Εκπαίδευση: Η πολιτική των επιδοτήσεων και η ελληνική γλώσσα

Η περίπτωση του Hellenic College of Boston (Θεολογική Σχολή της Βοστώνης)

του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη, αρχιτέκτονα

Γνωρίζουν ασφαλώς όλοι τα δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας την τελευταία δεκαετία. Οι «υποψιασμένοι» πολίτες γνωρίζουν επιπροσθέτως ποιες πολιτικές και ποια διαχείριση του δημοσίου χρήματος μας οδήγησαν σ’ αυτά. Αναγκάστηκαν ωστόσο -ή σωστότερα τους ανάγκασαν- να αποδεχτούν στο όνομα της πατρίδας περικοπές στο οικογενειακό τους εισόδημα, αλλά και σε δημόσιες δαπάνες παροχής υπηρεσιών στους βασικούς τομείς της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης.

Αφορμή για τις επισημάνσεις που ακολουθούν στάθηκε η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση να επιδοτεί ένα ιδιωτικό ίδρυμα στην αλλοδαπή, συγκεκριμένα τη Θεολογική σχολής του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη -γνωστότερη ως Hellenic College of Boston- με 2.000.000 ευρώ το χρόνο, χορηγώντας και τα αναδρομικά του 2019!  Όπως είναι ευνόητο, η πολιτική αυτή πράξη προκάλεσε αντεγκλήσεις. Από τη μια τοποθετήθηκαν όσοι υποστήριζαν την επιδότηση ενός «ιδρύματος των ομογενών» και από την άλλη όσοι διαμαρτύρονταν για την υποχρηματοδότηση, κατάργηση ή και αναστολή λειτουργίας (όπως η πρόσφατη 2 τμημάτων του Πανεπιστημίου της Δ. Μακεδονίας) αντίστοιχων δημοσίων φορέων στην ημεδαπή.

Τα επιχειρήματα των δεύτερων βασίζονται στον αριθμό των φοιτητών, στο περιεχόμενο των σπουδών και κατευθύνσεων και στην αναντιστοιχία της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, η οποία σε χαλεπούς καιρούς καλύπτει μόνο στοιχειώδεις ανάγκες τους. Τους είναι ακατανόητο να χρηματοδοτούνται με το ίδιο ποσό του Hellenic College of Boston δημόσια ιδρύματα όπως το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και το αντίστοιχο της Πελοποννήσου, των οποίων ο αριθμός των φοιτητών φθάνει στο καθένα τις 15 χιλιάδες, ενώ της Βοστώνης τους 150!
Καθώς όμως δεν υπήρξε καμιά επίσημη διάψευση της σχετικής ειδησιογραφίας, οδηγήθηκα και σε άλλες διαπιστώσεις που προκαλούν προβληματισμό στον κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη. Γιατί αν αυτό συνέβαινε σε περίοδο  αυξημένων οικονομικών δυνατοτήτων, ίσως να γινόταν κατανοητό το επιχείρημα ότι μια τέτοια εκπαιδευτική πολιτική απέβλεπε στην προβολής της χώρας μας σε ζητήματα Παιδείας, Γραμμάτων, Τεχνών και Πολιτισμού.
Ωστόσο και γι’ αυτή την εκδοχή υπάρχουν ερωτηματικά. Τον Νοέμβρη του 2009 επισκέφτηκα το Hellenic College προκειμένου να αναζητήσω στη βιβλιοθήκη του ορισμένα στοιχεία, σχετικά με τους Έλληνες, που στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα και μέσα σε δύσκολες συνθήκες έφταναν στις ΗΠΑ. Ανάμεσα τους ήταν και ο παππούς μου Γιάννης Αικατερινάρης, που σκοτώθηκε εκεί το 1913 και ο πρώτος εξάδελφος και συνονόματός του, αρθρογράφος στην «Ατλαντίδα» τη γνωστή από το 1896 ελληνοαμερικανική εφημερίδας της Ν. Υόρκης, ανταγωνίστρια του «Εθνικού Κήρυκα».
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι σε μεγάλες μαρμάρινες πλάκες στην είσοδο της Σχολής ήταν χαραγμένα τα ονόματα των Ελλήνων δωρητών - χορηγών, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα γράμμα ελληνικό, που να θυμίζει πατρίδα. Το ίδιο διαπίστωσα στα γλυπτά του αύλειου χώρου, στη βιβλιοθήκη που επισκέφτηκα. Ούτε μια λέξη ελληνική, συλλογίστηκα πικραμένος…

Όπως είναι αυτονόητο επεσήμανα το γεγονός σε ορισμένα από τα στελέχη της Σχολής, καθώς ανάμεσά τους υπήρχαν -και εξακολουθούν να υπάρχουν- άξιοι και εξαιρετικά καλλιεργημένοι ομογενείς, που μπορούν να συμβάλουν με πολλούς τρόπους στην ανάκαμψη της χειμαζόμενης κοινής πατρίδας. Αν κατά τον χρόνο που παρεμβλήθηκε από τότε μέχρι σήμερα υπήρξε κάποια αλλαγή ως προς το ζήτημα της χρησιμοποίησης στο Ίδρυμα της ελληνικής γλώσσας, αυτό δεν το γνωρίζω. Εξακολουθώ ωστόσο, για όσους λόγους ανέφερα νωρίτερα, να διατηρώ ενστάσεις για την εφαρμοζόμενη πολιτική σε ζητήματα επιδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης, πολύ περισσότερο γιατί στο ίδιο διάστημα αποκαλύφθηκαν πολλές περιπτώσεις κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος. Για όλα αυτά φρονώ ότι θα πρέπει να τοποθετείται ο κάθε πολίτης, να συμφωνεί ή όχι, να μην διστάζει σε κάθε περίπτωση να διατυπώνει τεκμηριωμένα την άποψή του. Γιατί παρότι στις μέρες μας οι παραπολιτικές ειδήσεις μας πήραν αμπάριζα, η ζωή και το μέλλον των γενιών που ακολουθούν βρίσκονται μπροστά μας…