Μία σημαντική μαρτυρία του αείμνηστου Πάνου Δημητρίου

Μία ιστορική φωτογραφία: Η αντιπροσωπεία της ΕΠΟΝ στον πύργο Νεμπόϊσα του Βελιγραδίου,
όπου μαρτύρησε ο Ρήγας Βελεστινλής. Στο κέντρο ο Πάνος Δημητρίου, αριστερά ο Λευτέρης
Ελευθερίου και δεξιά με τη στρατιωτική στολή του ΕΛΑΣ, ο Χάρης Αντωνιάδης

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Η ζωή του Πάνου Δημητρίου, που θα τιμήσουμε τη μνήμη του, την προσεχή Τετάρτη στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, από αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, δεν ήταν δοσμένη μόνο στο αριστερό και προοδευτικό κίνημα του τόπου, μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, του ΚΚΕ αρχικά και στη συνέχεια την ανανεωτική αριστερά, αλλά είχε προσφέρει και τεράστιες υπηρεσίες στην Ελλάδα και τον ελληνισμό γενικότερα με την πατριωτική του στάση.

Είναι ζωντανό ακόμη στη μνήμη μου ένα περιστατικό που μου είχε περιγράψει πριν 35 περίπου χρόνια και το κατέγραψα στο δημοσιογραφικό μου μαγνητόφωνο. Περιστατικό που μου το είχε επιβεβαιώσει πλήρως και ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος, ο Χάρης Αντωνιάδης από τους επικεφαλής της ομάδας σαμποτέρ της εθνικοαπελευθερωτικής οργάνωσης «Ελευθερία» που είχε δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη τις πρώτες κιόλας ημέρες της χιτλερικής κατοχής και στη συνέχεια στέλεχος της ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης.

Στον Πάνο Δημητρίου, που είχε αναλάβει λίγο πριν την απελευθέρωση Γραμματέας της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης, ανατέθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου 1944 από την ηγεσία της «Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νεολαίας», να σχηματίσει μία αντιπροσωπεία και να μεταβεί στα Σκόπια, για να εκπροσωπήσει την ΕΠΟΝ σε ένα συνέδριο της λεγόμενης «Μακεδονικής Νεολαίας» που θα πραγματοποιούνταν εκεί. Κι αυτό γιατί στην Αθήνα είχαν ξεσπάσει τα Δεκεμβριανά και εν μέσω των συγκρούσεων ήταν αδύνατο να μετακινηθεί το προεδρείο της Οργάνωσης.

Πράγματι, σχηματίσθηκε μία αντιπροσωπεία από τους Πάνο Δημητρίου, Λευτέρη Ελευθερίου και Χάρη Αντωνιάδη, βρέθηκε ένα αυτοκίνητο και εξασφαλίσθηκε μία μικρή ποσότητα βενζίνης, που ήταν δυσεύρετη εκείνη την πρώτη μετακατοχική περίοδο και έφτανε μέχρι να πάνε οδικώς μέχρι το Μοναστήρι, όπου θα τους περίμεναν εκπρόσωποι της Σκοπιανής νεολαίας. Η οποία μάλιστα, όταν είχε καλέσει την ΕΠΟΝ στο συνέδριό της, διαβεβαίωνε εγγράφως ότι θα εφοδίαζε την ελληνική αντιπροσωπεία με όσα υγρά καύσιμα χρειάζονταν.

«Πράγματι, φτάσαμε με το αυτοκίνητο μέχρι το Μοναστήρι. Περνώντας όμως τα σύνορα, μας προκάλεσε αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί είχαν αναρτημένα σε πολλά σημεία χάρτες που συμπεριλάμβαναν όλη τη Βόρεια Ελλάδα στην επικράτεια της λεγόμενης «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», καθώς και τεράστια πανό με αλυτρωτικά συνθήματα».

Ο Χάρης Αντωνιάδης εξιστορεί στον Σπ. Κουζινόπουλο

Τα μέλη της αντιπροσωπείας αποφάσισαν να δώσουν τόπο στην οργή τους μέχρι να φτάσουν στα Σκόπια και να θέσουν το θέμα στους οργανωτές του συνεδρίου.

«Φτάνοντας όμως εκεί, συνέχιζε ο Πάνος Δημητρίου, διαπιστώσαμε ότι η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη. Δεδομένου ότι όταν άρχισαν οι ομιλίες των συνέδρων, οι περισσότεροι από αυτούς κατέληγαν με την παρότρυνση «να μπούμε στην Ελλάδα για να απελευθερώσουμε τους καταπιεσμένους Μακεδόνες αδελφούς μας».

