Άφησε εποχή στη Θεσσαλονίκη, σημαδεύοντας την επί μισό σχεδόν αιώνα με την προσωπική του σφραγίδα ο Γιάννης Πασαλίδης. Ως χειρούργος μαιευτήρας που είχε ξεγεννήσει εκατοντάδες γυναίκες της πόλης, εισπράττοντας αμοιβή μόνο από τις κυρίες της καλής κοινωνίας και εξετάζοντας δωρεάν τον γυναικόκοσμο των λαϊκών στρωμάτων. Ως υπερασπιστής των δικαίων του προσφυγικού κόσμου και του ποντιακού ελληνισμού.
Η Θεσσαλονίκη που όλα αυτά τα χρόνια έμεινε σιωπηλή μπροστά στο έργο, το μεγαλείο και την τεράστια προσφορά του Γιάννη Πασαλίδη, του οφείλει πολλά. Και είναι αξιοσημείωτη η πρωτοβουλία που είχαν λάβει το Μάϊο του 2018 οι δήμοι Θεσσαλονίκης και Καλαμαριάς, που με παρότρυνση της Οργανωτικής Επιτροπής που δημιουργήθηκε για να τιμηθεί το έργο του, πραγματοποίησαν μία σημαντική εκδήλωση μνήμης στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, για τον μεγάλο πόντιο πολιτικό, παρουσία του τότε προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, με αφορμή τη συμπλήρωση τότε 50 χρόνων από το θάνατό του.
Ο Γιάννης Πασαλίδης, Πόντιος την καταγωγή, γεννήθηκε στην Κουταΐδα του Καυκάσου, το 1880, από Σανταίους γονείς, φτωχούς αγρότες. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες και χάρη στον αδελφό του που τον βοήθησε, άρχισε το 1896 τις σπουδές του στο ρωσικό γυμνάσιο της Τιφλίδας, κι όταν το τελείωσε, σπούδασε ιατρική στην Οδησσό, ενώ το πτυχίο Ιατρικής το πήρε από το πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, καθώς είχε αποβληθεί από την Οδησσό λόγω των αριστερών πολιτικών του φρονημάτων. Μιλούσε έξι γλώσσες αλλά λάτρευε την ποντιακή διάλεκτο και είχε τεράστια ευαισθησία απέναντι στον πολιτισμό και το λαό του Πόντου.
Με το αριστερό κίνημα συνδέθηκε πολύ νωρίς και το 1903, σε ηλικία 18 ετών και προσχώρησε στις τάξεις του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ), παρακολουθώντας από κοντά την εξέγερση των ναυτών του θωρηκτού Ποτέμκιν, το 1905 στην Οδησσό.
Το 1917, κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Πασαλίδης εκλέχτηκε βουλευτής στη Γεωργία με το κόμμα των μενσεβίκων κι έναν χρόνο αργότερα, το 1918, αναδείχτηκε πάλι βουλευτής στην τοπική Βουλή αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του υπουργού εξωτερικών.
Το "πείραμα" της Γεωργίας
Το πείραμα της μενσεβικικής Γεωργίας με εντελώς διαφορετικούς όρους από αυτούς που ακολουθούσαν οι μπολσεβίκοι, έγινε κατορθωτό χάρη στην ανοχή της Σοβιετικής Ρωσίας. Μάλιστα, όπως αναφέρει ο εγγονός του Πασαλίδη, Γιάννης Νισύριος, είχε πραγματοποιηθεί συνάντηση μεταξύ της μενσεβικικής κυβέρνησης της Γεωργίας και της ηγεσίας της Σοβιετικής Ρωσίας υπό τον Λένιν.
Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων και στη Γεωργία, ύστερα και από την είσοδο των σοβιετικών στρατευμάτων, ο Πασαλίδης φεύγει στο Βερολίνο και παραμένει εκεί για έναν χρόνο. Το 1923, λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, και ως διευθυντής του Ρωσικού Μαιευτηρίου Θεσσαλονίκης για μια επταετία προσφέρει πλούσιο κοινωνικό έργο. Εκεί, άσκησε αφιλοκερδώς το ιατρικό λειτούργημα και απέκτησε το προσωνύμιο «ο γιατρός του λαού».
Εκείνη την περίοδο, ο Πασαλίδης ιδρύει το «Σύλλογο Καυκασίων Θεσσαλονίκης» και εκδίδει το φιλολογικό περιοδικό "Μακρινές φωτιές", ενώ προεδρεύει σε δύο προσφυγικά συνέδρια. Στα τέλη του 1923, ο Πασαλίδης προσεγγίζει το πολιτικό ρεύμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και εκλέγεται ως ανεξάρτητος σοσιαλιστής βουλευτής Θεσσαλονίκης με 41.397 ψήφους, εκπροσωπώντας τους πρόσφυγες στη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923 .
