Κάνε κράτει, Καλλικράτη...

του Ευάγγελου Χεκίμογλου 

Απορώ και αναρωτιέμαι καθημερινώς, γιατί ενώ σε όλον τον κόσμο ο εκσυγχρονισμός σημαίνει αυτονοήτως ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, στην Ελλάδα σημαίνει ότι θα επιδεινωθούν άνευ αμφιβολίας.

Μετά τον εκσυγχρονισμό της «αυτοδιοίκησης», τα μισά φανάρια υπάγονται στον άλφα φορέα αλλά τα επιδιορθώνει ο βήτα, ενώ τα άλλα μισά υπάγονται στο βήτα φορέα και δεν τα επιδιορθώνει κανένας. Οι οδηγοί διέρχονται με αποκλειστική ευθύνη τους τα σταυροδρόμια, διότι σε κανένα φανάρι δεν ανάβουν όλα τα χρώματα. Τείνω να πιστέψω ότι άλλου οργανισμού αρμοδιότητα είναι το πράσινο, άλλου το ερυθρό και ουδενός το πορτοκαλί. Διότι, αν ήταν του ίδιου φορέα, ή θα άναβαν όλα ή δε θα άναβε κανένα. Αντιθέτως, στα μισά φανάρια ανάβουν μόνον τα κόκκινα, στα άλλα μισά μόνον τα πράσινα, ενώ έχω πολύ καιρό να δω το πορτοκαλί (Δεν αποκλείεται βέβαια να καταργήθηκε και να μην το πήρα είδηση).

Οσο περισσότερο «εκσυγχρονίζεται» η τοπική αυτοδιοίκηση, τόσο πιο βρόμικοι γίνονται οι δρόμοι και πιο άφθονα τα ορατά σκουπίδια. Δε μιλώ για τον κεντρικό δήμο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος δε χρειάζεται τροβαδούρο για να υμνήσει τους γεμάτους κάδους του. Αναφέρομαι σε περιφερειακούς δήμους, οι οποίοι μέχρι το 2010 είχαν να επιδείξουν νοικοκυροσύνη και τάξη και μετά τη συγχώνευση μοιάζουν με μεγάλη, υπαίθρια έκθεση απορριμμάτων.

Εάν οι εμπνευστές των πειραμάτων δε θεωρούσαν ότι είναι θανατηφόρος ασθένεια να μελετούν διοικητική ιστορία, θα γνώριζαν ότι ο «Καλλικράτης» είναι ακριβώς το σύστημα που καταργήθηκε με το νόμο 4057 της 14ης Φεβρουαρίου 1912, τον οποίο εισηγήθηκε στη Βουλή το δεξί χέρι του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Εμμανουήλ Ρέπουλης. Ο νόμος εκείνος καθιέρωσε δύο αυτοδιοικητικές μορφές: οι πόλεις με πληθυσμό άνω των 10.000 οργανώθηκαν σε δήμους, ενώ τα μικρότερα πολίσματα (άνω των 300 κατοίκων) σε κοινότητες. Η ratio της εισαγωγής του νόμου ήταν ακριβώς ότι το σύστημα που ίσχυε μέχρι τότε, με το οποίο ετερόκλιτα πολίσματα υπάγονταν το ένα στο άλλο –λέγε με «Καλλικράτη»-, είχε αποδειχθεί καταστροφικό.

Η συγχώνευση δήμων, όπως εφαρμόστηκε κατά την τελευταία τριετία, έχει να επιδείξει πνευματικούς άθλους, τους οποίους θα ζήλευαν οι Ούννοι και όλες οι βάρβαρες φυλές της Μέσης Εποχής. Ως παράδειγμα αναφέρω την περίπτωση δήμου του οποίου ο εκλεγείς «άρχων» (έως τότε κοινοτάρχης μικρής κοινότητος) εξαφάνισε από προσώπου γης τόμο με την ιστορία ενός εκ των συγχωνευθέντων δήμων. Γιατί; Ο τόμος εβαρύνετο με το αμάρτημα ότι εξεδόθη με πρωτοβουλία αντιπάλου του. Γίνεται αυτό; Βεβαίως. Ο νόμος περί πνευματικών δικαιωμάτων 2121 συντάχθηκε για να προστατέψει τους συγγραφείς από τους εκδότες, όχι από τους φεουδάρχες του Μεσαίωνα.

Εξάλλου, ο ρηθείς «άρχων» δεν περιορίστηκε στην εξαφάνιση του πονήματος (έργου με 2.000 παραπομπές), αλλά μετέτρεψε και ένα μικρό –αλλά όχι ανάξιο λόγου- λαογραφικό μουσείο που είχε δημιουργήσει με κόπο ο συγχωνευθείς παλαιός δήμος σε αποθήκη αχρήστων επίπλων (Δε θα θέλατε, βέβαια, να μάθετε ποια τύχη επιφύλαξε ο «δήμαρχος» στους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με τον τόμο και το μουσείο. Ας μην κάνουμε τους Ούννους να ζηλέψουν).

Ο «Καλλικράτης» είναι ο γυμνός βασιλιάς. Ολοι τον βλέπουμε (παρά τη σιχαμάρα που μας προκαλεί), όλοι τον μυρίζουμε (όζουν τα απορρίμματα), αλλά κανείς δε θέλει να τον ακουμπήσει.