Χρόνης Μίσσιος: "Δεν θα με αλλάξει το σύστημα"

της Νανάς Νταουντάκη

Στις 20 Νοέμβρη 2012 φεύγει από αυτή τη ζωή ο Χρόνης Μίσσιος. Συμπληρώνονται φέτος 12 χρόνια αλλά είναι ακόμη κοντά μας περισσότερο από ποτέ- ιδιαίτερα με τα όσα θλιβερά συμβαίνουν στο χώρο της Αριστεράς. «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό» .

Το είχε πει, το έλεγε και το ξανάλεγε, προσπάθησε πολύ, αλλά όταν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να το αλλάξει, άλλαξε ζωή. Δεν άφησε το σύστημα να τον αλλάξει…

Ο Μίσσιος είχε πάει ως τη Δευτέρα δημοτικού αλλά «σπούδασε» στις φυλακές και τις εξορίες και έγραψε συγκλονιστικά βιβλία για όλα όσα πλήγωσαν τη γενιά του, για όλα όσα πληγώνουν τον άνθρωπο και τη φύση και το έκανε με τα πιο απλά λόγια, εκθέτοντας τον ίδιο τον εαυτό του με ειλικρίνεια, τόλμη, αλλά και ευαισθησία. Μέσα από τα κείμενα του, εξυμνούσε τον έρωτα, εξέφραζε την απέχθειά του για την εξουσία και την αγωνία του για περιβάλλον, για τα αδιέξοδα στην πολιτική και την ήττα, κατήγγειλε τα βασανιστήρια και τους βασανιστές του αλλά και τους κομματικούς γραφειοκράτες της Αριστεράς και τον δογματισμό τους, μετατρέποντας την οδυνηρή πολιτική του εμπειρία σε ζωντανό λογοτεχνικό μύθο.

Ο Χρόνης Μίσσιος (άκρη δεξιά) σε μία συνεστίαση της ΕΔΑ και της Νολαίας Λαμπράκη Σερρών,
με τη συμμετοχή του ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, Μανόλη Γλέζου (αρχείο Σπ. Κουζινόπουλου)

Ο πολύς κόσμος τον γνώρισε από τα δύο πρώτα βιβλία του («…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και «Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;») που έγιναν «μπεστ σελλερ» αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από αλήθειες και ξέρει να εκτιμήσει έναν αληθινό άνθρωπο. Έγραψε, όμως, πολλά ακόμη που, αν δεν τα έχετε διαβάσει, αξίζει να τα ψάξετε: «Τα κεραμίδια στάζουν» (1991) , «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» (1996), «Ντομάτα με γεύση μπανάνας» (2001) κ.ά. ως το έκτο και τελευταίο  μυθιστόρημά του, που το έγραφε πριν από τον θάνατό του και κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2019, με τίτλο το αινιγματικό «8-3=11».

Ο Χρόνης Μίσσιος (με τα γυαλιά στην άκρη δεξιά) πηγαίνοντας το καλοκαίρι του 1964 με λεωφορείο για μπάνιο στην Επανομή μαζί με άλλα γνωστά στελέχη της Νεολαίας Λαμπράκη στη Βόρεια Ελλάδα, όπως οι Στέφανος Στεφάνου, Μιχάλης Σεπετίδης κ.α. (από το αρχείο του Σπ. Κουζινόπουλου)

Σε κάποια συνέντευξη που είχε δώσει η σύντροφός του από την εποχή των Λαμπράκηδων Ρηνιώ Παπατσαρούχα-Μίσσιου, τη ρώτησαν: Γιατί γράφει ο Χρόνης; Και εκείνη απάντησε: «Κατά την άποψή μου ο Χρόνης γράφει γι' αυτό που θα 'θελε να διαβάσει στις εφημερίδες ένα πρωί, ν' ακούσει στις πρωινές εκπομπές των ραδιοφώνων: πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, πως η δημιουργία του κόσμου συνεχίζεται και πως η συνείδηση του ανθρώπου μπορεί ακόμη να κυοφορήσει ένα θαύμα».

Ευτυχώς γι' αυτόν, δεν έζησε ως τις μέρες μας να δει πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Σ.Κ.  Ευχαριστούμε Νανά Νταουντάκη για την υπέροχη αυτή ανάρτησή σου.