Κομματοφοβία ή υποκρισία;

του Γιάννη Μενδρινού*

Είναι συχνό φαινόμενο, κατά καιρούς, η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων να προβάλλεται ως διέξοδος σε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα. Πρόκειται για μια εύκολη και απλουστευτική λύση που σαγηνεύει στη λογική του άσπρου -μαύρου. Έτσι, φταίνε οι μετανάστες για την οικονομική κρίση, η τηλεόραση για την απουσία κριτικής σκέψης, οι νέες τεχνολογίες για την αδιαφορία και παθητικοποίηση των νέων και τελευταία τα κόμματα για την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Δίνοντας έμφαση στην εμφανιζόμενη κομματοφοβία, η οποία υποδηλώνεται με τη δήθεν ανεξάρτητη ταυτότητα υποψηφίων συνδυασμών στην τοπική αυτοδιοίκηση, είναι συνετό να θυμηθούμε τα εξής:

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πολιτικά κόμματα αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό ορίζει το άρθρο 29 του Συντάγματος, το οποίο τα αναγορεύει ως συνταγματικό θεσμό και κατοχυρώνει την ελεύθερη ίδρυσή τους και τη συμμετοχή σε αυτά Ελλήνων πολιτών. Επιπλέον, επιβάλλει σε αυτά να εξυπηρετούν την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επομένως ο ρόλος τους στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι σημαντικός και απαραίτητος.

-Εξίσου αυτονόητο είναι ότι η συμμετοχή στα κοινά σημαίνει και συμμετοχή στην πολιτική, η οποία ορίζεται ως «η τέχνη και η πρακτική της διακυβέρνησης, δηλαδή της οργάνωσης, της διεύθυνσης και της διοίκησης των ανθρώπινων κοινωνιών». Είναι, επομένως, αδιανόητο, να αναθεματίζουμε γενικά την πολιτική και τα κόμματα και ταυτόχρονα να προσπαθούμε να λύσουμε τα καθημερινά μας προβλήματα σε μια πραγματικότητα διαφορετική από αυτή που ζούμε. Εξάλλου τα κόμματα δεν αποτελούν τη ρίζα του προβλήματος, αλλά, όπως κάθε μέσο και ανθρώπινο δημιούργημα, χρειάζεται τη σωστή και συνετή διαχείριση. 

Το φαινόμενο, λοιπόν, που παρατηρείται κάθε φορά στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης να φαίνεται ότι απομακρύνονται τα κόμματα από το κύτταρο της δημοκρατίας, είναι επικίνδυνα ρητορικό και υποκριτικό. Τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο. Τίποτα δεν είναι χωρίς ιδεολογία. Ο καθένας και η καθεμιά από εμάς έχουμε μια κοσμοθεωρία πίσω στο μυαλό μας. Μπορεί να μην την ορίζουμε ως αριστερή, δεξιά ή κεντρώα, υπάρχει όμως. Τίποτα δεν είναι απολιτίκ. 

Εκείνο, λοιπόν, που θα πρέπει να διακρίνουμε είναι η υπάρχουσα κομματική ταυτότητα όλων των υποψήφιων συνδυασμών, που εντέχνως προς το παρόν κρύβεται, αλλά σίγουρα θα εμφανιστεί μετά την εκλογική αναμέτρηση. Και τότε δε θα υπάρχει δικαιολογία ότι δεν το γνωρίζαμε ή ότι παραπλανηθήκαμε από υποσχέσεις. 

Σε όλη την Ευρώπη οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης γίνονται με την ισχυρή παρουσία των πολιτικών κομμάτων. Εδώ γιατί να γίνονται διαφορετικά; Έλυσε κανένα πρόβλημα αυτή η διαφορετικότητά μας;

*Ο Γιάννης Μενδρινός είναι μέλος Συμπολιτείας Αλληλεγγύης και Ανατροπής