Κ.Βουτσάς: Από την κατασκήνωση της Μηχανιώνας στο σανίδι!

Σε μια εξομολογητικού χαρακτήρα συνέντευξη, που παραχώρησε στη Γιώτα Σωτηροπούλου του «Κυριακάτικου Αγγελιοφόρου», ο δημοφιλής κωμικός μας Κώστας Βουτσάς αποκαλύπτει πως έφτασε από τις προπονήσεις στις ταχύτητες και στο άλμα εις μήκος, στην κατασκήνωση της Νέας Μηχανιώνας και μια θεατρική πρόβα στην οποία μετείχε εκεί, για να λοξοδρομήσει προς το σανίδι.

Τι και αν τον απέρριψαν δυο φορές σε εξετάσεις στην Αθήνα και του είπαν ότι δεν κάνει για ηθοποιός... Προς στιγμήν πέρασε από το μυαλό του να γίνει χημικός. Αλλά ήταν που και τα κορίτσια στο θέατρο ήταν τόσο ωραία. Σίγουρα θα φταίει, όμως, και αυτή η ξεχωριστή κωμική του φλέβα, που 66 χρόνια τώρα τον κρατά στο θέατρο, αλλά και ψηλά στις προτιμήσεις του κοινού. Ο λόγος για τον Κώστα Βουτσά, ο οποίος -μαζί με τον Θανάση Τσαλταμπάση- πρωταγωνιστεί στο έργο «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη το Σάββατο 10 Αυγούστου, στο Ανοιχτό Θέατρο Μουδανιών, στη Χαλκιδική (αξίζει να σημειωθεί ότι μέρος των εσόδων θα διατεθεί για τους σκοπούς της οργάνωσης «Το Χαμόγελο του Παιδιού»).

Καλοδιάθετος, κεφάτος και με έντονη αίσθηση του χιούμορ, καθώς τον αναζητάμε τηλεφωνικά, μας απαντά: «Είμαι πολύ καλά ευχαριστώ. Αμα δεν ήμουνα καλά, θα το σήκωνα το τηλέφωνο;». Συνομιλώντας κανείς μαζί του έχει την αίσθηση ότι μιλάει με τον ίδιο ευδιάθετο, χαρούμενο πρωταγωνιστή των ελληνικών ταινιών που αγάπησαν γενιές και γενιές. Γιατί ο Κώστας Βουτσάς διατηρεί μια ζηλευτή νεανικότητα, δεν γκρινιάζει και ξέρει να κοιτάει μπροστά, ειδικά στα δύσκολα, και ζητά συγνώμη από τη νέα γενιά. Και φυσικά δεν ξεχνά να τονίσει πόσο αγαπά τη Θεσσαλονίκη, παρά και τις δυσάρεστες παιδικές αναμνήσεις: «Και μόνο το όνομά της μου ανεβάζει την τεστοστερόνη».

Αν και υπέρμαχος της κωμωδίας, φέτος περιοδεύετε μ' ένα έργο κάπως πιο μελαγχολικό...

Είναι, όμως, ένα έργο σημερινό, καθημερινό θα έλεγα, που έχει και συγκίνηση και γέλιο και πρέπει να το δουν οι παππούδες, οι γονείς, τα παιδιά. Γιατί αφορά σ' ένα παιδί που αγωνίζεται να μάθει γράμματα. Οπως αγωνίζονται και όλα τα παιδιά -που έχουν τελειώσει λύκεια και πανεπιστήμια- σήμερα για να πετύχουν στη ζωή τους. Είναι ανάγκη να βοηθήσουμε τα παιδιά που πάσχουν και παλεύουν για τη νίκη. Πρέπει να τους μάθουμε να είναι αγωνιστές και να μην τα παρατάνε. Εξάλλου, όπως έχει πει και ο Μαντέλα, «αν πέσεις κάτω, πρέπει να μάθεις να σηκώνεσαι».

Πώς θα περιγράφατε τον ήρωα που υποδύεστε;

Ο μπαρμπα-Ανέστης που υποδύομαι εγώ φιλοξενεί το παιδί στο σπίτι, το φροντίζει και το προσέχει μαζί με τη γυναίκα του και το βοηθάει για να πάει στο γυμνάσιο. Είναι ένας άνθρωπος πολύ γλυκός και συμπαθητικός, είναι ένας Ελληνας που αγκαλιάζει το παιδί που τον έχει ανάγκη. Εμείς οι Ελληνες μπορεί να είμαστε οχαδερφιστές και να αρνούμαστε να «βγάλουμε το φίδι από την τρύπα», αλλά είμαστε άνθρωποι της αγάπης και της ευαισθησίας, στοιχεία που λείπουν από τους Γερμανούς, τους Εγγλέζους και τα συναντάς κυρίως στους Νότιους. Ο μπαρμπα-Ανέστης είναι αγράμματος και αυτουνού ο πόθος ήταν να μάθει γράμματα.

Τελικά η ελπίδα και το όνειρο έρχονται πάντα από τους νέους;

Ετσι είναι όπως το λέτε και είναι και αυτό ένα από τα μηνύματα του έργου μας. Ο Μέλιος αγωνίστηκε και κίνησε γη και ουρανό για να πετύχει αυτό που ήθελε. Εγώ πάντα ζητάω συγνώμη από τη νέα γενιά, επειδή η γενιά μου και η επόμενη φταίνε που φτάσαμε εδώ που είμαστε, που εμείς τα βρήκαμε όλα άνετα, τη διασκέδαση, τα γλέντια, τα δάνεια, τα... λουλουδοδάνεια, τα σεξοδάνεια, τα διακοποδάνεια. Και ξαφνικά εν μια νυκτί γίναμε όλοι φτωχοί. Αν και πρέπει να σας πω ότι στην Κατοχή και μετά υπέφερα πολύ. Ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής, τον είχαν βάλει σ' ένα στάβλο να μένει στο Ασβεστοχώρι με τις κοπριές των αλόγων. Ημουνα 12 ετών όταν είδα να τον δέρνουνε μπροστά μου και να φτύνει αίμα, επειδή δεν υπέγραφε δήλωση μετανοίας. Ημασταν στη φτώχεια -μικρός πούλαγα τσιγάρα- και πετύχαμε να βγούμε και να μη χρωστάμε σε κανέναν. Τώρα χρωστάγανε όλοι. Βλέπετε, οι πολιτικοί που κυβερνάνε είναι υπάλληλοι των τραπεζών, των Γερμανών, των Αγγλων, των Αμερικανών και σε λίγο των Κινέζων. Εδώ όλα είναι σάπια. Θες το ΙΚΑ, η ΔΕΗ, η ΕΡΤ... Δεν πάνε έξι μήνες στη δουλειά τους, άλλοι δυο χρόνια και τους πληρώνουν κανονικά. Χρειάζεται δύναμη από τους νέους για να το αντιμετωπίσουν όλο αυτό και να το εξαρθρώσουν.

Η περιοδεία σας περιλαμβάνει σταθμούς σ' όλη την Ελλάδα, ωστόσο πολλοί είναι οι Ελληνες που δε θα κάνουν διακοπές φέτος.

Είμαστε Αθήνα τώρα και ακολουθούν Μυτιλήνη, Ζάκυνθος, Κεφαλλονιά. Πιο πριν ήμουνα στην Κρήτη και πρέπει να σας πω ότι οι Ελληνες ήταν πολύ λίγοι. Το 85% ήταν ξένοι και έβρισκες που και που κανέναν Ελληνα. Βλέπετε, ο ξένος περνά πολύ ωραία στην Ελλάδα, που είναι η έπαυλη του Θεού. Το ξέρετε το ανέκδοτο; Ευχαριστημένος ο Θεός όταν έφτιαξε τον κόσμο έκατσε στον καναπέ και τότε τον βρήκαν και οι Ελληνες και του είπαν: «Εϊ, εμάς μας ξέχασες» και όταν τους ρώτησε πού ήταν πιο πριν του απάντησαν ότι έπαιζαν τάβλι. Σκέφτηκε, λοιπόν, ο Θεός και είπε: «Πάρτε την καλοκαιρινή μου έπαυλη» και τους έδωσε την Ελλάδα.

Σας ανησυχεί ο Σεπτέμβρης; Περιμένετε την αντίδραση του κόσμου;

Μ' ανησυχεί και πολύ, αλλά πρέπει να υπάρξουν εκρήξεις, να γίνει επανάσταση, να σηκωθούμε από τον καναπέ και το διαδίκτυο. Φαίνεται, όμως, ότι εμείς πρέπει να φτάσουμε στο αμήν για να κάνουμε την ανατροπή. Βέβαια, μας χρειάζεται και ένας Λεωνίδας, ένας αρχηγός, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Είπαμε, όλοι μας οι πολιτικοί είναι απλώς υπάλληλοι. Ενας Θεοδωράκης θα μπορούσε να κάνει πράγματα, αλλά είναι μεγάλος πια. Μπήκε σε μια εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου, το Αμερικανάκι, ο καταστροφέας της Ελλάδας, και του φώναζαν ότι «είναι ο αρχηγός» αυτοί που διόρισε στο Δημόσιο. Αλλά δε γίνεται η Αυστρία που είναι οκτώ εκατ. άνθρωποι να έχουν 80.000 δημόσιους υπαλλήλους και εμείς να έχουμε 1,5 εκατ.

Τι είναι αυτό που σας δίνει τη δύναμη σήμερα;

Μετράω 66 χρόνια στο θέατρο, είμαι 82 ετών και σας αποκαλύπτω ότι έχω τσακωθεί με τον Χάρο. Του είπα ότι θα πάω να τον βρω το 2044. Δεν ασχολούμαι με το παρελθόν. Προχωράω και ό,τι γίνει. Και φυσικά δεν κάνω παρέα με συνομηλίκους μου, αλλά με νεότερους. Κλέβω κύτταρα από τους νέους, από τους οποίους και μαθαίνω. Ούτε συμβουλές τους δίνω για τη ζωή και τη δουλειά ούτε τίποτα. Τι να τα κάνουν όταν υπάρχει το διαδίκτυο; Εγώ μορφώνομαι από αυτούς και υπάρχω, επειδή προχωράω μπροστά. Αμα προχωράς, ξεχνάς να αρρωστήσεις. Αμα κάθεσαι, ακούς το γόνατό σου που πονάει, την πίεση και το σάκχαρο που ανεβαίνουν.