Όταν μια δασκάλα στον Πολύγυρο, στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου, μου ζήτησε με χλευαστικό ύφος να τραγουδήσω ένα ..."κατσαπλάδικο" (!) τραγούδι, γύρισα στο σπίτι κλαίγοντας και το 'πα στη γιαγιά μου Μαριγώ, με την οποία μέναμε μαζί, γιατί τους γονείς μας τους ..."είχαν στείλει για διακοπές" σε Αιγαιοπελαγήτικο νησί, όπως άλλωστε και πολλούς άλλους από τον μικρό μας τόπο, την Χαλκιδικική...
Η γιαγιά, μορφωμένη για την εποχή της "τ' άρπαξε στο κρανίο", που λένε και οι νεολαίοι σήμερα! Την άλλη μέρα συνόδευσε εμένα, ένα εφτάχρονο φοβισμένο παιδάκι, στο σχολείο. Κρατώντας με από το χέρι σφιχτά, μπήκε φουριόζα μέσα στην τάξη και απευθυνόμενη στη δασκάλα της είπε φωναχτά: "Αν θέλεις να απολαύσεις κυρία μου ένα αντάρτικο τραγούδι, άκουσέ το από μένα, που και μεγάλη στην ηλικία είμαι και καλλίφωνη"! Κι άρχισε η γιαγιά να τραγουδάει με στεντόρεια φωνή το γνωστό άσμα, κατά την περίοδο της αντίστασης κατά της γερμανοβουλγαρικής κατοχής "στ' άρματα, στ' άρματα εμπρός στον αγώνα για την χιλιάκριβη την λευτεριά"!
Η κυρά δασκάλα αιφνιδιάστηκε, κοκκίνισε κι έγινε στη συνέχεια το πρόσωπό της ...μελιτζανί. Δεν το περίμενε, όπως άλλωστε κι εγώ, που έβλεπα μετά από λίγο πολλούς άλλους δασκάλους να με κοιτάζουν με βλέμμα παρηγοριάς και συμπαράστασης. Ακόμη μάλιστα θυμάμαι το όνομα ενός από αυτούς κι ας έμεινε λίγο σ' εκείνο το σχολείο του Πολυγύρου. Μίχο νομίζω τον λέγανε κι έκτοτε δεν τον είδα ποτέ. Όμως, όπως και για πολλούς άλλους δασκάλους, ...διατηρώ πάντα για 'κείνον αγαθή μνήμη!
9-1-2024
Καλή χρονιά!
Γιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.