"Ιστορική βεβήλωση η διατήρηση του ονόματος Χρυσοχόου" τονίζουν δύο αντιστασιακοί

Δύο πρώην πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας, οι δικηγόροι Αλέκος Γρίμπας και Σπύρος Σακέττας, σε ανοιχτή επιστολή τους προς τον δήμαρχο και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, από αφορμή τη μετονομασία της οδού Αθανάσιου Χρυσοχόου σε Αλβέρτου Ναρ, υπογραμμίζουν ότι αποτελεί ιστορική πρόκληση να υπάρχει το όνομά του στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου σε δρόμο της πόλης, που είχε δοθεί με απόφαση της χουντικής δημοτικής αρχής.

Στην επιστολή των δύο αντιστασιακών τονίζονται τα ακόλουθα:

“Προς τον κ. Δήμαρχο Θεσσαλονίκης και την Πρόεδρο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης.

Είναι ιστορική βεβήλωση, άγος, ασέλγεια και τερατώδης απρέπεια να υπάρχουν ακόμα σε δρόμους της μαρτυρικής Θεσσαλονίκης τα ονόματα του κατοχικού φρούραρχου στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου και του καθηγητή του Ρωμαϊκού Δικαίου «φον» Βυζουκίδη, όπως τον αποκαλούσαν οι φοιτητές του.

Ο Χρυσοχόου υπήρξε το δεξί χέρι του σφαγέα της πόλης Μαξ Μέρτεν, που εξολόθρευσε το ένα τρίτο του πληθυσμού της, τους εβραϊκής καταγωγής συμπολίτες μας, στέλνοντάς τους στο Άουσβιτς, και λίγο πριν σε εξοντωτική καταναγκαστική εργασία, ενώ καταδίκασε σε θάνατο από πείνα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της.

Έχουν γίνει πάνω από 1500 εκτελέσεις αντιστασιακών και αθώων πολιτών που πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ, ενώ άλλοι σακατεύτηκαν ή πέθαναν από βασανιστήρια στην Κομαντατούρ – γωνία Τσιμισκή και Αγ. Σοφίας - καθώς και στο στρατόπεδο Παύλου Μελά.

Σε όλα αυτά τα εγκλήματα είχε ενεργό ρόλο ο Χρυσοχόου. Όχι μόνον δεν αντέδρασε ούτε σε μια εκτέλεση ούτε σε μια αποστολή συμπολιτών μας στα κρεματόρια του Χίτλερ, αλλά και υπεράσπισε το 1959 τον Μέρτεν στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου.

Υπήρξε επίορκος ανώτατος αξιωματικός, διότι, ενώ το ίδιο το αξίωμά του τού επέβαλε ή να ακολουθήσει την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο ή να αντισταθεί στις κατοχικές δυνάμεις, συμμετέχοντας στις αντιστασιακές οργανώσεις, όπως έκαναν πολλοί μόνιμοι αξιωματικοί, αυτός τέθηκε υπό τις διαταγές των κατοχικών κυβερνήσεων και των δημίων του Χίτλερ. Την ίδια στιγμή πέντε στρατηγοί, ανάμεσά τους ο Αλεξ. Παπάγος, στάλθηκαν στο ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου, γιατί αρνήθηκαν να υπακούσουν στις εντολές της δωσιλογικής κυβέρνησης Τσολάκογλου.

Ενδεικτικά αναφέρουμε από τα επίσημα στοιχεία ότι μόνον στον ΕΛΑΣ προσχώρησαν οι παρακάτω μόνιμοι αξιωματικοί του στρατού: Στρατηγοί, υποστράτηγοι 18, συνταγματάρχες 41, σμήναρχοι 5, πλωτάρχες 7, αντισυνταγματάρχες 43, αντισμήναρχοι 140, αρχίατροι-υπίατροι 27, λοχαγοί 130, υπολοχαγοί-υποσμηναγοί 187, ανθυπολοχαγοί-ανθυπασπιστές 130, ευέλπιδες 52, μοίραρχοι - υπομοίραρχοι χωροφυλακής 30.

