Το απέραντο υγρό νεκροταφείο που λέγεται Μεσόγειος

του Σπύρου Κουζινόπουλου

"Η Μεσόγειος, που θα έπρεπε - όπως επί χιλιετίες ήταν - να αποτελεί μία  θάλασσα Ειρήνης, γέφυρα λαών και χωνευτήρι πολιτισμών, μετατράπηκε από τις πράξεις αφρόνων σε ένα απέραντο νεκροταφείο, το μεγαλύτερο  μαζικό τάφο της ευρωπαϊκής Ιστορίας".

Με κομμένη την ανάσα, η ανθρωπότητα παρακολουθεί την ανθρωπιστική τραγωδία που διαδραματίζεται στη Μεσόγειο. Με τους χιλιάδες πρόσφυγες που προσπαθούν καθημερινά να σωθούν από τα πολεμικά μέτωπα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Τους δεκάδες έως εκατοντάδες καθημερινά πνιγμένους. Αλλά και την απόγνωση ενός λαού, του Παλαιστινιακού που βρίσκεται μεταξύ διασταυρούμενων πυρών. Την ίδια ώρα που οι υπαίτιοι αυτής της τραγωδίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, οι λεγόμενες «μεγάλες χώρες» της Ε.Ε., «ποιούν την νήσσαν» και κλείνουν τα μάτια στο έγκλημα που διαπράττεται εδώ και καιρό στη γειτονιά μας.

Είναι τραγικό να διαπιστώνει κανείς ότι η Μεσόγειος, που θα έπρεπε - όπως επί χιλιετίες ήταν - να αποτελεί μία  θάλασσα Ειρήνης,  γέφυρα λαών και χωνευτήρι πολιτισμών, μετατράπηκε δυστυχώς από τις πράξεις αφρόνων σε ένα απέραντο νεκροταφείο, το μεγαλύτερο  μαζικό τάφο της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Κι όμως, το ευρωπαϊκό κατεστημένο και δυστυχώς και κάποιες δυνάμεις στη χώρα μας, προσπαθούν να στρέψουν την οργή του κόσμου εναντίον των ξένων, προκειμένου οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να αποτελέσουν τους αποδιοπομπαίους τράγους της κρίσης. Βλέπετε, την πολιτισμένη Ευρώπη των χορτασμένων, την Ευρώπη που πριν μερικούς αιώνες παρήγαγε κατά εκατομμύρια σκλάβους στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, δεν την απασχολεί αν οι φτωχοδιάβολοι θαλασσοπνίγονται, πεινούν ή σκοτώνονται μεταξύ τους.

Κι όλοι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους επτακόσιους πνιγμένους στα παράλια της Λαμπεντούζα και τους άλλους εκατοντάδες και χιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες στις Ελληνικές, τις Ιταλικές και τις Ισπανικές ακτές, όχι μόνο δεν κινούν ούτε το δαχτυλάκι τους για την αντιμετώπιση αυτής της καταστροφής, αλλά δεν λένε να αναλάβουν και τις τεράστιες ευθύνες που τους βαραίνουν γιαυτή την ανθρωπιστική καταστροφή.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή, ότι αυτή η τεράστια αναταραχή στον αραβικό κόσμο, ξεκίνησε πριν 12 χρόνια με την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 υπό την καθοδήγηση του προέδρου Τζορτζ Γ. Μπους. Μία επέμβαση, υπό τις ευλογίες αλλά και τη συμμετοχή και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη στρατιωτική κατοχή του Ιράκ. Με συνέπεια να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, καθώς δημιουργήθηκε τεράστιο κενό με την απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν, που έδωσε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν οι κάθε είδους εξτρεμιστές.

Το παζλ της αφροσύνης, συμπληρώθηκε με την βιαστική και πρόωρη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, που διέταξε ο Μπαράκ Ομπάμα, η οποία συνέπεσε περίπου με το ξέσπασμα των εξεγέρσεων της «Αραβικής Ανοιξης» και του εμφυλίου στη Συρία, που υποκινήθηκαν από τους αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Για να φτάσουμε στη σημερινή εξοργιστική παθητικότητα των ΗΠΑ να αναλάβουν τον ρόλο της δύναμης τήρησης της τάξης στην περιοχή, την ίδια ώρα που βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης το Ιράκ και η Συρία, ενώ προωθούνται οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Ο κίνδυνος μετάδοσης της ανάφλεξης είναι πλέον ορατός και στις γειτονικές χώρες της περιοχής, κυρίως τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν αλλά και τη γειτονική μας Τουρκία.

Σ΄αυτή την τεράστια ανθρωπιστική κρίση, δεν δικαιούμαστε να κρατάμε κλειστά τα μάτια, ούτε να βουλώνουμε τα αυτιά μας για να μην ακούμε τις σπαραχτικές κραυγές, τις οιμωγές των συνανθρώπων μας που πνίγονται στη Μεσόγειο. Ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε…