Βόλτα προς την Περαία πάνω σε ένα Ντάτσουν...

του Γιώργου Μητράκη*

Eνα βράδυ, πριν από λίγες ημέρες, στο δρόμο από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης προς την Περαία, ένα Ντάτσουν έκανε τη διαφορά. Στο γνωστό αγροτικό αυτοκίνητο επέβαιναν αρκετοί. Τρεις άνδρες στην καμπίνα και καμιά δεκαριά γυναίκες και παιδιά στην καρότσα. Ντυμένοι με φανταχτερά χρώματα, με μαντίλες και φαρδιά πουκάμισα.

Όλοι τους «ντυμένοι» με γέλια, αστεία, πειράγματα και μια χαρά που ξεχείλιζε κι έκανε το Ντάτσουν να λάμπει φωταγωγημένο ανάμεσα στα υπόλοιπα αυτοκίνητα της κίνησης, που μπορεί να ήταν μεγαλύτερα, σοβαρότερα, ασφαλέστερα, αλλά έμοιαζαν πολύ μελαγχολικά.

Οι τσιγγάνοι της ιστορίας -οι γύφτοι, όπως τους χαρακτηρίζουν οι περισσότεροι- προφανώς δεν καταλαβαίνουν και πολλά από την κρίση. Χωρίς μόνιμη στέγη, χωρίς πολλές από τις «αξίες» του σύγχρονου πολιτισμού, χωρίς μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς από πεποίθηση, εξακολουθούν να έχουν για πατρίδα τους όλη τη γη -έστω, όλη την Ελλάδα. Χωρίς λογαριασμούς ΔΕΗ και ΟΤΕ, χωρίς δάνεια, χωρίς ΦΑΠ, ΦΜΑΠ και χωρίς πιστωτικές, η ζωή τους εξαντλείται στην καθημερινότητα. Στις δυσκολίες αλλά και τις χαρές, που παραμένουν χιλιάδες χρόνια αναλλοίωτες. Πάντα οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και πάντα αναζητούσαν στη χαρά τις ανάσες για να συνεχίσουν να αγωνίζονται για τα προς το ζην.

Στη σημερινή Ελλάδα ελάχιστοι άνθρωποι νιώθουν ευτυχισμένοι. Αν και γραμμένο τριάντα και βάλε χρόνια πριν, το τραγούδι ακούγεται επίκαιρο. «Αν υπάρχουνε ακόμα ευτυχισμένοι / ή μικρά παιδιά θα είναι ή αλήτες». Το κακό άρχισε σε ανύποπτη στιγμή. Από τότε που το χρήμα άρχισε να πολλαπλασιάζεται και ταυτόχρονα η ευαισθησία να διαιρείται. Από τότε που το shopping therapy απέκτησε μεγαλύτερη αξία από ένα ηλιοβασίλεμα. Από τότε που η τηλεόραση πήρε τη θέση μιας βόλτας στην πόλη.

Οι τσιγγάνοι του Ντάτσουν γεννήθηκαν και ζουν σε τσαντίρι. Δεν το επέλεξαν και δεν αποκλείεται τις βροχερές και κρύες νύχτες του χειμώνα να ζηλεύουν το απέναντι δυαράκι. Οι οδηγοί των γύρω αυτοκινήτων είναι διαφορετικά μαθημένοι. Με την ψευδαίσθηση της επιλογής. Το σίγουρο είναι ότι σε ένα μήνα γελούν πολύ λιγότερο απ’ ό,τι η πολύχρονη «συμμορία» μας σε μία ημέρα. Καθείς με τα όπλα του.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος»