Το παλιό κιτρινισμένο ποίημα για τον καινούριο χρόνο

του Σπύρου Κουζινόπουλου
Ψάχνοντας τις προάλλες κάποια παλιά κιτρινισμένα τετράδια των μαθητικών μου χρόνων, ανακάλυψα σε κάποιο από αυτά ένα ποίημα για τον καινούριο χρόνο. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα  άπληστα πολλές φορές. Τόσες, ώστε κάποια στιγμή ονειρεύτηκα ότι ξανάγινα παιδί και βρέθηκα  δίπλα στους συμμαθητές μου, να καθόμαστε στα θρανία του δημοτικού σχολείου και να αντιγράφουμε από τον σχολικό πίνακα στα τετράδια μας το ποίημα, για να το μεταφέρουμε στο σπίτι και να το απαγγείλουμε στους γονείς και τα άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα.  
Κάποια άλλη πάλι στιγμή,  φαντάστηκα ότι είχα σφιχταγκαλιασμένα τα παιδιά και τον εγγονό μου, καθισμένα στα πόδια μου, ότι τους χάϊδευα τα μαλλιά και τους διάβαζα αργά-αργά το ποίημα.  Κι ακόμη, τέλος, ονειρεύτηκα ότι έπιασαν τόπο οι ευχές του ποιήματος, ότι άρχισαν να πραγματώνονται οι ελπίδες των ανθρώπων, να φεύγουν από πάνω τους ο πόνος, η θλίψη, η αδικία, η εγκατάλειψη κι όλοι, υγιείς και ευτυχισμένοι, να στήνουν τρελό χορό γύρω από τον καινούριο χρόνο.
Το παρατεταμένο κουδούνισμα του τηλεφώνου, με ξύπνησε, επαναφέροντάς με στην σκληρή πραγματικότητα. Ενώ το ραδιόφωνο από δίπλα, ανέφερε τις επιπτώσεις της πανδημίας και την αναταραχή που επικρατεί σε πολλές γωνιές του πλανήτη μας. Με τους εκατομμύρια νεκρούς από πανδημίες και πολέμους που δυστυχώς ακόμα συνεχίζονται, με το ολοκαύτωμα του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, τα "παιχνίδια" των μεγάλων που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη, τις απειλές και τους παληκαρισμούς, τα κύματα των προσφύγων, την άνοδο της ακροδεξιάς και τόσα άλλα. Αλλά και τους συμπατριώτες μας που προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι από τα σκληρά μέτρα που επέβαλαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις και το ξεθεμελίωμα του κοινωνικού κράτους κατά τη δεκαετία που πέρασε.
Δεν το κρύβω, μ' έπιασε απελπισία. Μέχρι που κάποια στιγμή σκέφτηκα να πετάξω στο αναμμένο τζάκι το παλιό τετράδιο. Δεν το έκανα όμως. Καθώς την τελευταία στιγμή σκέφτηκα ότι το ποίημα για τον καινούριο χρόνο, δίνει μία νότα ελπίδας και αισιοδοξίας. Και η ελπίδα ως γνωστόν, πεθαίνει πάντα τελευταία.
Μεταφέρω εδώ, για του λόγου το αληθές, τους στίχους του άγνωστου ποιητή, τον οποίο ευχαριστώ από βάθους καρδιάς που, έστω για λίγο, μου έδωσε τη δυνατότητα, εν έτει 2023 να σκαρφαλώσω στον ουρανό, να αγκαλιάσω τ΄ αστέρια και να ονειρευτώ  πράγματα μακρινά και ξεχασμένα που μου λείπουν τόσο μα τόσο πολύ…..

«Ο καινούργιος χρόνος

Έφθασε ο καινούργιος χρόνος
διώχνει μακριά τις καταιγίδες
και στα στήθη μας ανάβει
πόθους, όνειρα κι ελπίδες.
Έφθασε ο καινούργιος χρόνος
φέρνει ως δώρο την ειρήνη
την αγάπη των ανθρώπων
της ψυχής τους τη γαλήνη.
Έφθασε ο καινούργιος χρόνος
θα μας γιάνει κάθε πόνο
θα μας διώξει κάθε θλίψη
και θα αφήσει ένα μόνο.
Την υγεία κι ευτυχία
που χαρμόσυνα αντηχούνε
και μεσ’ τις καρδιές μας πόθους
πάντα δίνουν και σκορπούνε».

                                                            Σπύρος  Κουζινόπουλος