Τρεις ημέρες μετά από εκείνες τις εκλογές, στις 19 Δεκεμβρίου 1923, ο Καυκάσιος πολιτικός, είναι οργανωτής, μαζί με τους Γ. Χατζηκυριάκο, Κων. Αγγελάκη, Α. Μπιράκη, Λ. Ιασωνίδη, Ε. Γονατά του μεγάλου λαϊκού συλλαλητηρίου στην πλατεία του Λευκού Πύργου, με αίτημα την κατάργηση της βασιλείας και την απομάκρυνση από την Ελλάδα της δυναστείας των Γλύξμπουργκ.
Συμμετοχή στην ίδρυση της "Ελευθερίας"
Αργότερα, τη δεκαετία του '30, υπήρξε ο ιδρυτής του μικρού Ελληνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και βλέποντας την άνοδο του Ναζισμού στη Γερμανία και του φασισμού στην Ιταλία, προτείνει τη συνεργασία των Ελλήνων σοσιαλιστών με το “Παλλαϊκό Μέτωπο” που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και τη συμμετοχή του Αγροτικού Κόμματος, κάτι που τελικά δεν επιτεύχθηκε.
Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα, επιβάλλοντας τον μεσαίωνα της χιτλερικής Κατοχής, ένα μήνα μετά την κατάκτηση της χώρας, ο Γιάννης Πασαλίδης πρωταγωνίστησε στη δημιουργία, στη Θεσσαλονίκη, της εθνικοαπελευθερωτικής οργάνωσης “Ελευθερία” που έχει καταγραφεί ως η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση σε ολόκληρη την κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη. Ιδρυτές της οργάνωσης "Ελευθερία", στις 15 Μαίου 1941, ήταν εκτός του προέδρου του ΣΚΕ Γιάννη Πασαλίδη, εκπρόσωποι του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, καθώς επίσης ο δικηγόρος Θανάσης Φείδας ως εκπρόσωπος του "Αγροτικού Κόμματος", ο Γεώργιος Ευθυμιάδης από τη "Δημοκρατική Ένωση", αλλά και ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός, που ανέλαβε στρατιωτικός υπεύθυνος της οργάνωσης.
 |
| Ο Γιάννης Πασαλίδης μετά τη δολοφονική επίθεση στη Βέροια τον Αύγουστο 1945 |
Όταν ύστερα από τέσσερις μήνες θα δημιουργηθεί το ΕΑΜ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένας από τους σχηματισμούς που προσχώρησαν στο ΕΑΜ και ο Γιάννης Πασαλίδης αναδείχθηκε ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ. Για εκείνη την υπέροχη αντιστασιακή του δράση, ο Πασαλίδης θα συλληφθεί από τους Γερμανούς, θα ανακριθεί από τη Γκεστάπο στο αρχηγείο της, στην οδό Τσιμισκή και θα φυλακιστεί για σύντομο χρονικό διάστημα στο κάτεργο του Γεντί-Κουλέ.
Μετά την απελευθέρωση, ο Πασαλίδης, συνεχίζοντας τον αγώνα για ομαλότητα και δημοκρατικές ελευθερίες, ιδρύει τους “Δημοκρατικούς Συλλόγους Μακεδονίας”, ενώ τραυματίζεται σοβαρά, αλλά κατορθώνει να επιζήσει, όταν εκδηλώνεται δολοφονική εναντίον του επίθεση στις 27 Αυγούστου 1945, ενώ είναι ομιλητής σε συγκέντρωση στη Βέροια. Καθώς είναι αντίθετος με την αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, αλλά και με την πολιτική του ένοπλου αγώνα, διαχωρίζει τη θέση του από τον Ζαχαριάδη. Παρ' όλα αυτά, συλλαμβάνεται ως “επικίνδυνος κομμουνιστής” την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1947 για να εξοριστεί στον Άη-Στράτη, η εκτόπιση όμως θα αποτραπεί την τελευταία στιγμή, χάρη στο κύμα διαμαρτυρίας από τα σοσιαλιστικά κόμματα των μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών χωρών
H ίδρυση της ΕΔΑ
Μετριοπαθής, προσηλωμένος στον κοινοβουλευτισμό αλλά και στην ενότητα όλων των δυνάμων της Αριστεράς, ο Γιάννης Πασαλίδης έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης. Με δική του πρωτοβουλία, ιδρύεται το 1951 η ΕΔΑ, ως συνασπισμός κομμάτων και ορίζεται ομόφωνα πρόεδρός της. Οι άοκνες προσπάθειές του για τη «συγκρότηση μιας δημοκρατικής Αριστεράς, που θα διασφαλίσει με τους αγώνες της και στη χώρα μας γαλήνη και λευτεριά», είχαν τελεσφορήσει. Ως πρόεδρος της ΕΔΑ και ως βουλευτής θα πρωταγωνιστήσει μέχρι το 1967.
