Να πως δημιουργήθηκαν τα χρέη της Ελλάδος

Πως δημιουργήθηκαν αυτά τα τεράστια χρέη και ελλείμματα που γονάτισαν την ελληνική οικονομία και έβαλαν τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια θηλιά στο λαιμό εκατομμυρίων συμπατριωτών μας, κυρίως μισθωτών, συνταξιούχων, επαγγελματοβιοτεχνών, που κλήθηκαν να πληρώσουν τα «σπασμένα» της οικονομικής κρίσης;.
Ενας από τους τομείς μεγάλης αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, είναι οι στρατιωτικές δαπάνες και οι δαπάνες για την απόκτηση οπλικών συστημάτων, πολιτική που δεν υπηρετεί τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά εντάσσεται στους επιθετικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις προμήθειες οπλικών συστημάτων πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι σχετικές δαπάνες χρηματοδοτούνται αποκλειστικά με κρατικό δανεισμό, άρα είναι ένας από τους παράγοντες που διογκώνει απευθείας τα κρατικά χρέη. Ακόμα και με βάση τα (ελλειπή) επίσημα στοιχεία που εμφανίζονται από οργανισμούς που παρακολουθούν τις εισαγωγές και εξαγωγές στρατιωτικού υλικού, προκύπτει ότι:

α) Η Ελλάδα είναι παγκοσμίως η τέταρτη κατά σειρά χώρα σε εισαγωγές στρατιωτικών εξοπλισμών.

β) Οι επίσημα καταγεγραμμένες εισαγωγές για την περίοδο 2000 - 2010 φτάνουν τα 31 δισ. ευρώ τα οποία πληρώθηκαν σε στρατιωτικές βιομηχανίες των ΗΠΑ (το 42,1%), της Γερμανίας (το 22,4%), της Γαλλίας (το 11,7%) και άλλων χωρών και τα οποία τροφοδότησαν την αύξηση του χρέους.

Στην αύξηση του κρατικού δανεισμού την τελευταία δεκαετία, ξεχωριστό ρόλο έπαιξαν ορισμένες από τις επιλογές των κυβερνώντων,  όπως τα διάφορα ακριβοπληρωμένα έργα που αναλαμβάνουν να κάνουν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, ενώ ορισμένα από αυτά είναι εντελώς άχρηστα για τους εργαζόμενους και τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.

Το παράδειγμα με την Ολυμπιάδα του 2004 είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά μια και αφορά έργα που πραγματοποιήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά μέσω του κρατικού δανεισμού. Το πραγματικό τους κόστος δε θα το μάθουμε ποτέ. Σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις, μιλάμε για κονδύλια ύψους 11,2 δισ. ευρώ, ωστόσο πολλοί οικονομικοί παράγοντες της εποχής ανεβάζουν τη σχετική αιμορραγία σε πάνω από 20 δισ. ευρώ.

Άλλο παράδειγμα ανοιχτής λεηλασίας, είναι τα λεγόμενα μεγάλα έργα υποδομής που αναλαμβάνουν μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες στο τέλος εκτοξεύουν τα κόστη κατασκευής και άρα το σχετικό κόστος της συμμετοχής του Δημοσίου στη δαπάνη σε υπερδιπλάσια και υπερτριπλάσια επίπεδα. Είναι ενδεικτικό ότι ενώ το κόστος για την κατασκευή αυτοκινητόδρομων στη χώρα μας φτάνει και τα 60 εκατομμύρια ευρώ ανά χιλιόμετρο, σε άλλες χώρες της ΕΕ, με αντίστοιχο γεωγραφικό ανάγλυφο, το κόστος υπολογίζεται σε λιγότερο από 10 εκ. ευρώ το χιλιόμετρο.

Η πολιτική των επίσημων φοροαπαλλαγών προς το κεφάλαιο είναι ακόμα μία γάγγραινα μόνιμης λεηλασίας των οικονομικών του Δημοσίου που προκαλεί τεράστια ελλείμματα, τα οποία εν τέλει καλύπτονται με κρατικό δανεισμό. Πόσο είναι το κόστος αυτών των φοροαπαλλαγών; Κανείς δε γνωρίζει ακριβώς. Στον ειδικό τόμο του κρατικού προϋπολογισμού για τις φορολογικές δαπάνες πάντως το 2003, σημειώνονταν με έμφαση ότι «στις περισσότερες περιπτώσεις φορολογικών απαλλαγών, που παρέχονται στα νομικά πρόσωπα, υπάρχει αδυναμία καταγραφής της απώλειας εσόδων του δημοσίου. Η αδυναμία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι τα αφορολόγητα έσοδα και οι δαπάνες των επιχειρήσεων που εκπίπτουν (...) δεν δηλώνονται στη σχετική δήλωση φορολογίας εισοδήματος».

Στην ουσία, βέβαια, όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ενώ η φορολόγηση των εισοδημάτων των μισθωτών και συνταξιούχων συνεχώς αυξάνονταν, οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έφτασαν να καταργήσουν το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ για τις οικογένειες των εργαζομένων, την ίδια ώρα που οι συντελεστές φορολόγησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, από τα επίπεδα του 50% που ίσχυαν στο παρελθόν, είχαν πέσει ήδη στα επίπεδα του 20%.