Οι «επαγγελματίες του παρελθόντος» και οι «επιτήδειοι του μέλλοντος»

του Γιώργου Μητράκη στον «Αγγελιοφόρο»

Η Θεσσαλονκη έχει καλή σχέση με το παρελθόν, αφού για αιώνες υπήρξε συμβασιλεύουσα, κοσμοπολίτικη και εμπορικό επίκεντρο της ευρύτερης περιοχής. Δεκάδες –ίσως και εκατοντάδες- είναι τα βιβλία που γράφουν για το ένδοξο παρελθόν, την ιστορία της, τα κατορθώματα των ανθρώπων της. Επίσης, η πόλη έχει καλή σχέση με το μέλλον.

Πρόσφατα αναδείχθηκε –λέει- η καλύτερη ευρωπαϊκή πόλη του μέλλοντος για το 2014 σε ό,τι αφορά το ανθρώπινο δυναμικό και τον τρόπο ζωής. Κατέλαβε την πρώτη θέση μεταξύ των 46 πόλεων μεσαίου μεγέθους, με κριτήρια το εργατικό δυναμικό, το επίπεδο της εκπαίδευσης, τον αριθμό των πανεπιστημίων, τους φοιτητές, την ποιότητα ζωής και τον αριθμό των γιατρών. Οι δηλώσεις των αρμοδίων που συνόδευσαν τη διάκριση ήταν φυσικά αισιόδοξες.

Το κακό για τη Θεσσαλονίκη είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει καλή σχέση με το σήμερα. Δεκαετίες τώρα παραμένει –στην καλύτερη εκδοχή- καθηλωμένη στα ίδια και τα ίδια, ενώ σε πολλούς νευραλγικούς τομείς της ζωής, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την οικονομία, βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση και παρακμή. Τα στοιχεία για το ΑΕΠ, την αποβιομηχάνιση και την ανεργία μιλούν από μόνα τους. Μιλούσαν και πριν από τη γενικευμένη κρίση, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν οι πολίτες βίωσαν τη ματαίωση των ονείρων για ανάδειξη της πόλης σε οικονομικό, εμπορικό, πολιτιστικό, εκπαιδευτικό επίκεντρο των Νότιων – έστω- Βαλκανίων. Οταν έγινε φανερή η πλήρης απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου για την ανάδειξη του διεθνούς ρόλου της πόλης από την πλευρά της Πολιτείας. Οταν όλοι όσοι ζουν στην πόλη κατάλαβαν ότι τα «μεγάλα λόγια» δεν είχαν κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Είναι αυτοί –όλοι εμείς- που βιώνουν μια δύσκολη καθημερινότητα, τόσο στα απλά όσο και στα πολύπλοκα πεδία. Από το κυκλοφοριακό μέχρι τα… αδιάβατα πεζοδρόμια και από την ανεργία και τα λουκέτα μέχρι το μετρό – φάντασμα η εικόνα είναι απελπιστική. Που γίνεται χειρότερη, επειδή στη Θεσσαλονίκη ευδοκιμούν οι «επαγγελματίες του παρελθόντος» και οι «επιτήδειοι του μέλλοντος», που κλείνουν τα μάτια και τ’ αφτιά στο σημερινό χάλι.

Δεν καταδέχονται ούτε καν να το καταγράψουν. Πολύ περισσότερο να ασχοληθούν μαζί του