Ο Γιάννης Πασαλίδης πέθανε στις 15 Μαρτίου 1968 φρουρούμενος από τα όργανα της Χούντας, που τον είχε θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό, φυλακίζοντάς τον κατ΄ουσία επί 11 μήνες στο σπίτι του, στη γωνία Χρυσοστόμου Σμύρνης 23 με Τσιμισκή, με περιπόλους της αστυνομίας και της Ασφάλειας να βρίσκονται επί 24ώρου βάσεως έξω από το σπίτι.
Ο ελληνικός λαός, που τόσο πολύ αγάπησε τον Γιάννη Πασαλίδη, δεν θα πληροφορηθεί τη μεγάλη απώλεια, καθώς οι λογοκριμένες από τη χούντα εφημερίδες δεν ανέφεραν το παραμικρό για το θάνατό του. Και στο αγγελτήριο θανάτου του, που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες "Μακεδονία" και “Απογευματινή”, αναγραφόταν μόνο η ιδιότητα του γιατρού και όχι του πολιτικού! Η κηδεία του ιδρυτού και προέδρου της ΕΔΑ, που από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος της χούντας ήταν σε κατ’ οίκον περιορισμό, όπως όλοι οι πολιτικοί, έγινε υπό το άγρυπνο μάτι της χωροφυλακής, εν μέσω κλίματος άγριας αστυνομοκρατίας.
Μετά την απελευθέρωση, ο Πασαλίδης, συνεχίζοντας τον αγώνα για ομαλότητα και δημοκρατικές ελευθερίες, ιδρύει τους “Δημοκρατικούς Συλλόγους Μακεδονίας”, ενώ τραυματίζεται σοβαρά, αλλά κατορθώνει να επιζήσει, όταν εκδηλώνεται δολοφονική εναντίον του επίθεση στις 27 Αυγούστου 1945, ενώ είναι ομιλητής σε συγκέντρωση στη Βέροια. Καθώς είναι αντίθετος με την αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, αλλά και με την πολιτική του ένοπλου αγώνα, διαχωρίζει τη θέση του από τον Ζαχαριάδη. Παρ' όλα αυτά, συλλαμβάνεται ως “επικίνδυνος κομμουνιστής” την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1947 για να εξοριστεί στον Άη-Στράτη, η εκτόπιση όμως θα αποτραπεί την τελευταία στιγμή, χάρη στο κύμα διαμαρτυρίας από τα σοσιαλιστικά κόμματα των μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών χωρών
H ίδρυση της ΕΔΑ
Μετριοπαθής, προσηλωμένος στον κοινοβουλευτισμό αλλά και στην ενότητα όλων των δυνάμων της Αριστεράς, ο Γιάννης Πασαλίδης έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης. Με δική του πρωτοβουλία, ιδρύεται το 1951 η ΕΔΑ, ως συνασπισμός κομμάτων και ορίζεται ομόφωνα πρόεδρός της. Οι άοκνες προσπάθειές του για τη «συγκρότηση μιας δημοκρατικής Αριστεράς, που θα διασφαλίσει με τους αγώνες της και στη χώρα μας γαλήνη και λευτεριά», είχαν τελεσφορήσει. Ως πρόεδρος της ΕΔΑ και ως βουλευτής θα πρωταγωνιστήσει μέχρι το 1967.
Ο Γιάννης Πασαλίδης πέθανε στις 15 Μαρτίου 1968 φρουρούμενος από τα όργανα της Χούντας, που τον είχε θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό, φυλακίζοντάς τον κατ΄ουσία επί 11 μήνες στο σπίτι του, στη γωνία Χρυσοστόμου Σμύρνης 23 με Τσιμισκή, με περιπόλους της αστυνομίας και της Ασφάλειας να βρίσκονται επί 24ώρου βάσεως έξω από το σπίτι.
Ο ελληνικός λαός, που τόσο πολύ αγάπησε τον Γιάννη Πασαλίδη, δεν θα πληροφορηθεί τη μεγάλη απώλεια, καθώς οι λογοκριμένες από τη χούντα εφημερίδες δεν ανέφεραν το παραμικρό για το θάνατό του. Και στο αγγελτήριο θανάτου του, που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες "Μακεδονία" και “Απογευματινή”, αναγραφόταν μόνο η ιδιότητα του γιατρού και όχι του πολιτικού! Η κηδεία του ιδρυτού και προέδρου της ΕΔΑ, που από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος της χούντας ήταν σε κατ’ οίκον περιορισμό, όπως όλοι οι πολιτικοί, έγινε υπό το άγρυπνο μάτι της χωροφυλακής, εν μέσω κλίματος άγριας αστυνομοκρατίας.
