Και μετά την καταιγίδα, τι -και, κυρίως, πώς;

του Δημήτρη Χρήστου

Έχουμε εγκλωβιστεί στη συζήτηση για την ανάλγητη και κυρίως αναποτελεσματική καταιγίδα φορολόγησης του ελληνικού λαού και τον κίνδυνο χρεωκοπίας της χώρας. Όταν λέμε κίνδυνο, εννοούμε την τυπική διαδικασία, αυτήν που έχουν αποφασίσει οι Γερμανοί, που ελέγχουν όλο το παιχνίδι. Θα μπορούσε να πει κανείς: Και τι θες να συζητάμε, ρε φίλε; Για τον Σαουδάραβα πρίγκηπα που ενδιαφέρεται για τον Παναθηναϊκό;

Ασφαλώς όχι, αλλά δεν υπάρχουν -νομίζετε- και άλλα θέματα, κρίσιμης σημασίας για το μέλλον του τόπου; Θέματα που καθορίζονται και κρίνονται σήμερα; Εμπιστεύεστε εσείς αυτούς που κυβερνούν, οι οποίοι δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν συνθήκες ολικής κατεδάφισης και εκποίησης του δημόσιας περιουσίας και αφελληνισμού της επιχειρηματικότητας;

ΑΛΛΩΣΤΕ αυτοί που μας κυβερνούν, αργά η γρήγορα, θα αποβληθούν από τον ελληνικό λαό. Ποιες ζημιές θα αφήσουν πίσω τους και πόσες από αυτές θα είναι επανορθώσιμες; Με ποια εργαλεία θα ανατάξουμε την οικονομία και θα εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα; Λένε -για παράδειγμα- πως πρέπει να αξιοποιήσουμε τον τεράστιο ορυκτό πλούτο, αλλά διαλύουν το Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών.

Τι είδους αξιοποίηση μπορεί να γίνει χωρίς την επιστημονική έρευνα και τον έλεγχο της υπόγειας περιουσίας μας; Ποιοι θα προστατεύσουν το φυσικό κεφάλαιο και τα οικονομικά συμφέροντα του δημοσίου πλούτου, όπως είναι ο ορυκτός; Ενώ λοιπόν χρειαζόμαστε ένα ΙΓΜΕ σύγχρονο και επιστημονικά δυνατό, αυτοί το διαλύουν για να κάνει ο κάθε ξένος επενδυτής, που λιγουρεύεται τα περιουσιακά μας στοιχεία, ό,τι γουστάρει.

ΠΑΜΕ παρακάτω. Η Ελλάδα είναι η πλουσιότερη χώρα στην Ευρώπη και από τις πλουσιότερες στον κόσμο σε βότανα, πολύτιμα για τη φαρμακευτική και τις βιομηχανίες καλλυντικών και τροφίμων. Χρειαζόμαστε ένα δυνατό ινστιτούτο μελέτης, ελέγχου και σχεδιασμού αξιοποίησης αυτού του πλεονεκτήματος. Δημόσιους φορείς που θα ανοίγουν δρόμους στη σύγχρονη εγχώρια επιχειρηματικότητα, με έντονο μάλιστα εξαγωγικό χαρακτήρα και αγαθά υψηλής προστιθέμενης αξίας. Ποια είναι η πολιτική Παπανδρέου; Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε;

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Τουρισμός. Μεγάλη υπόθεση. Ποιος τουρισμός όμως είναι μεγάλη υπόθεση; Αυτός που φέρνει πελάτες του ήλιου και της θάλασσας για τρεις μήνες; Στην Ελλάδα, με αυτό το φυσικό και ιστορικό κεφάλαιο, θα έπρεπε να πληρώνεις εισιτήριο για να μπεις. Για να συμβεί όμως αυτό, απαιτείται αναβάθμιση του φυσικού κεφαλαίου, αξιοποίηση και σύνδεση του τουριστικού προϊόντος με την μεγαλειώδη ιστορία και τα μνημεία του αρχαίου μας πολιτισμού. Αυστηρός έλεγχος στην άναρχη δόμηση, προστασία και διαρκής καθαρισμός του θαλασσίου και δασικού περιβάλλοντος.

Μια δημόσια υπηρεσία με αντίστοιχες αρμοδιότητες και εφαρμογή προγραμμάτων στην τοπική αυτοδιοίκηση με καλλιέργεια του εθελοντισμού στα σχολεία είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη για την αξιοποίηση αυτού του μοναδικού συγκριτικού πλεονεκτήματος. Είναι δυνατόν μόνον το Μουσείο του Λούβρου να έχει επισκεψιμότητα σχεδόν όση όλη η Ελλάδα; Κάνουμε κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση; Αντίθετα καταργούμε και το Ινστιτούτο Θαλασσίων Μελετών.

ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ παλαιότερα ένας μεγάλος επιχειρηματίας του ελληνικού τουρισμού ότι το μείζον πρόβλημα για την Ελλάδα είναι η υποβάθμιση του φυσικού κεφαλαίου ακόμα και στις σπουδαιότερες τουριστικά περιοχές. Για να καταλάβεις, μου έλεγε, στην Καραϊβική, από την οποία επέστρεψα πρόσφατα, μια τουριστική μονάδα τεσσάρων αστέρων με φυσικό περιβάλλον σούπερ λουξ ικανοποιεί τον επισκέπτη και του δημιουργεί την εντύπωση ότι τα χρήματα που κατέβαλε ήταν λίγα.

Εδώ, είπε, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Έξω από τα όρια του σούπερ ξενοδοχείου, το περιβάλλον, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι σκουπιδότοποι! Και φυσικά με τα χρήματα που πληρώνει αισθάνεται πως τον κλέψαμε. Μπορώ να γεμίσω σελίδες με παραδείγματα που η διάλυση του δημοσίου τομέα θα πλήξει καίρια τις δυνατότητες ποιοτικής ανάπτυξης και αναβάθμισης της χώρας.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ινστιτούτα τροφίμων και αγροτικής ανάπτυξης, χρειαζόμαστε μια ανοιχτή σύγχρονη και ελκυστική σε όλο τον κόσμο τριτοβάθμια εκπαίδευση, χρειαζόμαστε υψηλού επιπέδου σύστημα υγείας, χρειαζόμαστε πολιτική ανάπτυξης της τουριστικής κατοικίας, χρειαζόμαστε έναν πανίσχυρο οργανισμό προώθησης εξαγωγών για να βοηθά και να ανοίγει δρόμους στις κατά κανόνα μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας, χρειαζόμαστε δυνατά μυαλά που να πληρώνονται σωστά για να παράγουν το σπουδαίο έργο που ζητάμε.

Με ισοπεδωμένες, μίζερες, γραφειοκρατικές δημόσιες υπηρεσίες, με κόσμο χωρίς φιλοδοξίες, δεν πάμε πουθενά. Όταν λοιπόν αυτοί οι τύποι που κυβερνούν διαλύουν αντί να ανασχεδιάζουν τις υποδομές παραγωγής και ανάπτυξης, τι κάνουν; Αφήνουν αυτή τη χώρα στα χέρια αυτών που την υπέταξαν παράνομα με τα τοκογλυφικά δάνειά τους για βγάλουν πλούτο από ειδικές ζώνες φθηνής εργασίας. Αν αυτό είναι το όραμά τους γι' αυτήν τη μοναδική χώρα, τότε δικαίως -όπως φοβούνται- ο λαός θα τους πάρει με τις πέτρες.