Η σύγχρονη επικαιρότητα της 3ης του Σεπτέμβρη 1974

του Χάρη Τσιόκα*
Oι εξελίξεις της κυβερνητικής περιόδου επιβεβαιώνει ποσο ατελέσφορη και αδιέξοδη ειναι η «συνταγή» των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για τη χώρα, τους πολίτες, την οικονομία! Όχι μόνο στα εθνικά θέματα, με τη στρατηγική του δεδομένου και άνευ όρων πειθαρχημένου μεγέθους, που ακολουθεί ΝΔ και κ Μητσοτάκης, αλλά και στην οικονομία  που περιορίζει το πρόβλημα των πολύπλευρων κρίσεων μονόπλευρα στις «δημοσιονομικές» υποχρεώσεις και στον αυτόματο πιλότο της αγοράς.

Γιατί αυτή η νεοφιλελεύθερη συνταγή - που σήμερα, με την πολύπλευρη κρίση επιχειρεί η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη - γίνεται όχημα όχι μόνο πολλαπλασιασμού των επιπτώσεων σε βάρος της παραγωγικής βάσης της χώρας, της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατίας αλλά και πρόβλημα περιθωριοποίησης, προκειμένου η χώρα να έχει ενεργό ρόλο με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτικη και συμμαχίες στις γεωπολιτικές και στρατηγικές ανακατάξεις της περιοχής.
Το πλεονέκτημα που έδωσε το τυπικό τέλος εξόδου από τα μνημόνια, με την κυβέρνηση Τσίπρα, υπονομεύεται πλέον από τον τρόπο διαχείρισης τόσο της υγειονομικής όσο και της οικονομικής κρίσης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη!
Στην Ελλάδα οι "νεοφιλελεύθεροι" χρηματοδοτούνται από το κράτος. Εμείς... από εσάς ! Στήριξε την ανεξαρτησία του tvxs.gr, κάνοντας κλικ εδώ.
Γίνεται φανερό πως απαιτείται ένας προοδευτικός οδικός χάρτης με διακριτές τις εναλλακτικές πολιτικές που δεν θα διαχωρίζουν  την ανάπτυξη και σωτηρία της χώρας από τις ανάγκες  των πολιτών.
Απαιτείται σχέδιο προοδευτικό εθνικής συνοχής, που θα σχετίζεται με την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση, που θα δίνει πρόσβαση σε όλους στην οικονομία την εργασία, στα κοινωνικά αγαθά και δημοκρατία.
Και αυτό πλέον με τη σειρά του εμφανώς συνδέεται με την προώθηση προοδευτικών πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών στην Ευρώπη και την Ελλάδα και στη Μεσόγειο.
Είναι η ώρα των διακριτών Προοδευτικών πολιτικών, σε αντιπαράθεση με την Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων που προωθεί ο νεοφιλελευθερισμός (γερμανική Ευρώπη) με τους εγχώριους συμμάχους του.
Αυτή τη στρατηγική, έγκαιρα -από τη 10ετία του '80- ο Ανδρέας Παπανδρέου διατύπωσε, προωθώντας με το σοσιαλιστικό κίνημα πρωτοβουλίες δράσεων και συναντήσεων με ηγέτες που επιδίωκαν μια προοδευτική πολιτική ανάπτυξης.
Το κοινωνικό αίτημα λοιπόν παραμένει αναλλοίωτο και αφορά την ανάγκη εξειδίκευσης οδικού χάρτη με ευδιάκριτες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες προκειμένου η έξοδος από την κρίση και τα αδιέξοδα μονόπλευρα δημοσιονομικά «νεοφιλελεύθερα μνημόνια» να σχετίζεται  με εφαρμοσμένες πολιτικές που θα αφορούν την παραγωγική ανασυγκρότηση με δίκαιη συμμετοχή των συντελεστών στους κινδύνους και τις ευκαιρίες όσο και την κοινωνική συνοχή με αλληλεγγύη και τη δημοκρατία…
Γι’ αυτό είναι η ώρα να διεκδικηθεί με αλλαγή συσχετισμών, η επάνοδος στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που σηματοδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη συμφωνία των τότε πολιτικών δυνάμεων. 
Το στοίχημα βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητα της πληθυντικής αριστεράς να ανταγωνιστεί πλειοψηφικά, σ’ αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της συντήρησης και τους πρόθυμους της, ώστε να συγκροτηθεί με προγραμματικό λόγο ένας εναλλακτικός δρόμος διακυβέρνησης ωφέλιμος όχι για τους λίγους αλλά για τους πολλούς και τη χώρα.
Η 3η του Σεπτέμβρη γίνεται επίκαιρη γιατί και σήμερα οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού της αριστεράς και της οικολογίας. Διεκδικούν να γίνει ευδιάκριτος ο δρόμος που αγωνίζεται. Όχι απλά να αμυνθεί σχηματίζοντας αμυντικογενή μέτωπα αλλά για τη διαμόρφωση προοδευτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης! Αυτής που έχει πλέον ανάγκη η χώρα, η πραγματική οικονομία και οι πολίτες. 
Με αφορμή τόσο τη νέα πολιτική περίοδο όσο και την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικού κινήματος θέλω να υπογραμμίσω το εξής:
Η ανασύνθεση και ανασύνταξη της μεγάλης παράταξης του αριστερού, προοδευτικού, σοσιαλιστικού και ριζοσπαστικού χώρου προϋποθέτει πολιτικό προοδευτικό σχέδιο με κοινωνικές και πολιτικές όμορες συμμαχίες.
Και ταυτόχρονα πρέπει να έχει ένα και μόνο ένα μέτωπο αντιπαράθεσης, που θα αφορά τον διχαστικό κοινωνικά και αναπτυξιακά νεοφιλελευθερισμό και όσους ευθέως η παράπλευρα τον εκφράζουν.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Ανδρέα και ο πυρήνας της ιδρυτικής διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη.
Αυτή η παρακαταθήκη προσανατολίζει καθαρά σ’ ένα μοντέλο προοδευτικής πολιτικής διακυβέρνησης και κομματικών δομών που να είναι ικανές να διασυνδέονται και να εξειδικεύουν, δηλαδή να εφαρμόζουν πολιτικές με διακριτούς και μετρήσιμους κοινωνικά - παραγωγικά οικονομικά και δημοκρατικά προοδευτικούς στόχους υπέρ του κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων που εκφράζει.
Το κοινωνικό και σήμερα αίτημα -όπως ακριβώς και την 3 Σεπτέμβρη του 74 με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ- μεταφράζεται και πάλι στην ανάγκη ο προοδευτικός χώρος με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, να διασυνδεθεί πολύπλευρα με την κοινωνία και τις διεργασίες της, για να έχει σταθερό νήμα αλληλοτροφοδότησης με τους παραγωγικούς, οικονομικούς χώρους.
Για να μετασχηματίζει τις ανάγκες σε πολιτικό προγραμμα διακυβέρνησης.
Και αυτή η εντολή δόθηκε στις τελευταίες εκλογές.
Η εποχή με τις σύγχρονες αντιθέσεις δεν προσφέρεται σε μεταλλαγμένα πολιτικά σχήματα η ακόμα χειρότερα στην εγκατάλειψη των αρχών του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της αριστεράς. Γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πραγματική οικονομία και η δημοκρατία θέλουν αλλαγές με ξεκάθαρους κοινωνικούς αποδέκτες!
Το αίτημα δεν είναι η μετάλλαξη των κομμάτων σε δεξιά σοσιαλδημοκρατία αλλά ο μετασχηματισμός τους σε πλειοψηφική προοδευτική αριστερή απάντηση διασυνδεδεμένη και η αλληλοτροφοδοτούμενη με την κοινωνική διεργασία και ανάγκη. 
Οι μεταλλάξεις κομματικών σχηματισμών, σε θολά ως προς την ταυτότητα και το όνομα, θνησιγενή και ερμαφρόδιτα κόμματα, και η «άθροιση αξιωματούχων» σε σχήματα «απολιτίκ» με ολίγον κέντρο, ολίγη αριστερά και κεντροδεξιά», δεν πρόκειται να βρουν κοινωνική αποδοχή, δεν μπορούν να γίνουν καν βιώσιμα, γιατί απουσιάζει το... με «ποιους και για ποιους»!
Η Δεξιά σοσιαλδημοκρατία ηττήθηκε ως παρακολούθημα του συντηρητισμού! Είναι αναγκαίος λοιπόν ο άλλος δρόμος με πρωταγωνιστή τις δυνάμεις της αριστεράς του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας για να γίνουν κορμός της δημοκρατικής παράταξης που θα αντιστρατεύονται πλειοψηφικά τις διχαστικές επιδιώξεις του Νεοφιλελευθερισμού και των προθύμων αξιωματούχων του κυβερνητισμού του!
Γι' αυτόν άλλωστε το λόγο ο Ανδρέας Παπανδρέου απέρριπτε ως επικίνδυνους τους  «διμέτωπους»!

