Η όψιμη "ανησυχία" της Μέρκελ για τις Κυπριακές τράπεζες

Από τις 16 Απριλίου 2003, που ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, υπέγραψε τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και από την 1^η Μαϊου του 2008, που η Μεγαλόνησος εντάχθηκε στην Ευρωζώνη, οι Γερμανοί και οι άλλοι εταίροι στην Ε.Ε. γνώριζαν για τα ξένα κεφάλαια, Ρωσικά και Λιβανέζικα που είναι επενδεδυμένα στις δύο Κυπριακές τράπεζες, κυρίως στη Λαϊκή.

Επίσης γνώριζαν ότι από την ώρα που η Τρόϊκα επέβαλε τα εξοντωτικά μέτρα στην Ελλάδα και υπήρχε αυτή η στενή διασύνδεση των δύο μεγάλων τραπεζών της Κύπρου με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μετά το «κούρεμα» στα ελληνικά ομόλογα, θα δέχονταν και οι Κύπριοι πλήγμα: Πράγματι, «Λαϊκή» και «Τράπεζα Κύπρου» είχαν απώλεια ύψους 5 δισ. Ευρώ, από τα «κουρεμένα» ελληνικά ομόλογα που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους, και άλλα 24 δισ. Ευρώ από τις χορηγήσεις προς ελληνικές επιχειρήσεις και δάνεια προς ιδιώτες.

Γιατί λοιπόν τόσο μένος κατά της Κύπρου; Αλλα νομίζουμε, πολύ βαθύτερα είναι τα αίτια: Η πολιτική του Βερολίνου που θέλει να καθυποτάξει οικονομικά όχι μόνο το νότο της Ευρώπης, αλλά όλη την γηραιά ήπειρο. Κάτι για το οποίο τελευταία είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι και οι αμερικανοί.

Αντί άλλων, παραθέτουμε ένα αρκετά κατατοπιστικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ημερησία» που σημειώνει:

«Δεν χρειάσθηκαν παραπάνω από τρία χρόνια διαχείρισης στην κρίση της Ευρωζώνης για να καταγραφούν κοσμογονικές αλλαγές: η σύγκρουση Βερολίνου - Ουάσιγκτον (...) απονεύρωσε τη διατλαντική σχέση, ακύρωσε το ΝΑΤΟ και κατέστησε τη Γερμανία την υπ' αριθμόν μία απειλή για τη σταθερή επιστροφή των ΗΠΑ στην ανάπτυξη (...) Η πολιτική του Βερολίνου (...) επαναχάραξε μια διαχωριστική γραμμή στη Γηραιά Ηπειρο, με την ακύρωση στην πράξη της πορείας από την Πτώση του Τείχους τον Νοέμβριο του 1989 μέχρι την πλήρη ένταξη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ τον Δεκέμβριο του 2002 (...) Η απόφαση του Eurogroup (...) είναι η πρώτη σοβαρή αντιπαράθεση Μόσχας - Βερολίνου μετά την ιστορική συνάντηση του Ιουλίου του 1990 στον Καύκασο των Κολ - Γκορμπατσόφ, που άνοιξε τον δρόμο στη συγκρότηση ενιαίας Γερμανίας (...) Το μήνυμα του Βερολίνου προς την Ουάσιγκτον είναι γνωστό από το Καλοκαίρι του 2011, όταν ο Σόιμπλε δήλωνε απαξιωτικά ενώπιον του Αμερικανού ομολόγου του Γκάιτνερ ότι αυτοί που ευθύνονται για την κρίση δεν δικαιούνται να κάνουν υποδείξεις σε άλλους (...) Χρειάσθηκε το τελεσίγραφο του Eurogroup προς τη Λευκωσία για να διαβάσουμε και το γερμανικό μήνυμα προς τη Μόσχα: Η Γερμανία πιστεύει ότι μπορεί να διατυπώσει το πλαίσιο και τους κανόνες μιας ειδικής σχέσης από την οποία εξαρτάται πολύ περισσότερο η Μόσχα παρά το Βερολίνο (...) Είναι φανερό ότι η πρωτοβουλία κινήσεων αλλά και η ευθύνη για τη συγκράτηση της αποσταθεροποιητικής γερμανικής αλαζονείας ανήκει στην Ουάσιγκτον, με πρώτη επείγουσα προτεραιότητα την οριστική εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με τη Μόσχα από την αντιπυραυλική ασπίδα μέχρι τον ανταγωνισμό για τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας (...) Η μόνη άγνωστη παράμετρος των μεσοπρόθεσμων διεθνών συσχετισμών είναι η διαμόρφωση μιας συσπείρωσης ενάντια στον διεθνή ταραξία, έναν ρόλο που για τρίτη φορά σε έναν αιώνα διαδραματίζει η Γερμανία»