αναμφίβολα, το 1893 η πρώτη φάση επιβολής του Ελέγχου ήταν ασύλληπτα ελαφρότερης μορφής από τη σημερινή. Το ίδιο όμως συνέβη και αργότερα, με τη μεγάλη και πολύ πιο γνωστή σήμερα περίοδο του Διεθνούς Ελέγχου μετά τον «Ατυχή πόλεμο» του 1897.

Ακόμα και τότε, ακόμα και μετά μια στρατιωτική ήττα και την επιδίκαση τεράστιων πολεμικών αποζημιώσεων που το βάρος τους προστέθηκε στην πτώχευση, το «Μνημόνιο» της εποχής και πάλι ουδεμία σχέση είχε με τα σημερινά μέτρα.

Η εξαμελής επιτροπή που εγκατέστησαν οι δανειστές στην Αθήνα το 1898 είχε ως κύριο έργο της την επιστασία μιας συνθήκης η οποία επέβαλε την εκχώρηση στον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο τα έσοδα από τα κρατικά μονοπώλια στα σπίρτα, το αλάτι, στο χαρτί του τσιγάρου και σε άλλα προϊόντα, την είσπραξη από τους φόρους στα καπνά, τα τέλη χαρτοσήμου και τα τελωνειακά έσοδα του Πειραιά.

Όχι ότι τα μέτρα δεν ήταν επώδυνα για μια τόσο μικρής κλίμακας οικονομία όσο η Ελλάδα της εποχής – ασφαλώς και ήταν. Δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση εξοντωτικά, ειδικά στο βαθμό των σημερινών για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ούτε εξόντωναν κάθε δυνατότητα ανάκαμψης και ανάπτυξης, ούτε πολύ περισσότερο, «ξεπουλούσαν» οριστικά τα πάντα στη χώρα.

Γι' αυτό άλλωστε και πριν περάσουν δεκαπέντε χρόνια, η Ελλάδα είχε ανασυγκροτηθεί τόσο ριζικά, και μάλιστα με ενεργή την ξένη βοήθεια, ώστε να είναι σε θέση να διεξάγει τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους.

Μάλιστα, στα τελευταία χρόνια του Διεθνούς Ελέγχου, οι προϋπολογισμοί της χώρας έγιναν και πάλι ελλειμματικοί, με τις ευλογίες δε των δανειστών, προκειμένου να αγοραστεί οπλισμός ακριβώς γι' αυτό το σκοπό.

Οι πέντε πτωχεύσεις της Ελλάδος

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά πέντε φορές βάρεσε κανόνι η Ελλάδα στη σύγχρονη ιστορία της, με το πρώτο "επεισόδιο" να καταγράφεται στις αρχές του πολέμου ανεξαρτησίας της χώρας και το τελευταίο κατά τη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης του '30.
Μάλιστα η συνδυασμένη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία η Ελλάδα ήταν χρεοκοπημένη στη σύγχρονη εποχή ανέρχεται σε ενενήντα χρόνια ή περίπου στο ήμισυ της συνολικής περιόδου κατά την οποία η χώρα είναι ανεξάρτητη!
Πάντως, η πρώτη καταγεγραμμένη χρεοκοπία στην ελληνική ιστορία έγινε τον 4ο αιώνα προ Χριστού, όταν 13 πόλεις-κράτη της Ελλάδας δανείστηκαν κεφάλαια από τον Ναό της Δήλου. Τότε οι περισσότεροι από τους δανειστές δεν κατάφεραν ποτέ να αποπληρώσουν τα δάνεια και ο Ναός "έγραψε" απώλειες 80% επί του κεφαλαίου του...
Η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση πέντε φορές και συγκεκριμένα το 1827, το 1832, το 1843, το 1893 και το 1932, ενώ σε όλες ήταν εμφανής η εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα στην εσωτερική ζωή της χώρας.
Ο εξωτερικός δανεισμός με επαχθείς όρους συνοδεύει το ελληνικό κράτος από τα πρώτα του βήματα με την αναγνώριση της εθνικής υπόστασης μετά την Επανάσταση του 1821, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των δανείων σπαταλήθηκε όχι για τις ανάγκες του λαού, αλλά για την προπληρωμή τόκων και προμηθειών στα χρηματιστήρια της Ευρώπης.
Η κύρια αιτία που η χώρα μας αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι ήταν τότε, όπως άλλωστε και σήμερα, το υψηλό δημόσιο χρέος. Επίσης, ο ρόλος των ξένων δεν πρέπει να υπερεκτιμάται: έχουν συμφέροντα τα οποία φροντίζουν να εξυπηρετούν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς αυτό να αποκλείει κερδοσκοπικές επιθέσεις από συγκεκριμένα κέντρα που άλλοτε κέρδιζαν μεγαλύτερα επιτόκια ή ελληνική γη με υποθήκη και σήμερα, με την παγκοσμιοποίηση των αγορών, υψηλότερα spreads και υπεραξίες από το σορτάρισμα σε μετοχές και ομόλογα.

Η πρώτη πτώχευση
Ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Ελλάδας ξεκίνησε το 1821 και στόχο είχε τον τερματισμό της οθωμανικής κυριαρχίας. Το 1824 εξασφαλίστηκε από το Χρηματιστήριο του Λονδίνου δάνειο ύψους 472.000 στερλινών, προκειμένου να συνεχιστεί ο αγώνας. Η προσφορά υπερκαλύφθηκε και από τους αγοραστές απαιτήθηκε να καταβάλουν μόνο το 10% της τιμής αγοράς. Επιπλέον δάνειο ύψους 1,1 εκατ. στερλινών χορηγήθηκε το 1825. Οι κερδοσκόποι στο Λονδίνο "σούφρωσαν" το μεγαλύτερο μέρος των ποσών, προτού η Ελλάδα λάβει τα κεφάλαια. Το 1827 ο Ι. Καποδίστριας απευθύνει έκκληση στις μεγάλες δυνάμεις για νέο δάνειο χωρίς αυτές να ανταποκριθούν.

Σπατάλη από τον Όθωνα
Το 1832 χορηγήθηκε δάνειο ύψους 60 εκατ. δραχμών στην Ελλάδα, η οποία ήταν πλέον ανεξάρτητο κράτος. Το δάνειο κανονίστηκε από τις κυβερνήσεις Γαλλίας, Ρωσίας και Βρετανίας και υποτίθεται ότι χορηγήθηκε προκειμένου να βοηθήσει την Ελλάδα να "χτίσει" την οικονομία της. Τα κεφάλαια κατά το μεγαλύτερο μέρος τους κατασπαταλήθηκαν για τη διατήρηση του στρατού και του Βαυαρού πρίγκιπα Οθωνα, ο οποίος έγινε βασιλιάς της Ελλάδας από τους Αγγλους.

Περικοπές μισθών
Μέχρι το 1843 η οικονομική ανάκαμψη δεν φαινόταν πουθενά. Η χώρα αδυνατούσε να εκπληρώσει το δημόσιο χρέος της. Οι ξένες δυνάμεις αρνήθηκαν να καταβάλουν την τρίτη δόση του δανείου του 1832. Ο Οθωνας αναγκάστηκε να κηρύξει επίσημη πτώχευση εκλιπαρώντας για νέες πιστώσεις. Υπό τον φόβο της εισβολής των μεγάλων δυνάμεων και κάτω από την υπόδειξή τους προχωρεί στη μείωση των τακτικών δαπανών, που περιλαμβάνει και περικοπές μισθών. Η διάσκεψη που συνήλθε στο Λονδίνο έθεσε αυστηρούς όρους για την καταβολή των ελληνικών οφειλών.

Στάση πληρωμών
Αφού η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε διακανονισμό των χρεών της το 1878, οι παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου άνοιξαν και πάλι για την Ελλάδα και -όπως ήταν αναμενόμενο- οι δανειστές προθυμοποιήθηκαν αμέσως να χορηγήσουν στη χώρα κεφάλαια. Αυτός ο δανεισμός αυξήθηκε σε μη βιώσιμα επίπεδα και η κυβέρνηση Τρικούπη προχώρησε σε στάση πληρωμών το 1893. Το 1898 οι ξένες πιέσεις οδήγησαν την Ελλάδα να αποδεχτεί τη δημιουργία της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διαχείριση του Ελληνικού Χρέους. Αυτή η Επιτροπή ήλεγχε την οικονομική πολιτική της χώρας, καθώς και την είσπραξη φόρων και τα συστήματα διαχείρισης της Ελλάδας.

Διεθνές κραχ - Υποτίμηση δραχμής
Το 1929 ξεσπάει η παγκόσμια οικονομική κρίση ύστερα από το κραχ του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Η κρίση είχε άμεσες συνέπειες στην οικονομία της Ελλάδας. Εναν χρόνο πριν η χώρα είχε επανέλθει στον "κανόνα χρυσού", με σκοπό να προσελκύσει επενδύσεις ξένων κεφαλαίων. Η δραχμή για να παραμείνει στον "κανόνα χρυσού" συνδέεται με το δολάριο. Τον Σεπτέμβρη του 1931 προκαλείται πανικός, με "φυγάδευση" στο εξωτερικό 3,6 εκατ. δολαρίων από ιδιώτες και τράπεζες. Η κυβέρνηση αναζητεί εναγωνίως νέα δάνεια χωρίς επιτυχία. Την άνοιξη του 1932 ο Βενιζέλος αναγκάζεται να εγκαταλείψει καθυστερημένα τον " χρυσό κανόνα" και να υποτιμήσει τη δραχμή. Την Πρωτομαγιά ανακοινώνει στη Βουλή την πτώχευση της Ελλάδας.

Το 454 π.Χ στη Δήλο η πρώτη χρεοκοπία στον κόσμο
Η πρώτη πτώχευση στην παγκόσμια ιστορία σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου. Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας. Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.
Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.
Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν "τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους".
Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη... στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας!
Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται... επαναδιαπραγμάτευση χρέους.
Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Ελληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους - δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.
Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Μετά το "κανόνι" ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Εκτοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.