Παγκόσμια Ημέρα κατά των βασανιστηρίων και τα μαρτύρια στα χρόνια της χούντας

Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων είναι η σημερινή, μία επέτειος που καθιερώθηκε στις 26 Ιουνίου 1998, τιμώντας τη Διεθνή Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων, η οποία, με βάση και τον Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, από το 1948 απαγορεύει την απάνθρωπη αυτή μέθοδο ανάκρισης. Η Ελλάδα, έχει πικρή εμπειρία από τα βασανιστήρια που εφαρμόστηκαν κατά κόρον στις δύο δικτατορίες που γνώρισε η χώρα, στη δικτατορία Μεταξά του 1936 και στη δικτατορία της χούντας του 1967.
Βασανιστήριο είναι - όπως περιγράφεται από το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων το οποίο εδρεύει στην Κοπεγχάγη - ο σοβαρός πόνος, είτε σωματικός, είτε ψυχικός, μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για την εκμαίευση πληροφοριών ή ομολογίας σχετικά με μια πολιτική ή άλλη πράξη, όπου οι ανακριτές, κατά την άποψή τους, δεν μπορούν να φτάσουν μ' άλλον τρόπο.
Βασανιστήρια γίνονταν από την αρχαιότητα ακόμη σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο, κάτι που είχε οδηγήσει φιλοσόφους όπως ο Αριστοτέλης και ο Αντιφώντας να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις στο παλιό ερώτημα «αν τα βασανιστήρια δικαιολογούνται». Όπως μάλιστα είχαν αποφανθεί, καμιά ομολογία - απόρροια βασανιστηρίων δεν μπορεί να έχει αξία στο δικαστήριο, αφού συνήθως ο βασανιζόμενος λέει αυτά που θέλει ν' ακούσει ο βασανιστής του.
Η μέθοδος των βασανιστηρίων, αποτελούσε το κύριο όπλο της χούντας των συνταγματαρχών, όταν κατέλαβε με τα τανκς την εξουσία, προκειμένου να λυγίσει τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα και να αποσπάσει πληροφορίες ή "ομολογίες". 

Οι συλλήψεις γίνονταν συνήθως νύχτα και στην πλειοψηφία τους χωρίς εντάλματα. Πολλοί μάλιστα συλλαμβάνονταν χωρίς να τους απαγγελθεί κατηγορία και κρατούνταν στην Ασφάλεια για μέρες ή μήνες ή προληπτικά, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να δώσουν «διευκρινήσεις». Πηγές της εποχής κάνουν λόγο για 87.000 κρατούμενους χωρίς κατηγορίες. Πολλοί συλληφθέντες οδηγούνται στη Υποδιεύθυνση Γενική Ασφάλεια Αθηνών, στη Μπουμπουλίνας, στο άντρο των βασανιστών Μάλλιου, Μπάμπαλη και Λάμπρου, ενώ στη Θεσσαλονίκη τα βασανιστήρια γίνονται στα κρατητήρια της Εθνικής Ασφάλειας, επί της οδού Βαλαωρίτου, σε στρατιωτική μονάδα της Θέρμης και τέλος στο "χειρουργείο" της ΚΥΠ, στο Γ΄ Σώμα Στρατού. Επρόκειτο για σύγχρονα κολαστήρια, στα οποία ανακρίνονταν με συστηματική χρήση βασανιστηρίων χιλιάδες συλληφθέντες Αριστεροί και γενικότερα πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι βασανιστές της Ασφάλειας ήταν: σωματική κακοποίηση, ξύλο, φάλαγγα, αυστηρή απομόνωση σε άθλιες συνθήκες, εκφοβισμός, ταπείνωση, εικονικές εκτελέσεις, ηλεκτροσόκ.
Τα βασανιστήρια επί επταετίας δεν αποτελούσαν μεμονωμένα περιστατικά και παρεκτροπές των σωμάτων ασφαλείας, αντίθετα αποτέλεσαν το βασικό μέσο της δικτατορίας (μαζί με τις εξορίες και τα στρατοδικεία) για τη σωματική, ηθική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων της. Ήταν μέσο «αναπαιδαγωγήσεως των Ελλήνων, ώστε να εξυγιάνουν τους εαυτούς τους και να συγκροτήσουν τον περιούσιον λαόν του Κυρίου» σύμφωνα με τα λεχθέντα του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Μάλιστα ο θεωρητικός της χούντας Γεωργαλάς πρότεινε την εφαρμογή «εκτεταμένων ψυχοθεραπευτικών προγραμμάτων». 

Πιο κυνικός ο διοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκος καμάρωνε: «Θέλουμε να ακούει ο κόσμος πως βασανίζουμε και να τρέμει. Γκάγκστερς δε μας λέτε; Έ, λοιπόν, τέτοιοι είμαστε. Εγώ είμαι ο Θεοφιλογιαννάκος, ο γνωστός βασανιστής!». «Τα βασανιστήρια είναι απαραίτητα για την προστασία του πολιτισμού μας» δήλωνε σε δικηγόρο της Διεθνούς Αμνηστίας ένας από τους ηγέτες της Χούντας.
Κάποιοι από τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα άφησαν την τελευταία τους πνοή στα χέρια των βασανιστών τους, όπως συνέβη με τον πρώην βουλευτή της ΕΔΑ Γιώργη Τσαρουχά, επικεφαλής του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου Θεσσαλονίκης που ξεψύχησε στο άντρο της ΚΥΠ κάτω από τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε μετά τη σύλληψή τους στις 9 Μαίου 1968. Μία σειρά από οκτώ φωτογραφίες που ανακάλυψε μετά την πτώση της δικτατορίας ο ανακριτής Ηλιάδης, διερευνώντας την υπόθεση, δείχνουν όλο το μέγεθος του πόνου που πέρασε από τα ανελέητα και απάνθρωπα βασανιστήρια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, αποκαλύπτοντας τις στιγμές φρίκης που γνώρισε στα χέρια των βασανιστών. Παντού, σε όλο του το κορμί, φαίνονταν τα σημάδια των βασανιστηρίων.
Μετά τη πτώση της χούντας μηνύσεις κατατέθηκαν εναντίον 150 αστυνομικών και αξιωματικών της ΚΥΠ-βασανιστών. Ωστόσο το μαχαίρι της αποχουντοποίησης δεν έφτασε στο κόκκαλο και τελικά στο εδώλιο του κατηγορουμένου οδηγήθηκαν μόλις 16. Από αυτούς τους ελάχιστους άλλοι αθωώθηκαν από τα Εφετεία και άλλοι που καταδικάστηκαν για απλές σωματικές βλάβες, ενώ τους επιβλήθηκαν εξαγοράσιμες ποινές. 

Διαβάστε περισσότερα:
 http://farosthermaikou.blogspot.com/2019/04/blog-post_22.html
http://farosthermaikou.blogspot.com/2015/04/1967-1974.html