Νέο χάπι αδυνατίσματος: «Ανεργία» (Μια δίαιτα σοκ!)

Βλέπω σχεδόν καθημερινά αυτό το διαφημιστικό φλασάκι στο φέις μπουκ. Επαναστατικό, λέει, νέο χάπι αδυνατίσματος. Προέλευση: ΗΠΑ.

της Ελένης Αποστολοπούλου

Τι να το κάνουμε; Εμείς εδώ στην Ελλάδα, είμαστε λαός πολυπράγμων και εφευρετικός. Ελληναράδες, όχι παίξε γέλασε. Δεν έχουμε ανάγκη από χάπια για να χάσουμε τα περιττά κιλά του καναπέ και της πλαστικής ευημερίας των προηγούμενων δεκαετιών… Το σύστημα λειτουργεί από μόνο του. Πώς; Ακολουθείστε το πρόγραμμα και τις σκέψεις ενός άνεργου.

Πρωί. Πού θα πάω σήμερα; Τι θα κάνω; Σε ποιους δρόμους και σε ποιες «υπηρεσίες» θα περιφέρομαι; Υπάρχει κάτι;

Στους δρόμους αυτής της πόλης, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε, δεν υπάρχουν άνεργοι να διαδηλώνουν για το χαμένο δικαίωμα της εργασίας. Ίσως γιατί δεν έχουν το κουράγιο να διασχίσουν τους δρόμους και… «να κάνουν αισθητή την παρουσία τους», γιατί η παρουσία τους εξασθένισε τόσο πολύ, που εξαφανίστηκε. Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η τηλεόραση, με μια πραγματικότητα που δεν είναι πια εικονική. Με ναζιστικούς χαιρετισμούς και «καθαρά χέρια» δολοφόνων. Δολοφόνοι ονείρων για μια απλή ζωή. Που δεν έχει πολλά πράγματα. Ούτε μια, κάποια, οποιαδήποτε δουλειά για επιβίωση. Και δεν μιλάμε για ποιότητες ζωής και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.

Μεσημέρι: φαγητό, ό,τι βρούμε. Αν έχουμε τη μεγάλη τύχη να συγκατοικούμε με γονείς που ακόμα παίρνουν ό,τι απέμεινε από τη σύνταξη, είμαστε άρχοντες. Αν είμαστε οι ίδιοι γονείς που πρέπει να μεγαλώσουμε παιδιά, τραγωδία. Αν είμαστε πενηντάρηδες, εξηντάρηδες και -κάτι λίγο- βάλε… πάμε για τόπο χλοερό. Μαζί με όλα τα χαμένα, έχει λείψει και η αγωνία για… εύρεση εργασίας. Σαν ανέκδοτο ακούγεται.

Απόγευμα: τίποτα.

Βράδυ: Το χάος. Τηλεόραση, όσο υπάρχει ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα, με τούρκικα σίριαλ, συσκέψεις ηγετών, αποφάσεις για περικοπές (αλήθεια, είναι θαύμα ότι βρίσκουν ακόμα από πού να περικόψουν), με ναζιστικούς χαιρετισμούς, σχόλια και καταδίκες από κυβερνητικούς και μη, οργανώσεις κυβερνητικές και μη, επαναστατημένους αριστερούς και μη, συνδικαλιστές, συνδικαλισταράδες και μη, βολεψάκηδες του καναπέ και μη (δηλαδή, τάχα μου-τάχα μου επαναστάτες)… που σχολιάζουν τα πάντα και τους πάντες. Μέχρι να έρθει η δική τους σειρά.

Υπάρχουν βέβαια και τα στοιχεία που μας στοιχειώνουν όταν «βλέπουν το φως της δημοσιότητας», συνοδευόμενα συνήθως από το ρήμα «καλπάζω» στο τρίτο ενικό πρόσωπο: «Καλπάζει η ανεργία». Τς… τς… Τι λες ρε παιδάκι μου… κι εμείς δεν το είχαμε καταλάβει! Ως εκεί όμως η είδηση γιατί δεν υπάρχει άλλο υλικό που να αφορά την εξέλιξή της.  Ούτε μία πρόταση υλοποιήσιμη. Από κανέναν. Ούτε συμπολίτευση, ούτε αντιπολίτευση. Και η Αριστερά, ανήμπορη, λουφάζει. Και όταν υποχρεώνεται να μιλήσει, καταγγέλλει. Μέχρι εκεί. Ίσως κάτι να είναι κι αυτό μέσα στο τίποτα.

Και μετά έρχεται ο εφιάλτης της νύχτας. Την ώρα που ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, όπου κι αν είναι. Στο καταχρεωμένο σπίτι, στο χαρτόνι του δρόμου, στον ξενώνα για τους άστεγους. Αυτά.

Εάλω η Πόλις. Ε, και λοιπόν; Εδώ αλώθηκε η ζωή μας ολόκληρη. Εδώ μας κάθισε στο σβέρκο η Χρυσή Αυγή…

Τελικά, λέω να πάρω κάνα χάπι…