Κακή σπορά…

Αυτοδιοικητικές ήταν οι εκλογές που πέρασαν. Δημάρχους εκλέγαμε, περιφερειάρχες και συμβούλους. Δε θα σκίσει ο Μπουτάρης το μνημόνιο. Αν το κάνουν, θα το κάνουν άλλοι. Λοιπόν; Συζητήσαμε καθόλου για τα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης; 

Για την αποκομιδή των απορριμμάτων, το χάλι της Αριστοτέλους, τα δημοτικά τέλη, την ανάπλαση της παραλίας, τη συντήρηση των πάρκων, τις πολιτιστικές δράσεις που έγιναν ή δεν έγιναν, την ανάδειξη του οθωμανικού και εβραϊκού παρελθόντος της πόλης, για όλα αυτά τα θέματα «χαμηλής πολιτικής» που, όμως, φτιάχνουν ή χαλάνε τη μέρα μας. Υποθέτω, ότι για τον πολίτη της Θεσσαλονίκης, πιο κρίσιμο ζήτημα είναι αν θα προχωρήσουν τα σχέδια για την πλατεία Ελευθερίας, παρά αν θα βγει περιφερειάρχης στην Αττική η Δούρου ή ο Σγουρός. Αλλά, παραδόξως, εμείς ασχολούμαστε με τη Δούρου και τον Σγουρό, όχι επειδή μας ενδιαφέρει αν θα γίνει ο ΧΥΤΥ στην Κερατέα αλλά επειδή υποτίθεται ότι κάπου εκεί βρίσκεται κρυμμένο το «πολιτικό μήνυμα των εκλογών». Το οποίο καθένας διαβάζει όπως τον βολεύει. Εχει νόημα να ψάχνουμε διά της τεθλασμένης αυτό που σήμερα το βράδυ θα έχουμε διά της ευθείας – όσο, τέλος πάντων, θα το έχουμε γιατί όποιος θέλει να διαβάσει τα νούμερα ανάποδα θα τα διαβάσει ανάποδα, ο κόσμος να χαλάσει; Αυτό είναι ο ορισμός του χαμένου χρόνου. Ακόμη χειρότερα, είναι χαμένη ευκαιρία. Για τις πόλεις και τις γειτονιές μας δεν πρόκειται να ξανασυζητήσουμε στα επόμενα πέντε χρόνια.

Προς το παρόν, σίγουρα είναι μόνο τα σίγουρα. Οπως, για παράδειγμα, ότι στον Βόλο τέσσερις στους δέκα πολίτες ψήφισαν για δήμαρχο τον Μπέο που πορεύτηκε προεκλογικά μιλώντας για «πολιτικούς απατεώνες», «διεφθαρμένους», «κοπρόσκυλα» και «αεριτζήδες». Ή ότι στην Αθήνα ο Κασιδιάρης συγκέντρωσε 16%, μόλις πέντε μονάδες λιγότερες από τον Καμίνη. Ναι, ναι! Ο λαός είναι σοφός, όπως λένε οι κόλακές του. Και ακριβώς επειδή είναι σοφός και ξέρει τόσο καλά τι του γίνεται, όταν ψηφίζει Κασιδιάρη, ψηφίζει Κασιδιάρη. Ψηφίζει ό,τι ο Κασιδιάρης αντιπροσωπεύει πολιτικά και αισθητικά και που ποτέ δεν έκρυψε. Και όποιοι ανησυχούν τώρα για τη «Χρυσή Αυγή», ας ξανασκεφτούν μήπως αυτό το μίγμα ανορθολογισμού, εύκολης καταγγελίας, δαιμονοποίησης των αντιπάλων και, κυρίως, χλευασμού της «αστικής νομιμότητας» το έσπειραν και οι ίδιοι στην ελληνική κοινωνία. Και εξακολουθούν τα το τρέφουν, ακόμη και τώρα που το καταγγέλλουν.

Δημοσιεύθηκε στον «Αγγελιοφόρο»