Μήπως να ξαναδούμε τη θέση μας στις λυκοσυμμαχίες;

του Σπύρου Κουζινόπουλου
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα είναι μέλος διεθνών οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, περιμένοντας στήριξη σε δύσκολες στιγμές, όπως είναι ο σεβασμός των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και η τήρηση διεθνών συνθηκών που ισχύουν δεκαετίες τώρα. Και όμως, και οι δύο σφυρίζουν αδιάφορα και στις παροτρύνσεις της ελληνικής κυβέρνησης να πάρουν θέση, το μόνο που κάνουν, είναι να συνιστούν "βρείτε τα μεταξύ σας".  Δηλαδή, το μέλος μιας οικογένειας ζητάει βοήθεια από τους συγγενείς, για να αντιμετωπίσει κάποιους που αμφισβητούν την ιδιοκτησία του σπιτιού του, κι εκείνοι τον προτρέπουν "να τα βρει" με τους παράνομους δράστες και να ξεσπιτωθεί ή να μοιράσει στα δύο την οικία του.
Κάτι τέτοιο μας θυμίζει η θέση του ΝΑΤΟ, κάθε φορά που εκδηλώνεται ελληνοτουρκική κρίση. Αυτό μας έρχεται στο νου από τη στάση Πόντιου Πιλάτου  από τη Γερμανία  και τον Ύπατο Εκπρόσωπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε., Ζοζέπ Μπορέλ,  στην χτεσινή τηλεδιάσκεψη του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε., με συνέπεια να μην περάσει το προσχέδιο κοινής δήλωσης της Ε.Ε. που πρότεινε η Ελλάδα για τις τουρκικές προκλήσεις στην ανατολική Μεσόγειο.
Αν δεν έχουμε τη συμπαράστασή τους στην αντιμετώπιση δίκαιων και λογικών πάγιων θέσεών μας, προς τι τότε η συνέχιση παραμονής μας σε τέτοιες λυκοσυμμαχίες; Μήπως πρέπει να δούμε το θέμα με άλλο μάτι; Μήπως να επαναλάβουμε αυτό που έπραξε πριν 46 χρόνια τέτοιες μέρες, στις 14 Αυγούστου 1974, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έπαιρνε την απόφαση εξόδου της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, πάλι ως πράξη διαμαρτυρίας για την αποφυγή της Ατλαντικής Συμμαχίας να πάρει θέση στην τουρκική επιθετικότητα; 
Σίγουρα πρόκειται για δύσκολες αποφάσεις και όχι χωρίς κόστος. Οπωσδήποτε πρέπει να υπάρξει διάλογος με τη γειτονική μας χώρα για τη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας και την αποφυγή ενεργειών που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κάποιο "ατύχημα" όπως κομψά το λένε στην Ανατολική Μεσόγειο. Όμως όταν αμφισβητούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, πρέπει να βρούμε δυναμικούς τρόπους αντίδρασης, προκειμένου να δείξουμε ότι το δίκαιο είναι με το μέρος μας και όχι να περιοριζόμαστε απλώς σε δηλώσεις διαμαρτυρίας.