Απώλεια για τη δημοσιογραφία ο θάνατος του Σταύρου Πασάκου

Με συντριβή πληροφορήθηκα το θάνατο ενός άξιου και ικανού δημοσιογράφου, του Σταύρου Πασάκου που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 χρόνων μετά από σκληρή και δύσκολη μάχη επί ένα χρόνο με την ανίατη ασθένεια. Μια μάχη που την έδινε με την ελπίδα ότι θα βγει νικητής. Δεν τα κατάφερε δυστυχώς.  Θέλω να επισημάνω ότι ο Σταύρος, ο δικός μας Σταύρος, έφυγε με ψηλά το κεφάλι και με αξιοπρέπεια, προσπαθώντας όσο μπορούσε να μην μαθευτεί η περιπέτεια με την υγεία του, για να μην προκαλέσει λύπη στους ανθρώπους που τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν.

Με τον Σταύρο Πασάκο συνεργάστηκα για χρόνια στο Μακεδονικό Πρακτορείο ειδήσεων όπου είχε τοποθετηθεί στο καίριο πόστο του αρχισυντάκτη κι εκεί εκτίμησα την ευρύτητα των γνώσεών του, το πάθος του για τη δημοσιογραφία, την αναζήτηση της αλήθειας πίσω από κάθε είδηση, την αντικειμενικότητα και τον πλουραλισμό αλλά και τη συναδελφική αλληλεγγύη που επιδείκνυε.  

Ήταν χρόνια δύσκολα αλλά δημιουργικά, στην προσπάθεια να κρατήσουμε όρθιο το ΜΠΕ, ξεπερνώντας τις τρικλοποδιές διαφόρων που προσπαθούσαν να μειώσουν το σημαντικό έργο που παράγονταν από τους δημοσιογράφους του και να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα ύπαρξής του.  Και όταν η συγκυρία και η επερχόμενη οικονομική κρίση επέβαλαν τη συγχώνευση του Μακεδονικού Πρακτορείου με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και τη δημιουργία του ενιαίου Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου (ΑΠΕ-ΜΠΕ), πάλι ο Σταύρος Πασάκος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μαζί με όλο το επιτελείο του μέχρι τότε ΜΠΕ για την ανάγκη προσαρμογής στις νέες συνθήκες.

Όμως δεν ήταν μόνο η δημοσιογραφία που τον είχε αιχμαλωτίσει καθώς τα τελευταία χρόνια είχε αναπτύξει και σημαντικό συγγραφικό έργο, παρουσιάζοντας τρία τουλάχιστον μυθιστορήματα που έτυχαν καλής κριτικής. 

Συγκλονίστηκα μόλις με ειδοποίησαν κάποιοι συνάδελφοι για τον χαμό του κι ακόμη δεν βρίσκω λόγια να πω. Ελπίζω κάποια στιγμή να ξεπεράσω το σοκ που ένιωσα και να γράψω περισσότερα για τον δημοσιογράφο και άνθρωπο Σταύρο Πασάκο. Συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του νησιού του, της αγαπημένης του Κω που θα τον σκεπάσει.