Αποχαιρετισμός στον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Νίκο Ζαχόπουλο

Ο Νίκος Ζαχόπουλος κατά τη συνάντηση των τελευταίων ΕΠΟΝιτών της Θεσσαλονίκης στις 23 Φεβρουαρίου 2017

Καθυστερημένα, πληροφορηθήκαμε την απώλεια πριν λίγες μέρες ενός εξαίρετου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς, ενός παλαίμαχου που υπηρέτησε τη δημοσιογραφία σε δύσκολους καιρούς και πέτρινα χρόνια με συνέπεια και ήθος, του Νίκου Ζαχόπουλου, ενός ανθρώπου που τον αγαπούσαμε ιδιαίτερα για τη λεβεντιά και την αγωνιστική στάση ζωής που κράτησε για 96 ολόκληρα χρόνια.

Στην τελευταία μας συνάντηση, στις 23 Φεβρουαρίου 2020, κατά τη συνάντηση που είχαν οι τελευταίοι εναπομείναντες Επονίτες φοιτητές της Θεσσαλονίκης, είχαμε κλείσει ραντεβού να συναντηθούμε όταν θα έφτιαχνε ο καιρός για να μας περιγράψει τα όσα έζησε ως νεαρός συντάκτης της εφημερίδας "Λαϊκή Φωνή" που αποτελούσε το δημοσιογραφικό όργανο της οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Πολύ περισσότερο που είχε παρακολουθήσει με την ιδιότητα αυτή τη δίκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο, την καταδίκη σε θάνατο και την εκτέλεση στις 6 Μαίου 1947, σε ηλικία μόλις 23 χρόνων, της ηρωίδας της Αντίστασης Κούλας Ελευθεριάδου. Δυστυχώς το ραντεβού εκείνο με το Νίκο Ζαχόπουλο δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί ποτέ λόγω της λαίλαπας του κορωνοϊού, της καραντίνας και των μέτρων κοινωνικής προστασίας.

Ο Ζαχόπουλος γεννήθηκε το 1924 στη Φούρκα Χαλκιδικής. Καθηγητής Μαθηματικών και μέλος του Πανελλαδικού Συνδέσμου Αγωνιστών Εαμικής Εθνικής Αντίστασης (ΠΣΑΕΕΑ). Διένυσε μία πορεία 96 ετών, με πλούσια αγωνιστική δράση στα χρόνια της Κατοχής και μετέπειτα.

Ο Ν. Ζαχόπουλος εισήχθη στο Τμήμα Μαθηματικών του Α.Π.Θ. το 1942, στα δύσκολα χρόνια της Kατοχής. Από τις πρώτες ημέρες της φοιτητικής ζωής του ανέλαβε ενεργό δράση, σε τομείς αγωνιστικούς της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ, ως στέλεχος στο Πανεπιστήμιο, αλλά και στο πλαίσιο των φοιτητικών επιτροπών της Φοιτητικής Λέσχης, που ήταν τότε ένας από τους κυριότερους πόλους συσπείρωσης και αρωγής των φοιτητών. Ο Ν. Ζαχόπουλος διετέλεσε πρόεδρος αυτών των επιτροπών.

                             Ο Ν.Ζαχόπουλου κατά την επίσκεψή του πριν λίγους μήνες στο Γεντί Κουλέ 

Σε μία ομιλία του σχετικά με τη δίκη της Ελευθεριάδου ανέφερε ο ίδιος: “Στις ερωτήσεις των στρατοδικών που αφορούσαν στη δράση της, η Κούλα απαντούσε με ένα διαρκές κατηγορώ εναντίον των υπευθύνων, ντόπιων και ξένων, που αιματοκύλησαν τον ηρωικό ελληνικό λαό και κατάντησαν τη χώρα ένα απέραντο νεκροταφείο”.

Καλύπτοντας τη δίκη της Κούλας Ελευθεριάδου

Σημειώνουμε ότι η Κούλα Ελευθεριάδου ήταν η ηρωίδα εκείνη που όταν στις 26 Οκτωβρίου 1943 η νεοσύστατη τότε ΕΠΟΝ οργάνωσε διαδήλωση εκατοντάδων νέων στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, για να γιορτάσουν την 31η επέτειο απελευθέρωσης της πόλης από τον Οθωμανικό ζυγό, πρόταξε τα στήθια της στους οπλισμένους σαν αστακούς Γερμανούς στρατιώτες που πήγαν για να διαλύσουν την κινητοποίηση. Και ήταν η ίδια που στην άλλη μαχητική διαδήλωση χιλιάδων φοιτητών και άλλων κατοίκων της Θεσσαλονίκης, στις 25 Μαρτίου 1944, στεφάνωσε εκ μέρους της ΕΠΟΝ την προτομή του Ναυάρχου Βότση, μπροστά στο Λευκό Πύργο, αψηφώντας τις μπούκες των χιτλερικών πολυβόλων που ήταν στραμμένα κατά του πλήθους.

Ο Ν. Ζαχόπουλος (στο βάθος) στη συνάντηση των τελευταίων ΕΠονιτών φοιτητών της Θεσσαλονίκης

Εξόριστος στη Μακρόνησο

Το 1945, βρίσκει τον Ν. Ζαχόπουλο στον τόπο εξορίας της Μακρονήσου. Όπως αναφέρει ο ίδιος: “Επέζησα στην θύελλα της σφαγής στο Α’ Τάγμα σκαπανέων Μακρονήσου το 1948. Στρατιώτης τότε στο Α’ Τάγμα των ανυπότακτων, βρέθηκα στη δύνη της επίθεσης της φρουράς, εναντίον 4.000 στρατιωτών. Οι νεκροί σωρός, μετρήθηκαν 350. Στην χαράδρα που μας μάντρωσαν για να γίνει η διαλογή, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα πάνοπλο στρατιωτικό, τον Σκαλούμπακα, κατά την ομολογία συντρόφων μου, που με ρώτησε αν θα κάνω δήλωση μετανοίας. Απάντησα ΟΧΙ. Τότε ένοιωσα την κάνη περιστρόφου στον κρόταφό μου να κροταλίζει χωρίς να εκπυρσοκροτεί. Και αφού με χτυπούσε με το περίστροφο στο κεφάλι μου, διέταξε τους αλφαμίτες να με παραλάβουν”.

Σε ένα άλλο κείμενό του για τα γεγονότα της Μακρονήσου, ο Ν. Ζαχόπουλος αναφέρει: “Στις 12 Οκτωβρίου 1949 μεταφέρονται από το ΒΕΤΟ (Β’ τάγμα σκαπανέων) 650 νέοι κάτω των 30 ετών. Τους υποδέχονται ο διοικητής του ΑΕΤΟ, λοχαγός Βασιλόπουλος, ο ιερέας του στρατοπέδου Παπα-Κορνάρος και πληθώρα Αλφαμιτών με τα λευκά τους εξαρτήματα και τα όπλα υποδοχής, περίστροφα, κασμαδόξυλα, μπαμπού, σιδερογωνιές και ότι άλλο σκοτώνει ή τρελαίνει. Εκείνο που μας συγκλόνισε ήταν το βράδυ που φέρανε με φορτηγό τους τρελούς να μείνουν στον κλωβό μας. Δεν περιγράφεται η αντίδραση των παιδιών που στο μακελειό της υποδοχής έχασαν τα λογικά τους. Αποτέλεσμα του χαλασμού ήταν 50 νεκροί, πολλοί τρελοί, εκατοντάδες οι βαριά χτυπημένοι, μεταξύ αυτών και ο Γιώργος Φαρσακίδης. Ύστερα από μερικές ημέρες, μαθαίνουμε ότι όσοι άντεξαν σ΄αυτό το μακελειό, τους κλείσανε σε νέο συρματόπλεγμα στην πρώτη χαράδρα μετά την διοίκηση του ΑΕΤΟ, όπου συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια. Και στο τέλος της χαράδρας, προς την θάλασσα, εγκατέστησαν τις εξόριστες γυναίκες από το Τρίκερι, τις οποίες βασάνιζαν απάνθρωπα μέχρι τρέλας. Στο νέο αυτό συρματόπλεγμα στη χαράδρα, συναντηθήκαμε όταν μετά από μερικούς μήνες έληξε η τριετής θητεία μας στον στρατιωτικό κλωβό”.

Ο επόμενος τόπος εξορίας για τον Ν. Ζαχόπουλο ήταν το νησί του Αϊ Στράτη, έως το 1952.

                        Ο Ν.Ζαχόπουλος, σε εκδήλωση τους αντιστασιακούς  καθηγητές - φοιτητές του ΑΠΘ

Οδυνηρές δοκιμασίες

Για τα συγκλονιστικά χρόνια της αγωνιστικής δράσης του και αποτίοντας φόρο τιμής στους συναγωνιστές του, ο Ν. Ζαχόπουλος ανέφερε σε ένα κείμενο του :

“Έχω ζήσει πολλές οδυνηρές συναισθηματικές δοκιμασίες, και γονατίζω μπρος στη θυσία όλων αυτών που πίστεψαν και αγωνίστηκαν με πάθος για τα ιδανικά μιας ελεύθερης και δημοκρατικής πατρίδας, και αντί για λουλούδια καταθέτω τους στίχους του ποιητή:

«Τιμή σ’ αυτούς που όρισαν στη ζωή τους

να φυλάγουν Θερμοπύλες,

ποτέ από το χρέος μη κινούντες».

Ένα περιστατικό από τη Μακρόνησο, όπου εκτοπίζονταν τη μετεμφυλιακή περίοδο οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για να … «ανανήψουν», αφηγήθηκε στη συνάντηση των τελευταίων ΕΠΟΝιτών φοιτητών του ΑΠΘ, στις 23 Φεβρουαρίου 2017, ο παλαίμαχος ΕΠΟΝίτης Νίκος Ζαχόπουλος, που οργάνωνε κάθε χρόνο κατά την επέτειο ίδρυσης της ΕΠΟΝ αρχικά ο Γιάννης Τριάρχου, στη συνέχεια ο Κώστας Χορομίδης και τα τελευταία χρόνια, μετά την “αποδημία” τους, η Καίτη Τσαρουχά. Η εξιστόρηση έγινε από αφορμή το ΕΑΜικό τραγούδι «Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά». Όπως είπε:

«Στο τάγμα μας στη Μακρόνησο, είχαμε έναν πολύ ωραίο τύπο από τον Πειραιά. Τον έπαιρναν οι βασανιστές στη γνωστή χαράδρα των βασανιστηρίων, όπου την ώρα που τον χτυπούσαν πάρα πολύ, του φώναζαν:

-«Θέλεις παναθρώπινη τη λευτεριά;». Πάρε και τούτη, πάρε κι εκείνη.

Κάποια στιγμή που τον φέρανε μισοπεθαμένο από τα βασανιστήρια ήρθε να τον επισκεφθεί ο συγκρατούμενός μας συγγραφέας Θέμος Κορνάρος. Μόλις τον είδε στην άθλια κατάσταση που ήταν, του λέει:

-«Κουράγιο παιδί μου, κουράγιο».

Τότε ο ξυλοδαρμένος Πειραιώτης κρατούμενος ΕΠΟΝίτης του απαντά:

-«Εγώ κάνω κουράγιο, όμως δεν μπορώ να καταλάβω: Άντε εμείς αγωνιζόμαστε για την ελεύθερη Ελλάδα, εκείνη την πανανθρώπινη τη λευτεριά τι τη θέλαμε και έφαγα τόσο ξύλο για χάρη της;»

Διαβάστε ακόμη:

https://www.blogger.com/blog/post/edit/434986419839653917/106264108619808075

https://www.blogger.com/blog/post/edit/434986419839653917/624907361525152730