"Ποιοί είναι τελικά οι αόμματοι στη Θεσσαλονίκη;"

του Κλέαρχου Τσαουσίδη

Τα Πάθη μπορεί να έληξαν αισίως στους χριστιανικούς ναούς, αλλά εμείς, οι υπήκοοι των μεγαλοσχημόνων, βιώνουμε πλέον τη σταδιακή απαγόρευση κυκλοφορίας πεζών σε κεντρικά σημεία της Θεσσαλονίκης. Η άνοιξη, βλέπετε, έφερε και την επέλαση των τραπεζοκαθισμάτων των μπαρ και όλων των άλλων συναφών καταστημάτων και στα τελευταία ελεύθερα εκατοστά των πεζοδρομίων.

Δεκαπέντε μήνες έκλεισε στη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης ο Γιάννης Μπουτάρης. Και είναι ορατή η διαφορά της διαχείρισης σε σχέση με την προηγούμενη, αδιαφανή, πολυετή διαδρομή της υπόδικης διοίκησης Παπαγεωργόπουλου. Είναι, όμως, ορατή και η επιβάρυνση συγκεκριμένων καταστάσεων που αφέθηκαν να λιμνάζουν και να διογκώνονται επί της προηγούμενης διοίκησης, αλλά τώρα ίσως και να έχουν καταστεί χειρότερες.

Αναφέρω τηλεγραφικά:

1. Την απίστευτη ηχορύπανση, στη διάρκεια όλου σχεδόν του 24ώρου, από στερεοφωνικά μηχανήματα εκατοντάδων Watt στα πάσης φύσεως καταστήματα (όχι μόνο μπαρ και καφέ), αλλά και από διερχόμενα αυτοκίνητα. Τι κάνει η ΕΛ.ΑΣ.; Πολύ καλά, ευχαριστώ.

2. Την ασυδοσία στη στάθμευση των οχημάτων (Ι.Χ. αλλά εσχάτως και ταξί) ακόμη και στις κεντρικότερες αρτηρίες της πόλης: Τσιμισκή, Μητροπόλεως, Νίκης, Βενιζέλου, Ίωνος Δραγούμη, αλλά και Βασ. Όλγας, Λ. Στρατού, Παπαναστασίου και οπουδήποτε οι λωρίδες κυκλοφορίας υπερβαίνουν τη μία. Κι αυτό ενώ έχουν βαλτώσει τα έργα του μετρό, που επίσης ταλαιπωρούν τους δημότες. Οι αρειμάνιοι δημοτικοί αστυνομικοί παίζουν τους μπάτσους με τους Αφρικανούς μικροπωλητές κινέζικων ή άλλης προέλευσης μαϊμουδένιων προϊόντων.

3. Τα τραπεζοκαθίσματα, όπως προανέφερα, μπαρ και εστιατορίων, που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια σε έκταση πολλαπλάσια αυτής που ορίζεται από την κίτρινη γραμμή και τη λογική. Π.χ. στην οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης, που προσφάτως αναπλάστηκε επιτυχέστατα, ήδη παραχωρούνται τα δύο τρίτα του «κερδισμένου» πεζοδρομίου για τραπεζοκαθίσματα.

Ειδικά τις ώρες αιχμής, οι καταστηματάρχες του χαβαλέ απλώνουν τα τραπεζάκια, σαλονάκια κ.λπ. σε όλο σχεδόν τον πεζοδρόμιο, αφήνοντας με το ζόρι διάδρομο για έναν το πολύ (και ευέλικτο) πεζό. Ανάπηροι, μάνες με καροτσάκια, ηλικιωμένοι, στο πυρ το... κακόηχο.

Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος επαίρεται (και ορθώς) διότι στην οδό Ικτίνου κατάφερε να περιορίσει τη θάλασσα των τραπεζοκαθισμάτων, και κάπως στην πλατεία Αριστοτέλους. Όμως, με τους ρυθμούς που βαδίζει ο διακανονισμός για το πού απλώνονται και πού όχι τραπεζάκια, θέλει καμιά δεκαετία για να ολοκληρωθεί. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πλημμύρα των σκουπιδιών (μόνον ο επί της ύλης αντιδήμαρχος δεν τα βλέπει) καθιστούν τη ζωή στο κέντρο αλλά και στην περιφέρεια δυσκολότερη παρά ποτέ.

Δεν θα σταθώ στο πρόγραμμα που προεκλογικά διατυμπάνιζαν ότι θα ακολουθήσουν τα στελέχη της παράταξης του Γιάννη Μπουτάρη. Ήταν πολύ «προωθημένο» για τα πραγματικά αφεντικά της πόλης. Αλλά μερικά πράγματα βγάζουν μάτι και πείθουν ότι σιγά-σιγά το σύστημα απορροφά τις καλές προθέσεις και τα ίδια τα στελέχη.

Ένα ακόμη παράδειγμα: στην οδό Καρόλου Ντηλ, στη συμβολή της με την Λεωφόρο Νίκης, ο εργολάβος της νεόδμητης πολυκατοικίας είχε την ευγένεια να τοποθετήσει ειδικές πλάκες που διευκολύνουν τους τυφλούς στην πορεία τους. Η δική μου λογική λέει ότι θα έπρεπε αυτός ο «διάδρομος» να επεκταθεί προς την Κορομηλά και τη Μητροπόλεως, ώστε να αρχίσουμε να γινόμαστε Ευρωπαίοι και να μπορούν να προσεγγίσουν και οι τυφλοί.

Φευ, ο κύριος που νοίκιασε το κατάστημα στο ισόγειο (μπαρ φυσικά) έβαλε τα σαλονάκια του πάνω στον ειδικό διάδρομο. Ο Δήμος, διά των αρμοδίων υπαλλήλων του και των στελεχών του, «δεν βλέπει» και  επιτρέπει την «κατάχωση» της ειδικής λωρίδας κυκλοφορίας των τυφλών!

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει στον Δήμο όργανο μέτρησης των ντεσιμπέλ (μόνιμη δικαιολογία των υπευθύνων της πάλαι ποτέ Νομαρχίας). Όργανο μέτρησης της ευαισθησίας, όμως, υπάρχει. Απλώς δεν πωλείται…

Ποιοι είναι τελικά οι αόμματοι;

πηγή: avgi.gr