Aντικαπνιστικός νόμος: Ο Θεός να βάλει το χέρι του

του Μάκη Βοϊτσίδη

Κάνεις το σταυρό σου. Με τα δυο χέρια! Η υφυπουργός Υγείας ζητά τη συνδρομή του Αρείου Πάγου για να εφαρμοστεί ο αντικαπνιστικός νόμος! Δηλαδή, τι να κάνει ο Αρειος Πάγος; Ούτε να βάλει έναν αστυνομικό έξω από κάθε μπαράκι μπορεί, ούτε να στέλνει στη φυλακή όποιον θεριακλή φυσάει τον καπνό του στα μούτρα των άλλων. 

Ουσιαστικά, η υφυπουργός διαπιστώνει δημοσίως αυτό που δεκάδες συνάδελφοί της διαπίστωσαν τα τελευταία χρόνια, κάποιοι με πολύ πιο επώδυνο τρόπο. Οτι στην Ελλάδα η ψήφιση ενός νόμου δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.

Οι καπνιστές δεν είναι ειδικές περιπτώσεις. Είναι τυπικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας. Και όπως συνολικά η ελληνική κοινωνία, έτσι το καπνιστικό υποσύνολό της έχει διαπαιδαγωγηθεί με μια περίεργη αντίληψη για τη σημασία των νόμων. Τι του λέει, σταθερά εδώ και σαράντα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος; Τι του λένε σήμερα τα τέσσερα «αντισυστημικά» αποκαλούμενα κόμματα, για να επενδύσουν ιδεολογικά το πρόταγμα της «ανυπακοής»; Οτι ο σεβασμός των νόμων που ψηφίζονται από ένα δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο σε ένα συνταγματικά οργανωμένο κράτος είναι «νομικός φορμαλισμός». Μια «ξενέρωτη» τυπικούρα. Δεν πάει να ψηφίζει το Κοινοβούλιο όσους νόμους θέλει; Ο «λαός» θα εφαρμόσει μόνον όποιους θέλει αυτός. Καθένας βάζει στη θέση του «λαού» τη φωτογραφία του, σοτάρει με λίγο 120 του Συντάγματος, και σερβίρει σε βαθύ πιάτο. Εδώ που τα λέμε, τι διαφορετικό κάνει ο καπνιστής που αγνοεί την απαγόρευση, από τους πρυτάνεις που δεν εφάρμοσαν το νόμο για τα ΑΕΙ; Ακριβώς το ίδιο, με λιγότερο αστραφτερό περιτύλιγμα. Βεβαίως, οι καπνιστές δεν περιμένουν να έρθει ένας Αρβανιτόπουλος και να πάρει το νόμο πίσω, αλλά εφόσον ο νόμος δεν εφαρμόζεται, είναι σαν να έχει καταργηθεί.

Εμείς μπορούμε να παριστάνουμε τους θιγμένους, όταν σοβαρές και μετριοπαθείς ευρωπαϊκές εφημερίδες μας θεωρούν κάτι σαν Αφγανιστάν, σε ελαφρώς καλύτερη εκδοχή. Failed state, κράτος στο οποίο τα θεσμοθετημένα όργανα έχουν χάσει τη δυνατότητα επιβολής. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η Ελλάδα. Οχι επειδή δεν έχει αρκετή Αστυνομία, αλλά επειδή αυτός ο τρόπος σκέψης επικράτησε. Και μην έχετε αμφιβολία: αν αύριο ρωτήσετε κάποιον που πρόλαβε να μουτζουρώσει την παραλία γιατί το κάνει, κάτι για «ελευθερία έκφρασης» θα σας πει.