Δημήτρης Καλαντζής, ο δημοσιογράφος, ο φίλος, ο αδελφός

Αβάστακτος πόνος για την απώλεια ενός σπάνιου και μοναδικού  Ανθρώπου

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Ο Δημήτρης Καλαντζής που τόσο απρόσμενα, πρόωρα και άδικα χάσαμε σήμερα το πρωί,  σε ηλικία 68 χρόνων, δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος συνάδελφος, ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας αληθινός φίλος και ένας ήρεμος δημοσιογράφος που κοσμούσε το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Υπήρξε για μένα παραπάνω από αδελφός γι' αυτό και από την ώρα που πληροφορήθηκα το χαμό του, ο πόνος είναι αβάστακτος.

Είχα τη χαρά να τον γνωρίσω στα τέλη του 1975, λίγο μετά που είχε ανέβει από την Αθήνα για να φοιτήσει στην τότε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης με μεταγραφή από το Πανεπιστήμιο Πάτρας. Και όταν λίγο αργότερα πέρασε την είσοδο των γραφείων του Ριζοσπάστη στη Θεσσαλονίκη όπου ήμουνα υπεύθυνος, στην οδό Τσιμισκή 71  για να ρωτήσει αν θα μπορούσε να συνεργαστεί με την εφημερίδα, δεν δίστασα να του απαντήσω θετικά. Καθώς είχα ήδη δει κείμενά του, αλλά και είχα εκτιμήσει τη σπινθηροβόλα του ματιά, την πραότητα που τον διέκρινε αλλά και την πολύπλευρη, εξονυχιστική διερεύνηση κάθε πληροφορίας πριν αυτή γίνει είδηση και δημοσιευθεί. Με τα προτερήματα αυτά, ο Δημήτρης Καλατζής γρήγορα έγινε βοηθός μου, αποτελώντας μαζί με τους επίσης ικανούς δημοσιογράφους Νίκο Καρρά, τον σημερινό πρόεδρο της ΕΣΗΕΜΘ και τη Δήμητρα Φωτιάδου ένα μοναδικό και αξεπέραστο επιτελείο. Ξεφυλλίζοντας κανείς τα φύλλα του Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής διαπιστώνει το πόσο σημαντικά ήταν τα θέματα, οι έρευνες, τα ρεπορτάζ που παράγονταν από εκείνη τη δημοσιογραφική ομάδα.

Ο Δημήτρης Καλαντζής (με το μούσι τότε) νεαρός συντάκτης στο υπαίθριο γραφείο του Ριζοσπάστη
  που είχε στηθεί δίπλα στο παλιό Δημαρχείο Θεσσαλονίκης την περίοδο των μεγάλων σεισμών, το 1978

          

Ανεξίτηλα έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου ένα αξέχαστο περιστατικό που συνέβη τις μέρες του μεγάλου σεισμού των 6,5 ρίχτερ που είχε συγκλονίσει τη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 1978. Την περίοδο εκείνη τα γραφεία του Ριζοσπάστη στη Βόρεια Ελλάδα στεγάζονταν στον 7ο όροφο μιας οικοδομής της οδού Βενιζέλου 50 απέναντι από το παλιό Δημαρχείο. Και καθώς συνεχίζονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι μετασεισμοί που ταρακουνούσαν και τη δική μας οικοδομή, υπήρχε πρόβλημα παραμονής μας στο χώρο. Τι σκαρφίστηκε τότε ο αλησμόνητος Δημήτρης Καλατζής: Βρήκε ένα πολύ μακρύ τηλεφωνικό καλώδιο και κατέβασε ένα από τα τηλέφωνα κάτω στο δρόμο. Κι εκεί,  λειτουργούσε το τηλέφωνο για τη συλλογή των ειδήσεων για το σεισμό αλλά και τα άλλα γεγονότα, ενώ ένα παλιό πτυσσόμενο τραπεζάκι αντικαθιστούσε το χώρο εργασίας. Ενώ ο Δημήτρης ήταν αυτός που αψηφώντας τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης ισχυρής μετασεισμικής δόνησης ανέβαινε συχνά στον όροφο των γραφείων για να δακτυλογραφήσει στο TELEX ανταποκρίσεις που έπρεπε να σταλούν στα κεντρικά της εφημερίδας, στην Αθήνα. 

