Διαμαρτυρία του ΣΦΕΑ στο Δήμο Θεσσαλονίκης:

Καθυστερεί απαράδεκτα εδώ και έξι χρόνια να δώσει το όνομα του Μήτσου Σαχίνη σε δρόμο της Τούμπας

Αν και πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από την ομόφωνη απόφαση του προηγούμενου δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης για την απόδοση της οφειλόμενης τιμής στον αντιστασιακό, συνδικαλιστή και βουλευτή του ΚΚΕ Μήτσο Σαχίνη, με τη μετονομασία της οδού Επιδαύρου στην Άνω Τούμπα σε "Μήτσου Σαχίνη", εντούτοις η διοίκηση του Δήμου δεν υλοποιεί εκείνη την απόφαση, αναφέρει σε διαμαρτυρία του ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ).

Σε επιστολή που απέστειλε ο ΣΦΕΑ προς τον πρόεδρο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, υπογραμμίζει:

"Το Δ.Σ. του Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974 εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία του για την πρωτοφανή, απαράδεκτη, έξι περίπου ετών καθυστέρηση, να υλοποιηθεί η από 24/7/2017 ΟΜΟΦΩΝΗ απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή στον Μήτσο Σαχίνη, με την μετονομασία της οδού Επιδαύρου στην Άνω Τούμπα σε "Μήτσου Σαχίνη".

Ο Μήτσος Σαχίνης ήταν στην πρώτη γραμμή της αιματοβαμμένης εργατικής εξέγερσης το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε ενεργά στη Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Γι’ αυτή του τη δράση καταδικάστηκε δις σε ισόβια και φυλακίστηκε.

Υπήρξε δεσμώτης της χούντας, καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1967. Επί χρόνια συνδικαλιστής - διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΕΚΘ - και Βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ".

Και ο ΣΦΕΑ καταλήγει στην επιστολή του: "Καλούμε τη Διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, χωρίς άλλη χρονοτριβή, να αποδώσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον αξέχαστο συναγωνιστή και μέλος του Συνδέσμου μας, Μήτσο Σαχίνη".

Ποιος ήταν ο Μήτσος Σαχίνης

Ο Μήτσος Σαχίνης που έφυγε από τη ζωή στις 22 Ιουλίου 2004, σε ηλικία 84 χρόνων, είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και από μικρό παιδί έζησε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν από τη γενιά των κομμουνιστών που μεγάλωσαν στη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, του καθεστώτος των διώξεων και των εξοριών των κομμουνιστών και του ρετσινόλαδου του Μανιαδάκη.

Από τα 14 του χρόνια μπήκε στην παραγωγή και διαπαιδαγωγήθηκε στο καμίνι της ταξικής πάλης. Πήρε μέρος στις μεγάλες απεργίες στη Θεσσαλονίκη το 1936 και στη μεγάλη διαδήλωση στις 9 Μάη. Το 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ και πήρε μέρος στον λαϊκό απελευθερωτικό αγώνα με τον ΕΛΑΣ. Το 1947 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε 2 φορές ισόβια. Φυλακίζεται μέχρι το 1953. Με την αποφυλάκισή του συνεχίζει την παράνομη κομματική του δράση και συμμετέχει επίσης στην ΕΔΑ μέχρι το 1967. Τα χρόνια αυτά ήταν Πρόεδρος του Συνδικάτου Κατεργασίας Ξύλου Θεσσαλονίκης.

Το 1967 συλλαμβάνεται από τη στρατιωτική χούντα και καταδικάζεται από το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης σε ισόβια. Με την αποφυλάκισή του μετά την πτώση της Χούντας, γίνεται μέλος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και Υπεύθυνος της Εργατικής δουλειάς. Το 1978 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής του ΚΚΕ και ξανά το 1981. Από το 10ο έως το 12οΣυνέδριο του Κόμματος ήταν μέλος της ΚΕ. Ηταν επίσης αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΑΚ-Σ.

Στις 19 Μαίου 2000, το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης τίμησε τον Μήτσο Σαχίνη με το μετάλλιο «ΜΑΗΣ '36», με τον τότε πρόεδρο του ΕΚΘ, Παναγιώτη Αβραμόπουλο να τον χαρακτηρίζει ως «ιστορικό συνδικαλιστικό και πολιτικό στέλεχος που για χρόνια ξεχώριζε για το πάθος με το οποίο έδινε τους αγώνες τόσο στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στα έδρανα της Βουλής».

  

Και πλούσιο καλλιτεχνικό έργο

Ο Μήτσος Σαχίνης εκτός από την πολιτική, κοινωνική και συνδικαλιστική δραστηριότητα, άφησε και πλούσιο καλλιτεχνικό έργο, καθώς στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες του ασχολούνταν με τη ζωγραφική. Το 1950, στο κολαστήρι της Γιούρας, πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής με δάσκαλο τον μεγάλο ζωγράφο Ασαντούρ Μπαχαριάν. Πιστός στρατιώτης της αντιστασιακής τέχνης απαθανάτισε τους αγώνες και τις θυσίες μιας ολόκληρης γενιάς, ενός λαού που δεν έμαθε να σκύβει το κεφάλι. «Οι προσωπικές μας αγωνίες είναι οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία μας είναι η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της ζωής. Οι άνθρωποι της τάξης μας δεν περισσεύουνε λεφτά για πίνακες, για αυτό και τους χαρίζω», έλεγε ο Μήτσος Σαχίνης.