Στο πρώτο κιόλας διάλειμμα, οι αντιπρόσωποι της ΕΠΟΝ, κάνουν διάβημα έντονης διαμαρτυρίες στο προεδρείο του συνεδρίου, ζητώντας να σταματήσουν αυτές οι προκλητικές ανθελληνικές ομιλίες. Όταν όμως αυτές οι εμπρηστικές ομιλίες συνεχίσθηκαν και στη συνέχεια, τότε παρουσιάστηκαν και πάλι στο προεδρείο του συνεδρίου δηλώνοντας ότι θα αποχωρήσουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Μετά από αυτό, οι οργανωτές ζήτησαν να κάνει συνάντηση ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας με ένα ηγετικό στέλεχος του κόμματος και της κυβέρνησης της αυτοαποκαλούμενης «Μακεδονίας»

«Πράγματι, εξιστορούσε ο Πάνος Δημητρίου, με οδήγησαν στο κυβερνητικό κτήριο των Σκοπίων, όπου ο συνομιλητής μου, μόλις μπήκα στην αίθουσα, άρχισε να μου λέει: «Γιατί διαμαρτύρεσθε; Θέλετε τους Άγγλους ιμπεριαλιστές να σκοτώνουν τους συντρόφους σας στην Αθήνα, ή να ενωθείτε με τα αδέλφια σας τους Μακεδόνες;»

Η απάντηση του γραμματέα της ΕΠΟΝ Μακεδονίας ήταν ξεκάθαρη: «Ούτε με τους Άγγλους, ούτε όμως και με τους προπαγανδιστές των ιδεών του αλυτρωτισμού, που με τη δράση τους υπονόμευαν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος αλλά και την ίδια την υπόθεση του σοσιαλισμού».

 Όταν ο Πάνος Δημητρίου επέστρεψε στο χώρο που γίνονταν το συνέδριο, διαπίστωσε ότι είχε ήδη δημιουργηθεί ένα καθαρά εχθρικό κλίμα για την ελληνική αντιπροσωπεία. Τα στελέχη της ΕΠΟΝ πήραν τότε απόφαση να αποχωρήσουν από το συνέδριο, καταγγέλοντας τον ανθελληνικό χαρακτήρα που αυτό είχε πάρει. Όπως και έγινε.

«Το αποτέλεσμα ήταν η ηγεσία της «Μακεδονικής Νεολαίας», για … τιμωρία, να μην μας δώσει ούτε τη βενζίνη που είχε υποσχεθεί, με συνέπεια, στις κατηφόρες από τα Σκόπια και μέχρι να φτάσουμε στα ελληνικά σύνορα, να τσουλάμε το αυτοκίνητο για να μας φτάσει η βενζίνη», εξιστορούσε..

Αυτός ήταν ο πατριώτης, ο άνθρωπος, ο ιδεολόγος της Αριστεράς Πάνος Δημητρίου

Λίγα βιογραφικά στοιχεία

Ο Πάνος Δημητρίου, μια από τις σημαντικότερες μορφές του κομμουνιστικού κινήματος και της ανανεωτικής αριστεράς στη χώρα μας, γεννήθηκε το 1017 και  το 1933, στα 16 του χρόνια, οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του πιστός στις ιδέες του για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Το 1938, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη από την ασφάλεια Θεσσαλονίκης, βασανίστηκε και αρνήθηκε να υπογράψει “δήλωση” με αποτέλεσμα να εξοριστεί στη Φολέγανδρο. Στην εξορία γνωρίστηκε με μια άλλη μεγάλη μορφή του κινήματος, το συνομήλικό του Μπάμπη Δρακόπουλο και άρχισε να μελετάει σε βάθος τη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα δραπέτευσε και εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ.

Την Πρωτοχρονιά του 1944, αναλαμβάνει υπεύθυνος της ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια Γραμματέας της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης, για να αρχίσει από εκεί μία ανοδική πορεία που τον οδήγησε να γίνει μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Μαζί με τους Μήτσο Παρτσαλίδη και Ζήση Ζωγράφο, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κρίση και τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, κατά τη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας του κόμματος. Ηγήθηκε της ανανεωτικής πτέρυγας, αρχικά στο εξωτερικό και μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα, το 1974, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού, ως μέλος της Κ.Ε. και του Ε.Ε. Παρέμεινε ενεργός στο χώρο της Αριστεράς μέχρι τις τελευταίες του στιγμές.