Οι επαναστάσεις ξεκινούν με το «εμείς»

του Κωνσταντίνου Καλαμίδα*

Μία φίλη μου σε κάποια κουβέντα μας, μου είπε το εξής: «Ο Θρησκευτικός μου, έλεγε… Όταν το ένα δάκτυλο δείχνει εσένα, τα άλλα τέσσερα δείχνουν εμένα». Τον τελευταίο καιρό όπως όλοι μας έτσι και εγώ δεχόμαστε πληθώρα πληροφοριών οι οποίες θέλουν το οικονομικό μέλλον της χώρας μας αβέβαιο.  Να σας πω την αμαρτία μου, με τα μαθηματικά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά οπότε συγχωρέστεμε που ακόμα δεν ξέρω τι είναι το PSI.

Ωστόσο βλέπω μια «αγανάκτηση» του κόσμου που τουλάχιστον στον δικό μου μικρόκοσμο περιορίζεται σε φράσεις κλισέ του τύπου «ας τα πάρουν από τους πολιτικούς», «να τα πάρουν από αυτούς που τα έφαγαν», «αλήτες πολιτικοί προδότες», «το γουδί δεν θα φτάσει για όλους» και άλλες τέτοιες βαριές κουβέντες.

Σίγουρα δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν από αυτούς που τις ξεστομίζουν διότι δεν μπορώ να κρίνω αν έχουν δίκιο ή άδικο. Ο πατέρας του Λευτέρη μου φαίνεται λογικό να διαμαρτύρεται όταν από τα λεφτά που του κρατούσαν τόσα χρόνια, από τον ιδρώτα του προσώπου του δεν του τα επιστρέφουν πίσω και του απαντούν «το εφάπαξ όταν μπορούμε». Μου φαίνεται λογικό ο ελεύθερος επαγγελματίας όταν καταβάλει για το ΤΕΒΕ του 500€ περίπου το δίμηνο να διαμαρτύρεται που χρειάζεται και 20€ για του γράψει ο γιατρός τα φάρμακα.

Αυτό που για εμένα είναι ανησυχητικό είναι πως κατηγορεί ο ένας τον άλλον για την κατάσταση που έχουμε φτάσει, ως γειτονιά, ως πόλη, ως νομός, ως χώρα, ως έθνος.

Νευριάζουμε όταν ακούμε έναν δημόσιο υπάλληλο να λέει: «Μου έκοψαν 300€. Έπαιρνα 1800€ και τώρα μόλις μπορώ και τα βγάζω πέρα». Ενοχλούμαστε όταν ακούμε για μεγάλο-οφειλέτες του δημοσίου και εμάς μας βάζουνε χαράτσια.

Ναι τα κατάφεραν, έσπασαν την κοινωνική μας συνοχή.

Δεν έπρεπε ποτέ να μας ένοιαζε πόσα έπαιρνε ή παίρνει ο ΟΤΕτζής, ο ΔΕΗτζής, ο υδραυλικός, ο ηλεκτρολόγος, ο δάσκαλος, ο αστυνόμος. Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι αν όλοι οι παραπάνω «άξιζαν» τα λεφτά που έπαιρναν/παίρνουν και αν είναι αρκετά παραγωγικοί. Δεν με νοιάζει αν ο δάσκαλος παίρνει 2000€ μισθό. Με νοιάζει να παίρνει 2000€  και το παιδί μου να μαθαίνει γράμματα στο σχολείο και όχι να ξοδεύω άλλα 3000€ το χρόνο στα φροντιστήρια για να έχει το παιδί μου ολοκληρωμένη μάθηση.Λίγο πολύ την αλήθεια την ξέρουμε. Το θέμα είναι πόσο θέλουμε να την δούμε.

Ξαφνικά ανακαλύψαμε τον πύρινο λόγο του Πάνου Καμένου. Τα ανεξάρτητα blog που μας ενημερώνουν αντικειμενικά και υπεύθυνα. Ξαφνικά ανακαλύψαμε την Αμερική.

Το πόσο ευθυνόμαστε εμείς για την όλη κατάσταση το ξέρουμε;

Μεταξύ μας οι νεολαία λέμε; ΤοCoral, το Vogue, το Shark, το Maison, ηΠολιτεία είναι κάθε Παρασκευή και Σάββατο γεμάτα. Αλήθεια ποιος από εμάς όταν μας έπαιρνε δεν κάναμε το χαϊλίκι μας; Μην βιαστείτε να απαντήσετε ….

Εγώ λοιπόν ήμουν ο πρώτος και δεν ντρέπομαι να το πω. Ναι πέταξα και λουλούδια στο Κιάμο. Ήπια και τις σαμπάνιες μου στο Vogue. Ήπια και τις μπύρες μου στο Maison. Και; Αυτά έγιναν… έμαθα και συνεχίζω!

Δεν χρειάζεται να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για την κατάσταση.

Πρέπει απλά να αναλογιστούμε που έκανε ο κάθε ένας, από εμάς λάθος. Ο 20άρης για τα γούστα που βγάζει στην πλάτη του μπαμπά του. Ο μπαμπάς γιατί είχε 20χρόνια τις ίδιες κυβερνήσεις, η γιαγιά γιατί δεν θέλησε ποτέ να μας χαλάσει χατίρι για να μην περάσουμε αυτά που πέρασε αυτή.

Όταν τελειώσουμε με την αυτοκριτική μας, τότε θα είμαστε έτοιμοι.

Γιατί οι επαναστάσεις ξεκινούν με το εμείς, και όχι με το εγώ.

*Ο Κωνσταντίνος Καλαμίδας είναι Σύμβουλος της Δημοτικής Κοινότητας Περαίας του Δήμου Θερμαϊκού και Ιδρυτής της Ανεξάρτητης Κίνησης Νέων Αν. Ακτής «Μπροστά οι Νέοι»