Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022

Η εγκληματική επίθεση με χημικά κατά μιας συναυλίας

του Γιάννη Μυλόπουλου

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη στις 21 Σεπτεμβρίου του 1958. Οι πρώτες λέξεις που συλλάβισα ήταν στους τοίχους της γενέθλιας πόλης μου την άνοιξη του 1963: «Ο Λαμπράκης Ζει». Εύλογη η απορία ενός 5χρονου στη νησιώτισσα μάνα του: «Πως ζει μαμά, αφού τον σκότωσαν;» Την απάντηση της μάνας μου την κρατώ ακόμη και σήμερα μέσα μου: «Ζει στις καρδιές μας, αγόρι μου». 

Μετά ήρθε η αποστασία του Μητσοτάκη, ο Ανένδοτος του Γέρου της Δημοκρατίας και η δικτατορία των συνταγματαρχών. Λίγες μέρες πριν την 21η Απριλίου 1967, οι αστυνομικοί διέκοψαν τη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη μια τέτοια βίαιη διακοπή συναυλίας.  Η επόμενη έμελλε να συμβεί λίγες μέρες πριν τα 64α γενέθλιά μου στη Θεσσαλονίκη. 

Μέσα στο ΑΠΘ, στο πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδασα και έκανα διδακτορικό, δίδαξα και ερεύνησα για χρόνια και ανέβηκα όλες τις βαθμίδες του καθηγητή. Μέχρι που η πανεπιστημιακή κοινότητα με τίμησε εκλέγοντάς με στο ανώτατο αξίωμα του πρύτανη, 2010 - 2014. 

Αυτή η εγκληματική αστυνομική επίθεση με χημικά σε 5.000 νέες και νέους που παρακολουθούσαν τη συναυλία του εξαιρετικού Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ με πόνεσε πολύ.  Με πόνεσε γιατί στην καρδιά μου, όπως είχε πει η μητέρα μου, το πανεπιστήμιο στο οποίο ζω και εργάζομαι έχει συνδεθεί με την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Και δεν μπορώ να ανεχτώ πως είναι δυνατόν ένας πρύτανης, εκλεγμένος από την πανεπιστημιακή κοινότητα, ανεξαρτήτως πολιτικών αντιλήψεων, μπορεί να προδώσει για χάρη των κομματικών του επιλογών και των όποιων θεμιτών φιλοδοξιών του, τους συναδέλφους του που τον τίμησαν με την ψήφο τους και το ίδρυμα στο οποίο έχει αφιερώσει τη ζωή του. Παραδίδοντας τη διοίκησή του στην αστυνομία. Και υποτάσσοντας την ακαδημαϊκή ελευθερία και τη δημοκρατία στην εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων. 

Με πονάει το ΑΠΘ και η κατάντια του, να κυνηγάει κάθε μέρα φοιτητές και φοιτήτριες η μόνιμα εγκατεστημένη εντός του αστυνομία. Όπως με πονάει και η κοροϊδία που υφιστάμεθα ως πολίτες της Θεσσαλονίκης με το Μετρό. 

Άλλη μια θητεία, στην Αττικό Μετρό αυτή τη φορά, που υπηρέτησα με πάθος και συνέπεια μετά την πρυτανεία του ΑΠΘ. 

Για να εισπράξω κι εδώ απογοήτευση μετά την απομάκρυνσή μου, λόγω καταστροφής του έργου που κάναμε, διοίκηση και εργαζόμενοι, στα 3,5 χρόνια, 2016 - 2019. Προχωρώντας το έργο από το 33% που το βρήκαμε, στο 75% που το αφήσαμε. 

Το Μετρό σήμερα, 16 χρόνια από τότε που ξεκίνησε να κατασκευάζεται, έχει φτάσει μόλις στο 87% της ολοκλήρωσής του. 12% δλδ σε 3 και κάτι χρόνια, 2019-2022. 

Και δεν είναι πια ούτε μόνο ένα ανέκδοτο, ούτε μόνο ένα έγκλημα κατά του πολιτισμού, ούτε μόνο ψέματα και κοροϊδία των πολιτών από τη Δεξιά που το χρησιμοποιεί σαν εργαλείο επίτευξης κομματικών και άλλων σκοπιμοτήτων. Έχει εξελιχθεί σε σκάνδαλο διασπάθισης δημόσιου χρήματος. 

ΑΠΘ και Μετρό, δυο σημαντικοί σταθμοί στη ζωή μου, ζητούν σήμερα όχι εκδίκηση, αλλά δικαίωση. Και λύτρωση. ΑΠΘ και Μετρό ζουν στις καρδιές μας και σύντομα θα λυτρωθούν από εκείνους που τα εκμεταλλεύονται για δικούς τους λόγους. Με πείσμα, πίστη και αγώνα, ο τόπος και ο λαός μας θα ζήσουν καλύτερες μέρες. 

Αυτή η στάση ζωής είναι μια καλή αιτία για να δεχόμαστε ευχές για Χρόνια Πολλά τη γενέθλια ημέρα μας.

Γιατί αξίζει να ζούμε όταν ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.