Τι διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία για το Ναζισμό;

του Σπύρου Κουζινόπουλου
Με αφορμή την επανεμφάνιση διάφορων ακροδεξιών, φασιστικών και ρατσιστικών σχηματισμών, αλλά και το σχετικά πρόσφατο παράδειγμα της εγκληματικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή", ξαναήρθε στη μνήμη μας ένα καίριο ερώτημα: Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο σχετικά με το Ναζισμό, το φασισμό και τα δεινά που προκάλεσαν στην ανθρωπότητα αλλά και στη χώρα μας;

Όπως είχε πει παλαιότερα η καθηγήτρια και πρώην βουλευτίνα Μαρία Ρεπούση: "Στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, τα κεφάλαια για το Ναζισμό και τα δεινά που προκάλεσε στην ανθρωπότητα κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρίσκονται πάντα στο τέλος. Με αποτέλεσμα όταν τελειώσει η σχολική χρονιά, να μη φτάνει καθόλου μέχρι εκεί η ύλη, ή το πολύ-πολύ να μαθαίνουν ότι μαθαίνουν, πολύ περιληπτικά".

Αυτή, ήταν μία πολύ σωστή και πάντα επίκαιρη επισήμανση, καθώς οι νέοι μας σήμερα δεν γνωρίζουν τίποτα ή στην καλύτερη περίπτωση ελάχιστα πράγματα για τους 20.000.000 νεκρούς που προκάλεσε στην Ευρώπη η χιτλερική πανούκλα, για τις τεράστιες καταστροφές στην ανθρωπότητα και στη χώρα μας, για τη λεηλασία του ελληνικού κρατικού θησαυροφυλακίου από τους χιτλερικούς κατακτητές, για τα δεινά που ακόμη τα πληρώνει η ελληνική οικονομία".

Μιλώντας πριν χρόνια και συγκεκριμένα στις 21 Σεπτεμβρίου 2013 στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης, στην εκδήλωση που είχε οργανωθεί για τα 110 χρόνια γέννησης του μεγάλου ποιητή της Μακεδονίας Γιώργου Βαφόπουλου, είχα την ευκαιρία να θυμίσω κάποια από αυτά που έγραψε ο Βαφόπουλος για το Ναζισμό και κυρίως για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι χιτλερικοί κατακτητές στο νομό Θεσσαλονίκης. Με το Ολοκαύτωμα των 50.000 Εβραίων συμπατριωτών μας, τις εκατοντάδες εκτελέσεις Θεσσαλονικέων και άλλων πατριωτών και τα μεγάλα μακελειά εδώ, στη Νέα Ευκαρπία, στο Ασβεστοχώρι και στο Χορτιάτη, μία απόσταση αναπνοής από τα σπίτια μας. Είχα πει λοιπόν σχετικά:

Θα μπορούσε κανείς να μιλάει με τις ώρες ή μάλλον με τις μέρες για τον Γιώργο Βαφόπουλο και το σημαντικό έργο του «αρχηγού της ποίησης της Θεσσαλονίκης», όπως αποκλήθηκε. Και ο οποίος, με τους στίχους και τις ιδέες του «φρεσκάρισε την πραγματικότητα και έδωσε μια νέα πνοή στις ποιητικές αναζητήσεις», σύμφωνα με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. 

Μου αρέσει πάντα να συνδέω το χτες με το σήμερα, την ιστορία με τις εξελίξεις. Τις τελευταίες μέρες, μετά από επτά σχεδόν δεκαετίες σιωπής,  γίνεται και πάλι πολύ συζήτηση για τα δεινά που προκάλεσαν στη χώρα μας, όπως και σε όλη την ανθρωπότητα ο φασισμός και ο Ναζισμός. Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή, θα ήθελα να αναφερθώ στην απέχθεια με την οποία ο Γιώργος Βαφόπουλος αντιμετώπιζε όχι μόνο τους Γερμανούς κατακτητές, αλλά και τους Έλληνες συνεργάτες τους που τους χαρακτηρίζει «…πανάθλια ερπετά που ήξεραν τη βδελυρή τέχνης να γλύφουν με τη γλώσσα τις μαύρες γυαλισμένες μπότες των Γερμανών και με το φαρμακερό τους κεντρί να πληγώνουν την ελληνική συνείδηση»

(Γιώργος Βαφόπουλος, Σελίδες Αυτοβιογραφίας, τόμος 2^ος «Η Ανάσταση», σ. 144)

Δυστυχώς, υπάρχουν συμπατριώτες μας με ασθενική μνήμη, που λησμονούν τα «κατορθώματα» του ναζισμού, με τα 20 εκατομμύρια νεκρούς που προκάλεσε στην Ευρώπη και εκθειάζουν τη ναζιστική ιδεολογία.

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, πρέπει ξανά και ξανά να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, για να μην επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος. Γι' αυτό θέλω να σας θυμίσω σύντομα, τα όσα γράφει ο Βαφόπουλος σχετικά με τον αφανισμό του Χορτιάτη, παραλείποντας λόγω οικονομίας χρόνου τη γεμάτη πόνο, οργή και συμπάθεια περιγραφή που κάνει για το Ολοκαύτωμα των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Λέει λοιπόν για το Χορτιάτη και τα όσα εφιαλτικά διαδραματίστηκαν εκεί από τους Ναζί στις 2 Σεπτεμβρίου 1944:

… Ήρθαν οι έξαλλες ορδές των Γερμανών και ζώσανε το χωριό και κλείσανε τους κατοίκους του μέσα στην εκκλησιά και μέσα στα σπίτια. Και βάλανε φωτιά και άφησαν τις φλόγες να υψωθούν, για να πνίξουν άντρες, γυναίκες και παιδιά, σε μια φριχτή μάζα από σπαραγμό και καμένες σάρκες. Έξω από τη φλεγόμενη τούτη κόλαση, στεκόντανε άγριοι οι Γερμανοί και πυροβολούσαν όσους, στην απόγνωσή τους, δοκίμαζαν μια έξοδο σωτηρίας. Και τους ξανάριχναν μέσα στη φωτιά. Ώσπου οι σπαραγμοί καταλάγιασαν, οι φλόγες χαμήλωσαν και η σιωπή του θανάτου κατακάθισε κι΄ αυτή πάνω στα ερείπια του καμένου χωριού.

(Βαφόπουλος .ο.π., σ.229)   

Να θυμίσουμε, κλείνοντας το θέμα αυτό, ότι μόνο ότι τη μέρα εκείνη σκοτώθηκαν από τους Ναζί εκατόν σαράντα εννέα (149) κάτοικοι του Χορτιάτη, ανάμεσα τους 109 γυναίκες και κορίτσια, και κάηκαν περίπου 300 σπίτια.