Αμετροέπεια και πολιτικό θάρρος

του Τραϊανού Χατζηδημητρίου
Στην πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό, μετά τις εκλογές που τον ανέδειξαν σε ισχυρό πόλο της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, διέπραξε ηθελημένα ή άθελά του μια απρέπεια, ένα πολιτικό σφάλμα ως μη ώφειλε. Η Ελλάδα -και ο ΣΥΡΙΖΑ- θα είχαν κάθε συμφέρον να προωθηθεί και να αναγορευτεί σε επίσημη πολιτική της ΕΕ και της ευρωζώνης η αντίληψη του Ολάντ (και του Ομπάμα) ότι η ανάπτυξη, η μεγέθυνση της πίτας μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Είναι ένα σοβαρό αντίβαρο στην προτεσταντική λογική της Μέρκελ.

Αυτόν τον άνθρωπο, που αποτελεί αντικειμενικά τον «άλλον» πόλο στην Ευρώπη των «17», του ευρώ, που έχει μόλις δυο βδομάδες εκλεγμένος πρόεδρος, με δεκάδες εκατομμύρια ψήφους, μιας χώρας που είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, του G-8, κορυφαία δύναμη στην Ευρώπη και τον κόσμο, πηγαίνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε 1 εκατ. ψήφους σε μια φαληρημένη χώρα και τον ειρωνεύεται μέσα στο σπίτι του. Η αμετροέπεια δεν έχει όρια.
Αν ο κ.Τσίπρας πίστευε ότι ο Ολάντ θα 'πρεπε να τον δεχτεί για να συζητήσουν είναι άλλο θέμα. Υπάρχει το πρωτόκολλο, υπάρχουν οι προσωπικές σχέσεις, υπάρχουν οι πολιτικές σχέσεις που οικοδομούνται πετραδάκι πετραδάκι. Δεν είναι τυχαίο ότι χτες το πρωί, ελάχιστες ώρες μετά το «Ολαντρέου», ο Ευ. Βενιζέλος πέρασε το κατώφλι των Ηλυσίων προσκεκλημένος «προσωπικά» από το Γάλλο πρόεδρο, ώστε να παρακαμφθεί το πρωτόκολλο της προεδρίας. Με τον τρόπο του, δηλαδή, ο Ολάντ απάντησε άμεσα στην ειρωνία Τσίπρα και διάλεξε συνομιλητή από την ελληνική Κεντροαριστερά.
Λάθος, απειρία, θράσος ή θάρρος; Τι απ' όλα ήταν η κίνηση Τσίπρα; Σημασία έχει μόνο για εσωτερική κατανάλωση και για να χρεωθούν ή πιστωθούν πολιτικές ζημίες ή κέρδη. Γιατί στο εξωτερικό μάγκας -και όχι οσφυοκάμπτης- δε γίνεται ένας ηγέτης με λεκτικούς ακροβατισμούς. Γίνεται από το μέγεθος, την ευρωστία και το διαγραφόμενο μέλλον της χώρας του -κυρίως- και δευτερευόντως της παράταξης που εκπροσωπεί.