Η μαγκιά ως πρόταση εξουσίας, ένα ''αύριο'' από το παρελθόν

της Κατερίνας Μπρέγιαννη

Το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ. ποντάρει πολλά στη «μαγκιά» του νέου αρχηγού της που τον πλασάρει σαν λαϊκό ηγέτη, παρόλο που καμία δημοκρατική διαδικασία δεν τηρήθηκε για την εκλογή του.

Η μαγκιά ήρθε να αντικαταστήσει την τρομολαγνεία της 25^ης Γενάρη και «τα δεινά που θα έλθουν» επί ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι δεν πέτυχαν τότε με την κατατρομοκράτηση του κόσμου προσπαθούν τώρα με μια παλαιομοδίτικη μαγκιά και έναν νεκραναστημένο δήθεν τσαμπουκά, να το πετύχουν.

Προς χάριν τούτου, η Ν.Δ. άφησε για λίγο στην άκρη, την αστική ευγένεια που ισχυρίζεται συχνά ότι εκπροσωπεί και διεξάγει τον προεκλογικό της τηλεοπτικό αγώνα με όρους ακραίου πολιτικού μπούλινγκ.

Τραμπουκισμοί on camera, χυδαιολογίες και προσβλητικά σχόλια παρουσιάζουν μια εικόνα ξεπεσμού του πολιτικού λόγου στα κατώτερα επίπεδα. Η ανοχή με την οποία περιφρουρούν συνήθως οι τηλεπαρουσιαστές τους μαινόμενους πολιτικούς αιτιολογείται, συνήθως με το δήθεν οξύθυμο και παρορμητικό του χαρακτήρα τους.

Μια τακτική που αποδίδει τηλεοπτικά σε τηλεθέαση, αποδίδει πολιτικά επενδύοντας στο προφίλ του «μάγκα» και του «τσαμπουκά» για να θέλξει τα κατώτερα ένστικτα ενός «αντιδραστικού» και «αντισυστημικού» ακροατηρίου.

Τα παραδείγματα πολλά και ακραία επιτυγχάνουν  να εθίζουν τον τηλεθεατή στη λεκτική βία και τον τραμπουκισμό. Αμέριμνος στον καναπέ του απολαμβάνει τη «φάση» με τον ίδιο τρόπο που θα απολάμβανε έναν τσαμπουκά, στο δρόμο, στο καφενείο, ή στο γήπεδο. Ταυτίζεται με το μάγκα – τιμωρό και τσαμπουκά, υποτιμά και χλευάζει το θύμα που συνήθως «τα ‘θελε» γιατί «το παράκανε».

Η απαξίωση του πολιτικού διαλόγου καταλήγει στο εύλογο συμπέρασμα ότι, ο επί της ουσίας διάλογος είναι περιττός, γιατί η επιβολή είναι ο αποτελεσματικότερος και πιο ενδεδειγμένος τρόπος  να πείσεις για το δίκαιο της άποψής σου. Με φωνές, κραυγές, συνεχείς διακοπές, χλεύη και υποτιμητικά σχόλια που εκτοξεύονται με δριμύτητα εναντίον όσων διαφωνούν επιχειρούν την επιβολή τους. Το απαύγασμα δηλαδή της ακροδεξιάς ιδεολογίας.

Η ανοχή ή και συχνά, η υποκινούμενη από τον τηλεπαρουσιαστή διένεξη γέμισε τα τηλεοπτικά παράθυρα εδώ και χρόνια με περιστατικά ακραίας λεκτικής βίας, τραμπουκισμού και υποκίνησης του κοινού σε πράξεις αποσταθεροποίησης π.χ. το bank run του Άδωνι.

Το πρότυπο του «μάγκα» ηγέτη, του παιδιού της πιάτσας, του «μαχαλόμαγκα», του «πεζοδρομίου» είχε προσπαθήσει κατά το παρελθόν και ο Αντ. Σαμαράς να ενσαρκώσει μέχρι που ο ίδιος ο κόσμος που γοητεύτηκε από αυτό, απογοητεύτηκε αμέσως μετά και το απέρριψε κατά την εφαρμογή του.

Η Ν.Δ. επιμένει στην ίδια λαθεμένη τακτική, ακριβώς γιατί δεν έχει να ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Η τάξη που εκπροσωπούν στην επιβολή, τη διαφθορά και τη διαπλοκή στηρίζει την εξουσία της, 40 και πλέον χρόνια. Όμως το μόνο  που αναδύεται από τη στερεοτυπική παλαιομοδίτικη μαγκιά τους είναι σήψη. Και μια απεγνωσμένη εμμονή  για την επανακατάληψη της εξουσίας που ο λαός τους αρνήθηκε.

Ακραία μορφή λιτότητας, ακραία επιβολή των απαιτήσεων των δανειστών, ακραία μονομέρεια υπέρ των πλουσίων και των διαπλεκόμενων, ακραία βία και καταστολή στους δρόμους, ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές εναντίον των μεταναστών, ακραία κατάρρευση των δικαιωμάτων, των μισθών, των συντάξεων, της παιδείας, της υγείας. Ο μπάτσος στη γωνιά, ο ρουφιάνος στη γειτονιά και ο αέρας μετρημένος…

Μια μισαλλόδοξη και βάρβαρη εξουσία συμφερόντων και διαπλοκής.

Αυτοί ήταν πάντα και τότε και τώρα.

Αυτή και η μόνη μαγκιά τους.