3 Σεπτέμβρη '74 - 3 Σεπτέμβρη Σήμερα
Επαναφέρω λοιπόν τη συζήτηση στο θέμα. Το σοσιαλιστικό κίνημα ΠΑΣΟΚ, έλεγε τότε ο Ανδρέας, είχε ένα μόνο μέτωπο αντιπαράθεσης, τον νεοφιλελευθερισμό, και στη βάση αυτή με προγραμματικό λόγο διαμόρφωνε την κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.
Θυμίζω ότι κριτική τότε του σοσιαλιστικού χώρου, ΠΑΣΟΚ, και του Ανδρέα, στις δυνάμεις ή τα πρόσωπα που αυτοπροσδιορίζονταν στον πόλο της «άλλης Αριστεράς» δεν ήταν ποτέ αντίπαλη αλλά κριτική και σχετιζόταν με διαφωνίες σε θέματα δηλαδή με τις λάθος επιλογές τους να υπηρετήσουν αυτό στόχο της αλλαγής. 
Παράλληλα θυμίζω πως οι πρωτοβουλίες των τότε στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς στους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους έδειχναν ότι είναι προτεραιότητα η επιδίωξη προοδευτικών συμμαχιών για την προώθηση των αλλαγών υπέρ της κοινωνίας, της ανάπτυξης και της δημοκρατίας.
3 Σεπτέμβρη ’74. Έχει δημιουργήσει παρακαταθήκη και ρίζες στην κοινωνία και αυτό θυμίζει πως σήμερα:
Τα κόμματα πρέπει να έχουν και ρίζες και μνήμες!
Πολύ περισσότερο να διαλέγουν την όχθη της μάχης που αγωνίζονται:
Αν δηλαδή εργάζονται για τη συγκρότηση προοδευτικής ή συντηρητικής πλειοψηφίας.
Ακριβώς λοιπόν γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να απορρίπτουμε συμπεριφορές θυμικού που θολώνουν την αντίθεση ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση.
Η παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου με την 3η του Σεπτέμβρη είχε, έχει και θα έχει την σύγχρονη επικαιρότητα… ασφαλώς αυτή θα γίνεται ευδιάκριτη για όσους επιλέγουν την προοδευτική όχθη…

* Ο Χάρης Τσιόκας είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία