Τρίτη 9 Μαΐου 2023

Τα διδάγματα της 9ης Μαίου 1936

του Σπύρου Κουζινόπουλου*

Σημαδιακή μέρα η σημερινή. Καθώς πριν 87 χρόνια, στις 9 Μαίου 1936, οι εργαζόμενοι ξεσηκώνονταν ζητώντας καλύτερες εργασιακές συνθήκες, μεροκάματα και αποδοχές που θα τους έφταναν για να ζήσουν, έστω λιτά και μετρημένα. Κι' επίσης, φρένο στην ακρίβεια και την άνοδο τιμών που τσάκιζε τα χαμηλά εισοδήματα, αλλά και συνδικαλιστικές και πρωτίστως πολιτικές ελευθερίες. 

Ο πολυήμερος αγώνας των εργατών της Θεσσαλονίκης αλλά και της υπόλοιπης χώρας, εκείνη τη ματωμένη άνοιξη του 1936 και το αιματοκύλισμά του από τα όργανα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μεταξά, που ετοίμαζε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, αλλά και η αυθόρμητη στη συνέχεια εξέγερση του λαού της πρωτεύουσας της ελληνικής Μακεδονίας, στις 9 του Μάη του '36, αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Για να θυμηθούμε λίγο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν αρχίσει τέλη Απριλίου 1936 από τους καπνεργάτες, επεκτάθηκαν στη συνέχεια στα καπνεργατικά κέντρα της Βόρειας Ελλάδας και όλης της χώρας και πήραν τη μορφή πανεργατικής απεργίας στη Θεσσαλονίκη. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, συνένωσαν τις δυνάμεις και συντόνισαν τη δράση τους τα τρία Εργατικά Κέντρα που υπήρχαν. Ενώ για συμπαράσταση στους απεργούς εργαζόμενους, έκλεισαν τα καταστήματά τους και οι μαγαζάτορες της πόλης.

Το πρωί της 9ης Μαίου 1936, κι ενώ οι απεργοί διαδήλωναν ειρηνικά στην οδό Εγνατία, ακροβολισμένοι αστυνομικοί στις ταράτσες των γύρω οικοδομών άρχισαν αναίτια να πυροβολούν "στο ψαχνό" με τα γνωστά επακόλουθα: 12 νεκροί, δεκάδες τραυματίες και μία πόλη οργισμένη και ανάστατη να εκφράζει με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή της στους διωκόμενους εργάτες. Κι όταν την επόμενη μέρα πραγματοποιούνταν η ταφή των αθώων θυμάτων του μακελειού, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, όλη σχεδόν η πόλη κατέβηκε στους δρόμους, ενώ έντρομα τα όργανα "της τάξης" είχαν κλειδαμπαρωθεί στα αστυνομικά τμήματα για να αποφύγουν τη λαϊκή οργή.

Από τότε, η 9η Μαίου καθιερώθηκε, όπως και η Πρωτομαγιά, σαν μέρα διαμαρτυρίας των εργαζομένων, συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες και επιβλήθηκε – μέσα από νίκες και ήττες – σαν εκδήλωση της αλληλεγγύης και της ενότητας του εργατικού κινήματος αλλά και προστασίας των λαϊκών ελευθεριών.

Σήμερα, εννιά σχεδόν δεκαετίες από τότε, οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι υπόλοιποι πολίτες θυμούνται την επέτειο, η οποία στις μέρες μας αποκτά και μία ιδιαίτερη επικαιρότητα. Καθώς η ζωή των εργαζομένων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, που αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Δυσκολίες που ξεκίνησαν από την εποχή των μνημονίων και συνεχίζονται με την ίδια ένταση στις μέρες μας. Με τη δραματική μείωση του εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων, την ίδια ώρα που οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι εξανεμίζουν κι αυτά τα ελάχιστα εισοδήματα των εργαζομένων. Με τη βάναυση καταπάτηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων δεκαετιών. Με την κατάργηση της 13ης σύνταξης. Με τα αντεργατικά μέτρα που εφάρμοσε την τελευταία τετραετία η απερχόμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., οδηγώντας στην αβεβαιότητα για το μέλλον και την ανασφάλιστη εργασία. Την ίδια ώρα που οι πολιτικές ελευθερίες κουρελιάζονται, όπως έδειξε η υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών

Στην αντιλαϊκή αυτή πολιτική οι εργαζόμενοι της χώρας, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, ακολουθώντας τη μεγάλη κατάκτηση της 9ης Μαίου 1936, που ήταν η ενότητα και η ομοψυχία απέναντι στη βαρβαρότητα, θα δώσουν τη δική τους βροντερή απάντηση στις 21 Μαίου, τιμωρώντας τη Δεξιά. Και όπως έλεγε ο μεγάλος βάρδος της "Ρωμιοσύνης" Γιάννης Ρίτσος:

Μην μετανιώσεις

γι' αυτά που έδωσες

Άσε τους άλλους

να μετανιώσουν

που δεν τα εκτίμησαν.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.