Η εποχή που η Αστυνομία αναζητούσε όπλα στα ... εσώρουχα των γυναικών

Το τερατούργημα που πριν 3 χρόνια ψήφισε η κυβέρνηση της Ν.Δ. (νόμος 4703/2020) με το οποίο ουσιαστικά καταργείται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα "του συνέρχεσθαι" και των διαδηλώσεων, έρχεται να μας θυμίσει δύο παλιότερους υπουργούς "Προστασίας του Πολίτη" κυβερνήσεων της δεξιάς, τους Αν. Μπάλκο και Κων. Λάσκαρη. Με τον πρώτο να προσπαθεί να επιβάλλει το "Νόμος και Τάξη", επιχειρώντας να εφαρμόσει την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και καλλιεργώντας τη θεωρία των "δύο άκρων" και τον δεύτερο να καταργεί με ένα φιρμάνι την... "πάλη των τάξεων" !
Ήταν πριν σαράντα και πλέον χρόνια, με κυβέρνηση πάλι της Ν.Δ. και υπουργό Δημόσιας Τάξης, όπως ονομάζονταν τότε το υπουργείο, τον αντιστράτηγο ε.α. Αναστάσιο Μπάλκο, ο οποίος είχε αφήσει εποχή όχι μόνο για τα σκληρά μέτρα που προσπάθησε να ψηφίσει εναντίον των λαϊκών κινητοποιήσεων αλλά και τις απίστευτες μνημειώδεις γκάφες των υπό αυτόν αστυνομικών δυνάμεων.

Αναστάσιος Μπάλκος

Ο Μπάλκος (1916-1995), υπήρξε αρχικά Γεν. Γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης το 1977, για να τοποθετηθεί στη συνέχεια υπουργός της Ν.Δ. στο ίδιο υπουργείο την περίοδο 1977-1980. Επρόκειτο για έναν δεξιό πολιτικό που τις ελεύθερες ώρες του έγραφε κατασκοπευτικά  μυθιστορήματα με ήρωες φανταστικούς κομμουνιστές πράκτορες κι είχε βαλθεί να εξαρθρώσει την τρομοκρατία αλλά και να βγάλει λάδι τις ακροδεξιές-φασιστικές οργανώσεις της εποχής που ευθύνονταν όχι μόνο για βομβιστικές επιθέσεις αλλά και ξυλοδαρμούς δημοκρατικών πολιτών.  
Ήταν η εποχή που βρίσκονταν στην επικαιρότητα η δραστηριότητα οργανώσεων όπως η "4η Αυγούστου" του Κωνσταντίνου Πλεύρη, η  “Νέα Τάξη” που υπήρξε ο πρόγονος της "Χρυσής Αυγής" αλλά και η “Εθνική Σοσιαλιστική Ένωσις Ελλάδος” με αρχηγό τον Δημήτριο Ναστούλη, ο οποίος μάλιστα είχε καταθέσει στον Άρειο Πάγο δήλωση ίδρυσης κόμματος με τον ίδιο τίτλο. Κι όμως ο αρμόδιος υπουργός δήλωνε με στόμφο στις 13 Ιουνίου 1975 ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα «Νέα Τάξις», ούτε άλλη φασιστική οργάνωση και ότι "ο σχετικός θόρυβος δεν έχει βάσιν". 
Σύμφωνα με τον Μπάλκο, «ο θόρυβος αυτός προέρχεται από τον αυτόν πολιτικόν χώρον, τον ίδιον πάντοτε και στρέφεται κατ’ οργανώσεων της αυτής πάντοτε πολιτικής τοποθετήσεως, ενώ αι οργανώσεις του άλλου άκρου, καίτοι πολύ περισσότεραι και λίαν δραστήριοι, αποσιωπούνται». Πρόκειται για την θεωρία των «δύο άκρων» που είχε εφαρμοστεί και την περίοδο της μεταπολίτευσης προκειμένου να εξομοιωθούν οι δολοφονικές τυφλές επιθέσεις των νεοφασιστών με τις δυναμικές εκφράσεις των κοινωνικών αγώνων που είχαν ξεσπάσει μετά την πτώση της χούντας.
Για  να ενισχύσει τη θεωρία του ο Μπάλκος παρέθετε έναν κατάλογο οργανώσεων των «δύο άκρων» προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι η άκρα Δεξιά, αλλά η «άκρα Αριστερά» ο πραγματικός κίνδυνος. Και σ’ αυτόν τον κατάλογο υπήρχε από τη μια πλευρά το «κόμμα» του εθνικοσοσιαλιστή Πλεύρη («πρόκειται περί νομίμου κόμματος, διά την λειτουργίαν του οποίου έχει κατατεθή υπό του Κ. Πλεύρη σχετική δήλωσις εις Αρειον Πάγον») και από την άλλη οργανώσεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως η ΚΝΕ και ο Ρήγας Φεραίος. Οι οποίες, κατά τον Μπάλκο, «παρουσιάζουν εντυπωσιακήν ανάπτυξιν, με αξιοσημείωτη πολιτική δραστηριότητα, έκδοσιν εντύπων, έντονον προπαγάνδαν εις όλους τους τομείς, ακόμη και εις τα γυμνάσια, έναντι των δέκα γενικώς ασημάντων και υποτονικών οργανώσεων της Δεξιάς».

Οι γκάφες
Επί υπουργίας Μπάλκου, υπήρξαν απίστευτες γκάφες της Αστυνομίας και συνολικά του υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο οποίο υπάγονταν. Γκάφες που άφησαν εποχή. Όπως η σύλληψη μιας ομάδας φίλων, οι οποίοι κατηγορούνται ως "τρομοκράτες" και μάλιστα εκπαιδευμένοι στη Μέση Ανατολή. Και όταν δεν αποδεικνύεται τίποτα, τα σαίνια της αντιτρομοκρατικής του Μπάλκου συλλαμβάνουν ως τρομοκράτη τον δημοσιογράφο Γιώργο Οικονομέα και κάνουν φύλλο φτερό το σπίτι του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου στην Κρήτη!
Ο Νίκος Κούνδουρος έστειλε οργισμένη επιστολή στις εφημερίδες που εξηγούσε το τι συνέβη με την επέμβαση της Χωροφυλακής. Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» που είχε αναδείξει το θέμα, ήταν αποκαλυπτική: Ο αδελφός του Νίκου Κούνδουρου, ο Ρούσσος, ήταν υποψήφιος της ΝΔ στις εκλογές του 1977 και από τους πρωτοπόρους της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας, καθώς υπήρξε από τους ιδρυτές του θρυλικού ραδιοφωνικού σταθμού «Κανάλι 15». Φυσικά δεν άργησε να καταρρεύσει πλήρως η σκευωρία και να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Μία άλλη ιστορία ήταν η περιβόητη «λίστα των 251» που συντάχτηκε το Δεκέμβριο του 1979 από την Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών για την παρακολούθηση ατόμων «εις βάρος των οποίων υφίστανται σοβαραί ενδείξεις υπόπτου αναμείξεως εις εξτρεμιστικάς ενεργείας». Εκεί περιλαμβάνονταν τα ονόματα αγωνιστών της αριστεράς  που «φωτογραφίζονταν» ως τρομοκράτες, όμως στην πραγματικότητα επρόκειτο για έναν κατάλογο ατόμων που είχαν έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της χούντας. Καθώς στη λίστα αυτή περιλαμβάνονταν ο Μανόλης Γλέζος, ο αντιπρόεδρος της Βουλής επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, Παναγιώτης Κρητικός, ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Στάθης Γιώτας, ο ηθοποιός Κώστας Αρζόγλου, κ.ά., δίπλα στους δημοσιογράφους Γιώργο Βότση, Δημήτρη Ψυχογιό, τον Μιχάλη Ράπτη, κλπ.
Όταν, το 1995, αποκαλύφτηκε η λίστα αυτή, προκλήθηκε μεγάλο σκάνδαλο (βλέπε «Ελευθεροτυπία», 6/12/1995) και όλες οι πολιτικές δυνάμεις κατήγγειλαν την προφανή αστυνομική διαστροφή. 

Κωνσταντίνος Λάσκαρης

Η... κατάργηση της "πάλης των τάξεων" από τον Λάσκαρη
Ένας άλλος υπουργός των πρώτων κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή που άφησε εποχή, ήταν ο υπουργός Εργασίας της Ν.Δ., Κωνσταντίνος Λάσκαρης  με την περίφημη φράση περί..."κατάργησης της πάλης των τάξεων" που είχε εκστομίσει στα 1976.Την κατάργηση της πάλης των τάξεων ανακοίνωσε ο Κ. Λάσκαρης, σημειώνοντας στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου «περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών» ότι δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», ενώ στους δημοσιογράφους είχε ξεκαθαρίσει ότι «δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων». !
Ο Κων. Λάσκαρης (1918-1989) υπήρξε υπουργός Απασχόλησης όλων των πρώτων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της Ν.Δ. καθώς το χαρτοφυλάκιο του υπουργού που παρέλαβε στις 21 Νοεμβρίου 1974, το διατήρησε μέχρι τις 21 Οκτωβρίου 1981, τις παραμονές δηλαδή που θα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Από τον ανελέητο ξυλοδαρμό των διαδηλωτών από τους αστυνομικούς στις 25 Μαίου 1976 για το νόμο "330"

Ο Λάσκαρης είχε αφήσει εποχή με τον αντισυνδικαλιστικό νόμο "330" που είχε ψηφίσει στη Βουλή και ο οποίος είχε προκαλέσει μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, σε μία από τις οποίες, στις 25 Μαίου 1976, υπήρξε άγρια καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις με συνέπεια να υπάρξουν 100 τραυματίες, μία νεκρή, η 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα και 190 συλλήψεις. Ενώ ακόμη το όνομα του υπουργού της δεξιάς είχε εμπλακεί στο σκάνδαλο της περιβόητης "Αγίας Αθανασίας" του Αιγάλεω που εξαπατούσε με την "αγιοσύνη" της τους πιστούς και στην οποία ο Λάσκαρης παρείχε προστασία για ψηφοθηρικούς λόγους.
 Ο Νόμος 330 περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία». Όπως σημειώθηκε τότε απ' όλες τις πτέρυγες της Βουλής, πλην της ΝΔ, κατά τη συζήτηση του σχετικού νομοσχεδίου, στις 24 του Μάη 1976, όλες πλέον οι απεργίες των εργαζομένων θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτικές αφού μοιραία στρέφονταν κατά της πολιτικής της κυβέρνησης. Έτσι, η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιχειρούσε την ουσιαστική κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος. Ακόμη, ο νόμος απαγόρευε τις απεργίες αλληλεγγύης, αλλά και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δε στρέφονταν κατά του συγκεκριμένου εργοδότη. Ακόμη, χαρακτηρίζονταν παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονταν από τα επίσημα «επαγγελματικά σωματεία».