Οι δύο διαφορετικές Ελλάδες των αντιθέσεων

Δύο διαφορετικές εικόνες, δύο διαφορετικές Ελλάδες και εν τέλει, δύο διαφορετικοί κόσμοι: Κάνοντας το μεσημέρι μία μικρή βόλτα στην Αριστοτέλους, κοντά στο άγαλμα του Βενιζέλου, είδαμε σε τρία τουλάχιστον σημεία άστεγους να προσπαθούν να προφυλαχτούν από τον παγωμένο αέρα, ξαπλωμένοι πάνω σε χαρτόνια και τυλιγμένοι σε κουρέλια που κάποτε ήταν κουβέρτες. Και λίγα λεπτά αργότερα, ανοίγοντας τον υπολογιστή, βλέπαμε βουνά από πεταμένα λουλούδια στα πόδια αοιδού που εμφανίζεται σε κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Και δεν μιλάμε για τραγουδιστές ότι-ότι, αλλά για καλλιτέχνες παγκόσμιου βεληνεκούς που έγιναν φίρμες τραγουδώντας τα συγκλονιστικά τραγούδια «σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε», «πάω να σ’ αγκαλιάσω και τραβιέσαι», «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει», «Και η δική μου η ζωή μπουρδέλο έγινε», «γκόμενες παλιές μοιάζουν σκιές από λιοντάρια» και άλλα παρεμφερή. Με αποκορύφωμα την παγκοσμίων διαστάσεων επιτυχία, που έχει γραφτεί στα χρονικά της ελληνικής δημιουργίας  «Όσο δέρμα κι αν πετάξεις, φίδι είσαι δε θ’ αλλάξεις».

Όπως διαβάζουμε στη σχετική είδηση, στο μαγαζί όπου εμφανίζεται ο περί ου ο λόγος, μαζί με τους Βανδή και Μαρτάκη, και το οποίο «είναι ασφυχτικά γεμάτο» κάθε Παρασκευή και Σάββατο, «σχηματίζεται ένα μικρό ”βουνό”,  αφού τα λουλούδια από τους θαμώνες έπεφταν πάνω του βροχή». Κι εμείς οι αφελείς αναρωτιόμαστε για το πόσοι αναξιοπαθούντες συνάνθρωποί μας θα μπορούσαν να είχαν τραφεί και πόσοι άστεγοι να βρουν προσωρινά έστω κατάλυμα από τα χρήματα που ξοδεύονται για λουλούδια στα πόδια τέτοιων «καλλιτεχνών». Αλλά είπαμε: Δύο διαφορετικές Ελλάδες, δύο διαφορετικοί κόσμοι!