Αναγνώριση του έργου του από φίλους και εχθρούς
Ο γιατρός, βουλευτής και πρόεδρος της ΕΔΑ Γιάννης Πασαλίδης ανήκει στους πολιτικούς που λάμπρυναν με το πέρασμά τους το κοινοβούλιο της μεταπολεμικής Ελλάδος, αλλά και την πολιτική και κοινωνική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ήταν ο μετριοπαθής ηγέτης της αριστεράς, τον οποίο όμως διέκρινε πάντοτε δυναμισμός και μαχητικότητα, στα πενήντα και πλέον χρόνια που αγωνίσθηκε για τα δημοκρατικά του πιστεύω. Ο Γιάννης Πασαλίδης είχε κρίση, είχε σωστές ιδέες και μπορεί βέβαια να μη πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, τελικά όμως κατάφερε να κερδίσει τη μεγάλη αναγνώριση και εκτίμηση φίλων και εχθρών, προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στον ελληνικό λαό αλλά και στη Θεσσαλονίκη ιδιαίτερα.
Ο γιατρός, βουλευτής και πρόεδρος της ΕΔΑ Γιάννης Πασαλίδης ανήκει στους πολιτικούς που λάμπρυναν με το πέρασμά τους το κοινοβούλιο της μεταπολεμικής Ελλάδος, αλλά και την πολιτική και κοινωνική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ήταν ο μετριοπαθής ηγέτης της αριστεράς, τον οποίο όμως διέκρινε πάντοτε δυναμισμός και μαχητικότητα, στα πενήντα και πλέον χρόνια που αγωνίσθηκε για τα δημοκρατικά του πιστεύω. Ο Γιάννης Πασαλίδης είχε κρίση, είχε σωστές ιδέες και μπορεί βέβαια να μη πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, τελικά όμως κατάφερε να κερδίσει τη μεγάλη αναγνώριση και εκτίμηση φίλων και εχθρών, προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στον ελληνικό λαό αλλά και στη Θεσσαλονίκη ιδιαίτερα.
Πόντιος και κουμουνιστης είναι σαν να λέμε Εβραίος και ναζί. Ο κουμουνιστικος στρατός της σοβιετίας μαζί με τους Τουρκους κατεσφαξαν και έδιωξαν τους Πόντιους από την πατρίδα τους. Υπάρχουν βιβλία με τις μαρτυρίες τους. Πόντιος και κομμουνιστής λοιπόν ή ανιστορητος ή ύποπτος ή να μην πω κάτι άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς αναφέρεσαι στα βιβλία της χρυσής αυγης
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την αντικομμουνιστική προπαγάνδα που έχουν ανατραφεί οι πάντες σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν τις ποντιακές μορφές των σοβιετικών Γραμμάτων και Τεχνών, με παγκόσμια μάλιστα εμβέλεια, όπως ο Οδυσσέας Δημητριάδης, ο Αλέξανδρος Σγουρίδης και τόσοι άλλοι. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα ότι ο Δημητριάδης υπήρξε διευθυντής του Θεάτρου Μπολσόι και της κρατικής ορχήστρας της ΕΣΣΔ, ότι το 1980 επιμελήθηκε την τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας, κ.λπ.; `Η ότι ο Σγουρίδης υπήρξε πρόεδρος της Διεθνούς Ενωσης Επιστημονικού Κινηματογράφου, βραβευμένος στα Διεθνή Φεστιβάλ της Βενετίας το 1946 και του Κάρλοβι Βάρι το 1950; Ποιος γνωρίζει τα έργα τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας από τους 9 Ελληνες που τιμήθηκαν με την ύψιστη διάκριση του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης» ήταν και ο Γρηγόριος Μπαχτσιβαντζής, γέννημα - θρέμμα του Καυκάσου. Πραγματικός «άσος» των αιθέρων, ο Μπαχτσιβαντζής ξεχώρισε στην αεράμυνα της Μόσχας καταρρίπτοντας πολλά εχθρικά αεροσκάφη, ενώ για τη συνολικότερη προσφορά του μνημονεύτηκε από τον ίδιο τον πρώτο κοσμοναύτη της Ιστορίας Γιούρι Γκαγκάριν ως ένας από τους πιλότους που άνοιξαν το δρόμο για την πρώτη πτήση ανθρώπου στο Διάστημα (τιμητικά το όνομά του δόθηκε και σε έναν κρατήρα της Σελήνης). Σύμφωνα όμως με την αντικομμουνιστική «ανάγνωση» της Ιστορίας, ο Μπαχτσιβαντζής και οι χιλιάδες άλλοι που προαναφέραμε θα έπρεπε να ήταν, στην καλύτερη μεν περίπτωση πρόσφυγες ή στη φυλακή, στη χειρότερη δε νεκροί...
Διαγραφή