Περί "σιωπηλών πλειοψηφιών"....

του Κωνσταντίνου Γιαννέλου

Η φιλοευρωπαϊκή διαδήλωση της Πέμπτης 18 Ιουνίου 2015 στην πλατεία Συντάγματος ήταν στην ουσία μια αντικυβερνητική κινητοποίηση, καθώς στα συνθήματα που κυριάρχησαν αποσιωπήθηκε η σκληρή λιτότητα που εφαρμόζεται εδώ και 5 χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και τονίστηκε από μέρους των συμμετεχόντων η ανάγκη για προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με εντός του ευρώ κατάληξη της διαπραγμάτευσης. 

«Ευρώ και ΕΕ, πάση θυσία»...

Είχε προηγηθεί, μια μέρα πριν, άλλη διαδήλωση στην οποία αναδεικνυόταν η ανάγκη τερματισμού της λιτότητας μέσα από την ανυποχώρητη στάση της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές που επιμένουν αποκλειστικά με δημοσιονομικούς και οικονομικούς όρους ενώ το πεδίο σύγκρουσης είναι κατά βάση ταξικό και πολιτικό. Δεν επρόκειτο κατ' ανάγκη για φιλοκυβερνητική κινητοποίηση, ούτε όμως και για αντιευρωπαϊκή, καθώς γινόταν αναφορά αλληλεγγύης στους λαούς της Ευρώπης και στην πεποίθηση πως μια επιτυχής πορεία των ελληνικών διαπραγματεύσεων θα έδινε το παράδειγμα που θα κλόνιζε τη μονοκρατορία της λιτότητας. 

«Καμία θυσία για το ευρώ»...

Αυτές οι δυο κινητοποιήσεις μοιάζουν αντικρουόμενες και υπονοείται ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, καθώς οι μεν φωνασκούν περί σταλινισμού(!) και «τελευταίας σοβιετίας(!) της Ευρώπης» και οι δε καταλογίζουν (δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου) στις πολιτικές επιλογές των πρώτων την τωρινή κατάσταση. Αξίζει να αναφερθεί, όμως, πως στα χρόνια του Καστελόριζου, στην περίοδο του τραπεζίτη διορισμένου πρωθυπουργού, στον καιρό των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου, της άγριας λιτότητας και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, τότε δηλαδή που γκρεμίζονταν οι κατακτήσεις γενεών, οι διαδηλωτές του «Μένουμε Ευρώπη» στέκονταν κριτικά απέναντι σε κάθε κινηματική διεκδίκηση. Υιοθετώντας ισοπεδωτικές απόψεις, χλεύαζαν όσους κατέβαιναν σε πορείες  και καλούσαν την εκάστοτε κυβέρνηση να στείλει την αστυνομία για να προστατέψει τους φιλήσυχους πολίτες.

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι αυτοί οι φιλήσυχοι άνθρωποι, που δεν ασχολούνται απαραίτητα με την πολιτική, που ιδιωτεύουν και μεριμνούν κυρίως για τον μικρόκοσμο της οικογένειάς τους, που εμφορούνται από τα ανταγωνιστικά ιδεώδη του αστικού και νεοφιλελεύθερου τρόπου σκέψης. Αυτοί οι νομοταγείς πολίτες που υιοθετούν τις απόψεις των υποστηρικτών του καπιταλισμού, που θεωρούν ότι η ισότητα στις ευκαιρίες αρκεί για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν με αξιοπρέπεια και δεν παραδέχονται πως υπάρχει μια θεμελιώδης αδικία που διατρέχει την κοινωνία και κληρονομείται εσαεί στους πιο αδύναμους και φτωχούς. 

Σύμφωνα με τα (τόσο τζημέρια υπέρμαχα του καπιταλισμού, της δηθενιάς και της ποταμίσιας γενίκευσης) free press έντυπα/sites πρόκειται για τη «σιωπηλή πλειοψηφία» που αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία της και έστειλε εκκωφαντικό μήνυμα σε αυτή την τόσο ενοχλητική «φωνασκούσα μειοψηφία». Ο όρος «σιωπηλή πλειοψηφία»-silent majority έχει συνδεθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον ο οποίος θέλησε να απευθυνθεί με αυτόν τον τρόπο στους πολίτες που υποστήριζαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και δεν συμμετείχαν σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις – στους νοικοκυραίους.

Απλώς, αξίζει να επισημανθεί πως η αρχική χρήση του όρου «σιωπηλή πλειοψηφία» ήταν ένας ευφημισμός του 19ου αιώνα για τους νεκρούς, τους πεθαμένους, τους «μακαρίτες», οι οποίοι αριθμητικά είναι - και προφανώς θα είναι - περισσότεροι από τους ζωντανούς. 

Επειδή, λοιπόν, εμείς είμαστε με τους ζωντανούς κι έχουμε μόνο μια ζωή να ζήσουμε σ' ετούτον εδώ τον πλανήτη, θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε τις ζωές μας και την αξιοπρέπεια. Πάση θυσία.