Τι ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ τα παιδιά μας στα σχολεία

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Μερικές σκέψεις που μας έρχονται στο νου με αφορμή την επανεμφάνιση της ακροδεξιάς στη χώρα μας, με τα όσα δυσοίωνα για το μέλλον του τόπου και κυρίως της Δημοκρατίας παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα: Πότε αλήθεια η επίσημη πολιτεία πήρε μέτρα και κατέβαλε συστηματικά προσπάθειες για να μάθουν τα παιδιά μας σχετικά με τα δεινά που προκάλεσαν στη χώρα οι Ναζί του παρανοϊκού Αδόλφου Χίτλερ και οι φασίστες του Μπενίτο Μουσολίνι; 

Πότε ενημερώθηκαν:

-Για τα ολοκαυτώματα, την πυρπόληση και το ξεθεμελίωμα ελληνικών χωριών και πόλεων από τις ναζιστικές ορδές, καθώς και το ολοκαύτωμα των 50.000 Εβραίων συμπολιτών μας; 

-Για τις θηριωδίες κατά αμάχων γυναικόπαιδων, για το κάψιμο ακόμη και βρεφών όπως έγινε στο Χορτιάτη, στα Γιαννιτσά, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα και σε δεκάδες οικισμούς της πατρίδας μας;

-Για τους 20.000.000 νεκρούς που προκάλεσε στην Ευρώπη η χιτλερική πανούκλα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

-Για τις τεράστιες καταστροφές στην ανθρωπότητα και στη χώρα μας; 

-Για τη λεηλασία του ελληνικού κρατικού θησαυροφυλακίου από τους χιτλερικούς κατακτητές, για τα δεινά που ακόμη τα πληρώνει η ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια οι φορολογούμενοι αγρίως Έλληνες πολίτες;

Πως αλήθεια να μάθουν οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου για τα εγκλήματα των φασιστών και των Ναζί στην Ελλάδα, όταν στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, τα κεφάλαια για το φασισμό, το Ναζισμό και τα δεινά που προκάλεσαν στην ανθρωπότητα κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρίσκονται πάντα στο τέλος; Με αποτέλεσμα όταν τελειώσει η σχολική χρονιά, να μη φτάνει καθόλου μέχρι εκεί η ύλη, ή το πολύ-πολύ να πληροφορούνται ακροθιγώς κάποια πράγματα εντελώς περιληπτικά; 

Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για τις δύο περιόδους δικτατορικής διακυβέρνησης της χώρας, τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά και τη δικτατορία των συνταγματαρχών της περιόδου 1967-1974. Ελάχιστη έως καμία ενημέρωση για τα δεινά που προκάλεσαν αυτές.

Η ευθύνη για την κατάντια αυτή βαρύνει όλες τις μεταπολεμικής κυβερνήσεις του τόπου και βεβαίως και τη σημερινή. Δεν είναι λοιπόν ανεξήγητο που το αυγό του φιδιού επωάζεται στην εκπαίδευση.