Λυπηθείτε τον (αν μη τι άλλο) υποφέρει

του Νίκου Φαλαγκάρα

Θεόδωρος Πάγκαλος: «1.800 ευρώ δεν είναι μεν σύνταξη πείνας, αλλά δεν είχα προγραμματίσει στη ζωή μου να έχω τόσα. Είχα προγραμματίσει κάτι παραπάνω. Δεν θα κάνω προσφυγή για τη σύνταξη μου, παρόλο ότι υποφέρω». Από την (τακτική και εκ των ων ουκ άνευ για την ουσιαστική ενημέρωσή μας) συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό ΒΗΜΑFM.

Είναι γνωστό και πανθομολογημένο ότι η οικονομική κρίση δεν κάνει διακρίσεις. Πλήττει τους πάντες και με την ίδια σχεδόν σαρωτική ορμή. Ακόμη και συμπολίτες μας, όπως, ας πούμε, ο -πρώην βουλευτής και υπουργός -κ. Θεόδωρος Πάγκαλος. Κι ας είχαμε πολλοί από μας, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, την (εσφαλμένη εν τέλει) πεποίθηση ότι μπορεί να δυσκολεύονται κι αυτοί σε τούτη την (και εξ οικείου πταίσματος, μην ξεχνάμε) σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία, αλλά δεν υποφέρουν κιόλας, όπως π.χ. οι άνεργοι, οι επαγγελματικά χρεοκοπημένοι ή αυτοί που, όπως κάποτε οι πατεράδες και οι παππούδες τους, παίρνουν τον δρόμο της πικρής ξενιτιάς.

Έλα, όμως, που τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Και για να μην μας μείνει η παραμικρή αμφιβολία περί αυτού, ήταν αρκετή μία (ακόμη) ραδιοφωνική εξομολόγηση του κ. Πάγκαλου. Έτσι, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να πληροφορηθούμε, από πρώτο χέρι, όπως λέμε, ότι μοναδικό του εισόδημα είναι τα 1.800 ευρώ που παίρνει κάθε μήνα ως συνταξιούχος (δικηγόρος; Βουλευτής; -δεν διευκρίνισε) και τα οποία μόλις που φτάνουν να καλύψουν μερικές από τις στοιχειωδέστερες βιοτικές ανάγκες του. Εντάξει, δεν ισχυρίζεται κιόλας ότι βρίσκεται στο έσχατο σημείο πενίας ώστε να λέει το ψωμί ψωμάκι (το παρουσιαστικό του, άλλωστε, δεν θα συνηγορούσε για κάτι τέτοιο), αλλά, διάβολε, αλλιώς είχε σχεδιάσει και προγραμματίσει ο άνθρωπος τη ζωή του. Αλλά τώρα, δυστυχώς, είναι υποχρεωμένος να αναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες και τις ανάγκες του και, εκών άκων, να προσαρμοσθεί στα νέα δυσμενή οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Γεγονός που, όπως είναι φυσικό, τον κάνει να υποφέρει.

Και βέβαια ένα τόσο δυσάρεστο συναίσθημα ο –πάσχων- κ. Πάγκαλος, τύπος ανθρώπου εκ πεποιθήσεως εξωστρεφής και –μέχρι παρεξηγήσεως- εκφραστικός, δεν θα είχε κανένα λόγο να το περιλάβει στα απόρρητα προσωπικά δεδομένα, πίσω από τα οποία μερικοί, πολλές φορές, προσπαθούν, για διάφορους λόγους, να κρυφτούν ή να κρύψουν κάτι επιλήψιμο και ένοχο, και να μην το εκδηλώσει δημόσια. Ίσα ίσα, η απόφασή του να το κάνει ευρύτερα γνωστό, εκτός του ότι αποκαθιστά την εν πολλοίς κακοποιημένη αλήθεια, ότι τάχα κάποιοι της ανωτέρας (πολιτικής και οικονομικής) τάξεως, βρίσκονται στο απυρόβλητο της κρίσης και συνεχίζουν, ακόμη και σε τόσο δύστηνους καιρούς, να απολαμβάνουν προνόμια και πλούσια ελέη, ενεργεί γι’ αυτόν ανακουφιστικά και παραμυθητικά.

Γιατί, εδώ που τα λέμε, είναι μεγάλη υπόθεση, ευτυχής στιγμή, θα λέγαμε, να μπορείς να εξομολογείσαι τον πόνο σου σ’ ένα κοινό που στο μεγαλύτερο ποσοστό του, ίσως επειδή αισθάνεται τύψεις και ενοχές, μια και, τον παλιό καλό καιρό των παχιών αγελάδων, οι οποίες είναι πια ένα ζήτημα αν υπάρχουν καν ως έμβια όντα, μαζί τα τρώγατε, αμέριμνοι και ανυποψίαστοι για τις ενδεχόμενες –έστω- δυσμενείς συνέπειες μιας τέτοιας απερίσκεπτης ή αδιάφορης συμπεριφοράς, είναι πια πρόθυμο και έτοιμο να δείξει βαθιά κατανόηση και συμπάθεια. Κι όχι μόνο να αρκεστεί σ’ αυτό, αλλά ακόμη και να ξεχάσει, να «διαγράψει», με μια μονοκονδυλιά, το δικό του δράμα για να μοιραστεί (ή και να αναδεχθεί εξ ολοκλήρου) το δικό σου.

Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό και άξιο να υπογραμμιστεί, και στο σημείωμα αυτό, στην υπό συζήτηση υπόθεση είναι ότι, μολονότι τα 1.800 ευρώ της μηνιαίας σύνταξης την σήμερον ημέραν δεν αντιπροσωπεύουν στο επίπεδο της αγοραστικής δύναμης παρά ελάχιστα, ο κ. Πάγκαλος, στην ίδια συνέντευξή του, δήλωσε, ρητά και κατηγορηματικά, ότι δεν προτίθεται (είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, βρε αδερφέ) να μιμηθεί κάποιους άλλους μεγαλόσχημους (πείτε τους, αν θέλετε, και φραγκοφονιάδες και παραδόπιστους, τους ταιριάζουν, όσο βαρείς κι αν είναι, οι εν λόγω χαρακτηρισμοί) και να προσφύγει στη δικαιοσύνη ώστε να αρθεί η εις βάρος κατάφωρη αδικία που του έμελλε, τώρα στο δειλινό του βίου του, να δοκιμάσει τους πικρούς καρπούς της. Αντιθέτως, είναι αποφασισμένος να «κάνει την καρδιά του πέτρα» και να την υποστεί (την αδικία), γενναία και καρτερικά, όπως οι οσιομάρτυρες των πρωτοχριστιανικών χρόνων.

Επί πλέον δε, με αυτόν τον τρόπο, ο κ. Πάγκαλος πρόλαβε να αποστομώσει κάποιους, ένθεν κακείθεν, άσπονδους φίλους του, οι οποίοι περίμεναν στη γωνία για να του επιτεθούν. Αυτή τη φορά, φαντάζομαι, ακόμη και οι πιο θερμόαιμοι όχι με –πραγματικά ή μεταφορικά- γιαούρτια καθώς και άλλα τέτοια άθλια και αηδή υλικά, αξιοποιώντας (όπως εν τη αφελεία των υπολόγιζαν) την ευκαιρία από μία ακόμη άκρως αποκαλυπτική και διδακτική (όπως οι περισσότερες άλλωστε απ’ αυτές που συχνά επιχειρεί), ιδίως για τους νέους, δημόσια παρέμβασή του.