Ετήσιο μνημόσυνο για τον Γιάννη Καρακασίδη

Παλιοί φίλοι, σύντροφοι και συγγενείς, έσμιξαν σήμερα στον ιερό ναό Τιμίου Προδρόμου Ταγαράδων Θεσσαλονίκης, στο ετήσιο μνημόσυνο που έγινε από την οικογένειά του για τον σεμνό και ιδιαίτερα αγαπητό αγωνιστή της αριστεράς και του δημοκρατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, Γιάννη Καρακασίδη, που έφυγε πέρσι τέτοιες μέρες σε ηλικία 77 χρόνων.

Όλοι σχεδόν οι κάτοικοι των Ταγαράδων ήταν εκεί, μαζί με συναγωνιστές του από τα ηρωϊκά χρόνια της νεολαίας ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, του δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος, του αντιδικτατορικού αγώνα και των εξοριών.

Ποιος ήταν

Ο Γιάννης Καρακασίδης είχε γεννηθεί στη Γερακαρού το 1938 και το 1958, εγκαταστάθηκε στην πόλη της Θεσσαλονίκης, όπως χιλιάδες τότε νέοι που μετακινούνταν στα μεγάλα αστικά κέντρα ή μετανάστευαν στο εξωτερικό, ελπίζοντας και παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο Γιάννης ήταν αποφασισμένος, όπως επιβεβαιώθηκε από όλη την μετέπειτα πορεία του, να αγωνιστεί όχι μόνο για το δικό του μέλλον, αλλά μαζί και με όσους συμφωνούσαν, για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Οι ιδέες του αυτές, τον οδήγησαν να στρατευθεί εθελοντικά στη Νεολαία της ΕΔΑ σε καιρούς δύσκολους και σκληρούς, όπου παραμονές των εκλογών του 1961 επικρατούσαν η βία και η νοθεία του επίσημου κράτους, μαζί με τις συμμορίες του παρακράτους. Οι δυσκολίες αυτές, δεν τον απέτρεψαν από το να δοθεί ολόψυχα στον αγώνα για την υπεράσπιση των ιδανικών της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και Απελευθέρωσης.

Ο Γιάννης Καρακασίδης, εργάτης οικοδόμος, ακούραστο παλληκάρι στη δουλειά και στους αγώνες, ξεχώρισε πολύ γρήγορα και αναδείχτηκε – παρά τη νεαρή του ηλικία – σε ηγετικό συνδικαλιστικό στέλεχος όχι μόνο των Οικοδόμων, που οι αγώνες τους εκείνη την εποχή μαζί και με άλλους κλάδους εργαζομένων κόβανε  κυριολεκτικά την ανάσα, αλλά και στέλεχος της ξεχωριστής συλλογικότητας των 115 προοδευτικών σωματείων, καθώς και του ΔΣΚ, του «Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος».

Αποτέλεσμα εκείνων των σκληρών εργατικών αγώνων, που άνοιξαν καινούριους δρόμους στο συνδικαλιστικό κίνημα, ήταν να υπάρξουν σημαντικές κατακτήσεις, όπως τα Επικουρικά Ταμεία, το Δώρο, η καθιέρωση του 7ωρου το 1964 κ.α.

Την πλούσια αυτή δραστηριότητα την ανέκοψε βίαια η δικτατορία των Συνταγματαρχών. Μαχητής ασυμβίβαστος, πορεύτηκε στους τόπους εξορίας της Γυάρου και της Λέρου, στα χρόνια της χούντας. Αλλά και μέχρι το τέλος της ζωής του, ώριμος πια, παραμένοντας πάντα στις γραμμές της ανανεωτικής αριστεράς, συνδύαζε την εμπειρία, την ανιδιοτέλεια, την πίστη στην ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού κινήματος από τα κόμματα και την εξουσία.