Όταν γυρίζονταν η ταινία "Κάτι να καίει" στο κάμπινγκ Αγίας Τριάδας

Ακόμη μια αναφορά στο κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας που κινδυνεύει να τσιμεντοποιηθεί ολόκληρη η θαυμάσιου κάλλους εκείνη έκταση, μετά το επικείμενο ξεπούλημά της από το ΤΑΙΠΕΔ σε ιδιώτη. Εκεί, στην πλαζ της Αγίας Τριάδας, γυρίστηκε πριν 60 ακριβώς χρόνια, το 1964, η ταινία της Φίνος Φιλμ "Κάτι να καίει", με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρθα Καραγιάννη, Χλόη Λιάσκου, Έλενα Ναθαναήλ και Κώστα Βουτσά. Η ταινία, είχε σημειώσει τεράστια επιτυχία, καθώς είχε κόψει συνολικά 660.791 εισιτήρια και από τις 92 ταινίες της χρονιάς, είχε καταλάβει την 1η θέση.

Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα εκπληκτικό κείμενο, που έγραψε ο λογοτέχνης Γιάννης Παλαμιώτης, στο περιοδικό «Παράλλαξη», για το πώς, άθελά του, παρακολούθησε τα γυρίσματα της ταινίας στην πλαζ της Αγίας Τριάδας:  

Περαία – Μπαξέ – Αγία Τριάδα το… τριαδικό δρομολόγιο που εκτελούσαν καλοκαίρια του ’60 όσα βαποράκια αναχωρούσαν από το Λευκό Πύργο. Προτιμούσαμε την Αγία Τριάδα επειδή είχε καλύτερη αμμουδιά και πιο ανοιχτό τοπίο. 

Μόλις άρχισε τότε να λειτουργεί η κοσμική μοντέρνα πλαζ που διέθετε ομπρέλες, ξαπλώστρες, αποδυτήρια, ψύκτες νερού, διακοσμητικά παρκάκια, τσουλήθρες, μπαρ για καφέ και σάντουιτς. Προοριζόταν για τους κάπως εύπορους που μπορούσαν να πληρώνουν το εισιτήριο. Εξάλλου η θάλασσα ήταν παντού ίδια. Παίρναμε υπό μάλης την ομπρέλα, την μπήγαμε στην άμμο, απλώναμε πετσέτες και στα διαλείμματα του μπάνιου τρώγαμε (υπό σκιά) ό,τι κουβαλούσαμε σε τυλιγμένα ταψιά ή τσίγκινα πιάτα – δεν υπήρχαν τότε τάπερ. Αγοράζαμε μόνο βρασμένα καβούρια ή καμιά λιχουδιά που πουλούσαν οι πλανόδιοι με τα σηκωμένα μπατζάκια και τον ταβλά στο χέρι. Βγάζαμε απ’ τα ρηχά όστρακα («μάτια» τα λέγαμε) που τρώγονταν ζωντανά με λίγο λεμόνι. 

Η μητέρα και τ΄αδέλφια του Γιάννη Παλαμιώτη στην πλαζ Αγ.Τριάδας

Υπήρχε και μια ταβερνούλα εκεί κοντά με τζιτζιφιές - για οικονομία, σπάνια τρώγαμε σ’ αυτήν. Γύρω ερημιά, χωματόδρομοι και χωράφια με καλαμιές, ούτε σπίτια, ούτε μόνιμοι παραθεριστές. Όλη μέρα δίπλα στο κύμα και μέσα στη θάλασσα, χωρίς αντηλιακά, μέχρι που αργά το απόγευμα, ξέροντας τα δρομολόγια, περιμέναμε στη σκάλα το βαποράκι για την επιστροφή.

Μία από τις ελάχιστες φορές που μπήκαμε στην οργανωμένη πλαζ, έτυχε να γυρίζεται η ταινία «Κάτι να καίει». Όταν προβλήθηκε στο σινεμά, διακρίναμε σε πολύ μακρινό πλάνο κάτω απ’ την ομπρέλα εμένα και τη μάνα μου να τρώμε σταφύλια! Στη μικρή οθόνη, εξαφανιστήκαμε. Ειδοποιούσαν τον κόσμο με ντουντούκα, κάθε φορά που ξεκινούσε νέα λήψη, να κάνει ησυχία. Η αντιδραστική μάνα μου σε μια τέτοια στιγμή φώναξε επίτηδες δυνατά και μακρόσυρτα το όνομά μου «Γιαννάκηηηη!» Κάπου σε σκηνή της ταινίας ακούγεται ένα «…άκηηη»! Στο διάλειμμα πέρασα επίτηδες μπροστά από τη Ρένα Βλαχοπούλου – ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών. Θυμάμαι κάπνιζε με απόλαυση μια μακριά πίπα: «Τι τρως αφρατούλη μου;» με ρώτησε. Συνέχισα ατάραχος την πορεία προς τον ψύκτη. Αλλά συγκράτησα έντονα στη μνήμη εκείνο το πέρασμα… (φωτογραφία: μαμά, αδελφός κι αδελφή – είμαι ο μικρότερος – στην Αγία Τριάδα)

Πηγή: http://www.parallaximag.gr/thessaloniki/thymamai-tin-poli-moy-no18