Ήταν οι πατριώτες αξιωματικοί και οι αντάρτες του ΕΛΑΣ που απελευθέρωσαν στις 30/10/1944 την πόλη μας και έσωσαν τις υποδομές της μετά από αιματηρές μάχες. Μια μέρα που τη γιορτάζουμε πλέον επίσημα, ως δημόσια γιορτή, από το 2016. Αντίθετα ο Χρυσοχόου προσπάθησε να αποτρέψει την απελευθέρωσή της από τις αντιστασιακές δυνάμεις, οπλίζοντας και κινητοποιώντας τους δωσίλογους των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Αποτελεί ιστορική πρόκληση και ασυμβίβαστο από κάθε άποψη να υπάρχει το όνομά του Χρυσοχόου σε δρόμο της πόλης – καθόλου τυχαία με απόφαση της χουντικής δημοτικής αρχής – όταν ο Δήμος μας, η κυβέρνηση, η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, ο πρόεδρος της δημοκρατίας του Ισραήλ τιμώντας τη θυσία των αδικοχαμένων συμπολιτών μας, θεμελίωσαν και προχωρούν στην ανέγερση του Μουσείου και Εκπαιδευτικού Κέντρου του Ολοκαυτώματος.

Τα περί «εθνικής» δράσης του στη βουλγαρική ζώνη κατοχής είναι μυθεύματα και απόπειρα να φιλοτεχνήσει ένα κατόπιν εορτής «πατριωτικό» προφίλ, όταν είναι πασίγνωστο και ιστορικά καταγεγραμμένο ότι αποτράπηκε η επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία χάρη στη γενική απεργία στην πόλη μας, από 5-10 Ιουλίου 1943, στα συλλαλητήρια που έγιναν στο Κιλκίς, το Λαγκαδά, την Έδεσσα, τη Βέροια, την Κοζάνη, τα Γιαννιτσά. Προπαντός στη μεγαλειώδη διαδήλωση του λαού της Αθήνας στις 22 Ιουλίου 1943, που κόστισε 17 νεκρούς. Το όνομά τους δεν θα το βρείτε σε κανένα δρόμο αυτής της πόλης. Αντίθετα εξακολουθούν να υπάρχουν στους δρόμους της πόλης τα ονόματα των κατοχικών δημάρχων και των τότε ταγών της πόλης, που την επομένη της κατάληψής της από τους Ναζί κάλεσαν με διάγγελμά τους το λαό της να αφοσιωθεί στα ειρηνικά του έργα, «διότι ήτο υπό την προστασίαν ενός ιπποτικού και γενναιόφρονος λαού»! Αλλά ο λαός της πόλης δεν τους έκανε το χατίρι, αντίθετα ένα μήνα και λίγες μόλις μέρες μετά την υποδούλωσή της, στις 15 Μαΐου 1941, αγωνιστές συμπολίτες μας ίδρυσαν στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης πόλης μας την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση στην κατεχόμενη Ευρώπη, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Σ’ αυτούς ανήκει η τιμή το όνομά τους να είναι γραμμένο στους δρόμους της πόλης, όπως συμβαίνει στις χώρες που αντιστάθηκαν στη φαιά πανούκλα του φασισμού, και όχι σε όσους συνέργησαν στα εγκλήματά του, και δυστυχώς αμνηστεύθηκαν και τιμήθηκαν από το μισαλλόδοξο μετεμφυλιακό κράτος.

Θεσσαλονίκη 12 Μαρτίου 2018

Με τιμή

Αλέκος Γρίμπας, δικηγόρος, πρώην δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, πολιτικός εξόριστος την περίοδο της χούντας, γιος σιδηροδρομικού εκτελεσθέντος από τα στρατεύματα κατοχής

Σπύρος Σακέττας, δικηγόρος, πρώην πολιτικός κρατούμενος της χούντας και δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, γιος του Ταγματάρχη Βασ. Σακέττα, αξιωματικού του ΕΛΑΣ.