Η αγάπη του Κώστα Βουτσά για το Θερμαϊκό και την Αριστερά

Ιδιαίτερα δεμένος με την Αριστερά και την περιοχή του Θερμαϊκού, ήταν ο μεγάλος μας ηθοποιός Κώστας Βουτσάς, ο θάνατος του οποίου σκόρπισε θλίψη στο κοινό που  υπεραγαπούσε τον άνθρωπο που για εβδομήντα περίπου χρόνια σκορπούσε το γέλιο στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την  τηλεόραση, παντού όπου βρισκόταν.

Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 31 Δεκέμβρη 1931 από γονείς πρόσφυγες, με καταγωγή από το χωριό Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης, οι κάτοικοι του οποίου, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή ήρθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στους σημερινούς Νέους Επιβάτες του δήμου Θερμαϊκού. 
Το οικογενειακό επίθετο ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του, που έφτιαχνε βαρέλια (βουτσιά). 
Οι συνθήκες μέσα στις οποίες πέρασε τα πρώτα του χρόνια ο μικρός Κώστας ήταν δύσκολες και σκληρές. Ζούσαν σε ένα μικρό άδειο μαγαζί, στον Βύρωνα, του οποίου τη βιτρίνα είχαν καλύψει με χαρτιά για να μην τους βλέπουν οι περαστικοί. 
Όταν ο Κώστας ήταν μικρός μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Ο πατέρας του ήταν εργάτης οδοποιός και η μητέρα του φρόντιζε το σπίτι. Τα παιδιά της οικογένειας βοηθούσαν να συμπληρωθεί το οικογενειακό εισόδημα κάνοντας διάφορες μικροδουλειές.

Ο πατέρας του Κώστα, Απόστολος Βουτσάς

Ο πατέρας του, Απόστολος, ήταν οργανωμένο μέλος του ΚΚΕ, με σημαντική πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα και ο μικρός τότε Κώστας έζησε από πρώτο χέρι τις διώξεις και τα κυνηγητά. Την περίοδο της Κατοχής ο Κώστας Βουτσάς ήταν Αετόπουλο και μοίραζε προκηρύξεις της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και όλη η οικογένεια ζούσε με την αγωνία του κυνηγητού της Ασφάλειας και των συλλήψεων.
Όπως λέει ο στενός του φίλος,  ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής, ο πατέρας του Κώστα έκρυβε στο πατάρι και απίθανα σημεία του σπιτιού έντυπο υλικό για να μην το βρουν οι διώκτες του κατά τις εφόδους της Αστυνομίας που ήταν συχνές.
Ένα γεγονός που σημάδεψε βαθειά τον μικρό Κώστα αλλά και την αδελφή του Ελένη, ήταν τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ο πατέρας τους στο κτίριο της αρμόδιας για τη δίωξη του κομμουνισμού "Ειδικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης" που τότε στεγάζονταν στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, απέναντι από το σημερινό Γαλλικό Ινστιτούτο.
Όπως αφηγούνταν η αδελφή του "μετά τη σύλληψη του πατέρα, μας μετέφεραν μαζί του στην Ασφάλεια, κι εκεί καθισμένοι σε ένα παγκάκι που υπήρχε στο διάδρομο, σφιχταγκαλιασμένοι με τον Κώστα από το φόβο μας, βλέπαμε από τη μισάνοιχτη πόρτα τους βασανιστές να δέρνουν ανελέητα τον πατέρα μας".
Ήταν τόσο άγρια τα βασανιστήρια ώστε ο Απόστολος Βουτσάς να γίνει φυματικός και να χρειαστεί στη συνέχεια να νοσηλευθεί στο σανατόριο του Ασβεστοχωρίου.

Στη Ν.Μηχανιώνα η πρώτη γνωριμία με το θέατρο
Μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής και την λήξη του πολέμου,  ο Κώστας Βουτσάς ασχολήθηκε με τον αθλητισμό ως αθλητής ταχύτητας. Η πρώτη γνωριμία του με το θέατρο έγινε κατά τύχη, στην παιδική κατασκήνωση της Νέας Μηχανιώνας στην οποία τον είχε στείλει ο προπονητής του. Και όπως έλεγε. «Βρέθηκα τυχαία σε μια κατασκήνωση όπου έπαιζαν θέατρο και άρχισα να παίζω μαζί τους. Και το βράδυ στη Μηχανιώνα έγινε χαμός από τα γέλια». 
Από κει υπήρξε το πρώτο ερέθισμα, καθώς στη συνέχεια σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Μακεδονικού Ωδείου» της Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 1952. Συμμετείχε ως ηθοποιός σε μπουλούκια, για τα οποία είχε πει χαρακτηριστικά ότι με την πειθαρχία τους «με κάνανε θεατρίνο». Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στη σκηνή ήταν το 1953 στο «Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης», με το έργο «Άνθος του Γιαλού». Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση, ως κομπάρσος στην ταινία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Ο πρώτος του κινηματογραφικός ρόλος ήταν στο «Η κυρά μας η μαμή».
Όταν έκλεισε τα εικοσιένα, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Θεσσαλονίκη και να μεταβεί  στην Αθήνα, ελπίζοντας ότι θα έχει καλύτερη τύχη. Για να αρχίσει από κει και πέρα η λαμπρή του καριέρα ως πολυτάλαντου ηθοποιού.
Καλό σου ταξίδι Κώστα Βουτσά. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε δεχτεί.