Συμφωνία ή το κινέζικο βασανιστήριο των δεμένων πελμάτων

του Απόστολου Λυκεσά

Η Ευρώπη όπως την ξέραμε δεν υπάρχει. Ενδέχεται να ήταν η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια και έκταση οφθαλμαπάτη. Αυτό που υπήρχε ήταν επιθυμίες κυριαρχίας. Ένας βουβός ιμπεριαλισμός, ύπουλος, ντυμένος σε χαρτονένια συσκευασία ολλανδικού γάλακτος που μεταφέρεται από γερμανικές ενισχυμένες λαμαρίνες. Αυτό που ονομαζόταν ευρωπαϊκό όραμα αποκαλύφθηκε στα μάτια όλου του πλανήτη ως εφιάλτης που αποπειράθηκε ένα κανονικό πραξικόπημα η κατάληξη του οποίου ήταν μια λεόντειος συμφωνία.

Ο ίδιος ο Μάρτιν Σουλτς διαπίστωνε ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και φυσικά δεν εννοούσε μόνο τα οικονομικά δεδομένα, γνωρίζει πολύ καλά τα πράγματα για να προβαίνει σε διαπιστώσεις με περιορισμένο ορίζοντα. Ξέρει ότι στη λάμα του ξυραφιού κινδυνεύουν περισσότερο οι αξίες πάνω ή κάτω από τις οποίες δρουν ή αναπτύσσονται οι οικονομίες ευτυχούν ή δυστυχούν οι άνθρωποι.

Η δημοκρατία φαίνεται ότι ήταν πρόφαση. Αποδείχθηκε, όχι στο εργαστήριο αλλά στη ζωή, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία έγινε απόπειρα να... πραγματοποιηθεί ανοιχτή επέμβαση, μεταμόσχευση, μιας ολόκληρης χώρας σε μια άλλη. Στα 2500 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα του Λουξεμβούργου θέλησαν να μεταφέρουν τα 131 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα της Ελλάδας. Η χώρα μας θα γινόταν μια κατεψυγμένη τυρόπιτα η οποία θα φυλασσόταν στην κατάψυξη της παγερής ευρωπαϊκής καρδιάς και, όποιος τραπεζίτης είχε λιγούρες θα έκοβε ένα κομμάτι και θα το έριχνε απλά στην συσκευή μικροκυμάτων του ΤΑΙΠΕΔ. Κρατήσαμε το οδυνηρό προνόμιο να κόβουμε τις φέτες στο εσωτερικό της χώρας μας, επιχείρηση με αβέβαιη κατάληξη. 

Η φορβάς Ευρώπη κάλπαζε μέχρι χθες στα εύφορα λιβάδια της τηλεοπτικής ευδαιμονίας και έταζε πως θα γεννήσει λυγερόκορμα πουλάρια. Το μέλλον της, όμως, είναι νεκρό και ήδη σήπεται μέσα στο αμνιακό σάκο, πνίγηκε, μέσα στην μπύρα των ακροδεξιών της Βαυαρίας.

Χθες, στις Βρυξέλλες, ο ορθός λόγος και η διαπραγμάτευση αντικαταστάθηκαν από την πολιτική κτηνωδία, ένα πραξικόπημα με παράλληλα βασανιστήρια σε βάρος αντιφρονούντων και σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση.

Βρισκόμαστε ως χώρα στην κατάσταση εκείνη η οποία προσιδιάζει με μια παραλλαγή του κινέζικου μαρτυρίου στο οποίο υποβαλλόταν τα μικρά κορίτσια στην αυτοκρατορική Κίνα τα πέλματα των οποίων τα έσπαγαν και τα έδεναν ύστερα, συνεχώς, για όλη τους την ζωή σε σχήμα οπλής και τόσο σφιχτά που η ανάπτυξή του δεν συμβάδιζε πια με την ηλικία. Στόχος να παραμένουν τα ταλαιπωρημένα πόδια τους «αισθητικά» σε μέγεθος και σχήμα που θα έθελγε τους αυτοκρατορικούς πόθους. Δέκα αιώνες εφαρμόστηκε αυτή η φρικαλεότητα σε εκατομμύρια κοριτσιών που έζησαν σαν παλλακίδες σε παλάτια ή βίλες ευκατάστατων μανδαρίνων.

Με βάση τα μέχρι τώρα γνωστά αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων το συμπέρασμα για την Ευρώπη στην οποία «μένουμε» έχει εξαχθεί ακόμη και από τους ακραιφνής ευρωπαϊστές. 

Το μέγα ερώτημα μετά από πέντε χρόνια μνημονίων είναι πόσο μακριά μπορείς να πας ακόμη με στενό παπούτσι. Πολύ περισσότερο αν θες να είσαι χώρα και όχι παλλακίδα. 

Το διακύβευμα της απελευθέρωσης όπως τέθηκε από την αριστερά αν και πληγωμένο παραμένει εν τούτοις ζωντανό και οφείλει να παραμείνει όρθιο και ενωμένο, προσαρμοσμένο πλέον στα νέα ασφυκτικά δεδομένα, που θα δημιουργήσει η νέα συμφωνία σε όλα τα επίπεδα: οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και κομματικά.

Οι ψευδαισθήσεις πέθαναν αμετάκλητα. Την στιγμή του γεγονότος για το οποίο δεν ήμασταν προετοιμασμένοι τα ιδανικά υποχώρησαν μπροστά στην ανάληψη της ευθύνης για την καταστροφή της χώρας. Η οδύνη δεν πρέπει να σκεπάσει τη σκέψη. Τώρα όλοι ξέρουμε τις συνέπειες των αποφάσεων του κοντινού μας μέλλοντος. Και καλούμαστε να τις αναλάβουμε στο πεδίο του πραγματικού.