Η συνεργασία εκείνη κράτησε μέχρι το 1981 που ο Δημήτρης έλαβε το πτυχίο της Βιομηχανικής Σχολής και μου δήλωσε ότι έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα για να είναι κοντά και στη μητέρα του που τον είχε ανάγκη. Παρ΄ όλα αυτά η φιλία και η συνεργασία μας δεν διακόπηκε, αλλά συναντιόμασταν κάθε φορά που κατέβαινε στη πρωτεύουσα ή τύχαινε να ανέβει για κάποια δημοσιογραφική αποστολή στη Θεσσαλονίκη. Μία σχέση που επισφραγίστηκε όταν ο καλός και αγαπημένος μου φίλος μου έκανε τη μεγάλη τιμή να ζητήσει να γίνω κουμπάρος του. Ενώ δεν δίστασα κάποια στιγμή να του πω ότι στο πρόσωπό του βρήκα τον αδελφό που πάντα ήθελα να έχω.

Τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν στο τηλέφωνο λίγο πριν μπει στο "Ευγενίδειο Θεραπευτήριο". Ήταν αισιόδοξος αλλά και ανυπόμονος, εκφράζοντας αισιοδοξία ότι μετά τις θεραπείες θα μπορούσε να πάει στην αγαπημένη του Τζιά, αλλά και να ανέβει το Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη, όπως από καιρό μου είχε υποσχεθεί.

Θα μπορούσα να γεμίσω δεκάδες σελίδες για να εξάρω το μεγαλείο της ψυχής, την καλοσύνη και τις αρετές του Δημήτρη Καλαντζή. Να αναφερθώ στα κύρια χαρακτηριστικά του που ήταν  η αρετή, η τιμιότητα και η προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Για το σπάνιο είδος ανθρώπου που ποτέ δεν οργιζόταν, ούτε κακολογούσε κανένα. Που δεν έκανε ποτέ άδικες και αυστηρές κρίσεις. Αλλά που τα λόγια του ήταν πάντα σοφά και μετρημένα και το βλέμμα του ήρεμο. Στοιχεία που όλα μαζί σε γέμιζαν με σιγουριά και με γαλήνη.

Τώρα που έφυγε από τη ζωή, νιώθω να χάνω ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς και του μυαλού μου, ένα τμήμα της ίδιας μου της ύπαρξης, με ένα τεράστιο κενό να με πλημμυρίζει, όπως τότε που έχανα τους γονείς μου.

Καλό σου ταξίδι αδελφέ, συνάδελφε και ανεκτίμητε φίλε μου Δημήτρη.  Να είσαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να σε ξεχάσω όσο αντέξει ακόμη η ύπαρξή μου. Γιατί το φως και η καλοσύνη που σκόρπισες με το πέρασμά σου από αυτή τη ζωή, δεν θα σβήσουν με το θάνατό σου.

Ποιος ήταν ο Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1955 και αποφοίτησε από το 2ο Γυμνάσιο τον Ιούνιο του 1974. Σπούδασε στην Πάτρα, για μικρό διάστημα και στην Θεσσαλονίκη όπου έλαβε το πτυχίο της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής (οικονομικό τμήμα)το 1981. Παράλληλα εργάστηκε από το 1976 σαν ανταποκριτής στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Από το 1983 εργάστηκε στην Αθήνα ανταποκριτής στις εφημερίδες ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, το 1984 παράλληλα στην εφημερίδα ΓΝΩΜΗ ενώ από το 1985 στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. Από το Νοέμβριο του 1989 ανέλαβε το οικονομικό ρεπορτάζ στο MEGA Chanel ενώ συνεργάστηκε με το ραδιοσταθμό "Αθήνα 984". Από το 1993 ανέλαβε Διευθυντής Ειδικών εκδόσεων στην εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ και το 1998 μέχρι το 2003 διετέλεσε αρχισυντάκτης στην τηλεόραση του SKY - Alpha. Στην συνέχεια ανέλαβε αρχισυντάκτης στην ΕΡΤ Online και τέλος μέχρι τη συνταξιοδότηση του το 2012 εργάστηκε στον ραδιοσταθμό "Αθήνα 984".

'Ηταν μέλος της ΕΣΗΕΑ από το 1986 και διετέλεσε επί 9ετια εκπρόσωπος των συνταξιούχων μελών της Ένωσης.