Περί του Ύψους (De sublimitate libellus)

του Απόστολου Λυκεσά

Μερικά πράγματα που γνωρίζω και άλλα, που θυμάμαι, περί του Ύψους.

1) Μία μελέτη που έγινε για το σύνολο του στρατεύματος του Μεγάλου Ναπολέοντος, το οποίο πέρασε νικηφόρα όλη την Ευρώπη δύο φορές πριν παγώσει έξω από τη Μόσχα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μέσο ύψος των φαντάρων μετά βίας άγγιζε το 1.60 και, αναλογιζόταν ο μελετητής. πώς ήταν δυνατό αυτοί οι άντρες να κουβαλάνε τους θηριώδεις γυλιούς τους για τόσο χρόνο σε τέτοιες αποστάσεις.

2) Παραμένω κοντύτερος από τον αδελφό μου.

3) Τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους ο πολιτιστικός σύλλογος του Ευηνοχωρίου  “Η Αρχαία Καλυδώνα” διοργάνωσε  για άλλη μια χρονιά τον φιλανθρωπικό αγώνα Κοντών εναντίον ψηλών την Μεγάλη Παρασκευή 10 Απριλίου στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας Ευηνοχωρίου Αγρινίου. Σκληρό παιχνίδι και αμφίρροπο, στο οποίο οι Κοντοί επικράτησαν τελικά στα πέναλτι και κατέκτησαν το τρόπαιο.

4) Κάποιοι ψηλοί καμπουριάζουν από έμφυτη συστολή. Κάποιοι άλλοι είναι τόσο κορδωμένοι σαν να έχουν καταπιεί στειλιάρι.

5) Όλοι οι ψηλοί δεν ήθελαν να είναι πρώτοι στην παρέλαση και με χαρά αποδέχονταν να είναι τελευταίοι στο σχήμα «βάρκα» που επέλεγε ο γυμναστής προκειμένου να απολαμβάνουν τις πλάκες και την καζούρα.

6) Υπάρχει ένα πλήθος ανεκδότων και για ψηλούς και για κοντούς που δεν είναι της ώρας.

7) Σε ότι αφορά την τηλεόραση, είχαμε πληροφορηθεί μοναχά περί της υπάρξεως και της τεχνολογικής ικανότητας κάποιων ειδικών φακών οι οποίοι τοποθετούμενοι σε κάμερες, εμφανίζουν ως οδοντογλυφίδες τους ευτραφείς παρουσιαστές και τις παρουσιάστριες που υποκύπτουν στην σκοτεινή και βίαιη δύναμη της σοκολατίνας ή του γαλακτομπούρεκου.

8) Ο πρόεδρος της ΝΔ, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, έδωσε κατά το χθεσινοβραδινό ντιμπέιτ νέα διάσταση στη σχετική θεματολογία των εκπομπών του κ. Φουρθιώτη, όταν διαπίστωσε ότι εμφανιζόταν ισοϋψής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα πράγμα που αδυνάτιζε έως απισχνάνσεως τα επιχειρήματα του. Ως να παραπονιόταν δηλαδή ότι χαμήλωσε ένας σκηνοθέτης την μπασκέτα για ένα θεαματικό ανάποδο κάρφωμα του αντιπάλου την ώρα του ματς. Το πράγμα βέβαια κατατείνει τόσο στη γελοιότητα που μοιάζει σαν να διαμαρτυρόταν ο θηριώδης Τσατσένκο των 2.20 στον Νίκο Γκάλη επειδή έβαζε καλάθι μπροστά στα υψωμένα χέρια του παρότι κοντύτερος. Περισσότερα για την αξία του ύψους στο μπάσκετ, ας πει ο κ. Κικίλιας στον πρόεδρο του, αλλά πρέπει οπωσδήποτε κάποιος άλλος να του πει και δύο πράγματα για τους όρους στην πολιτική. Για παράδειγμα, ας ρωτήσει τον Σαρκοζί που είναι και ομοϊδεάτης του.

9) Προσωπικά, θα προτιμήσω ένα άλλο «Ύψος», στο οποίο θα επιθυμούσα ο οποιοσδήποτε πολιτικός αρχηγός να διακρίνεται, και να του απονέμεται όχι γιατί διαμαρτύρεται, αλλά επειδή του το αναγνωρίζουν όλοι όσοι τον παρακολουθούν ακόμη κι αν διαφωνούν μαζί του. Πρόκειται για το «Ύψος» που όρισε με την μελέτη του ο Διονύσιος Λογγίνος στο «Περί Ύψους (Βιβλίων)» (De sublimitate libellus)*, το οποίο είναι έργο διαχρονικό και πολύτιμο, με αναφορές στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο, τους στωικούς, την Παλαιά Διαθήκη και μας δίνει το μέτρο των αρχαίων προγόνων για το ύφος του λόγου. Το ύφος που μπορεί να ψηλώσει έναν άνθρωπο ως τον ουρανό και όχι εκείνο με το οποίο ένας ψηλός μετατρέπεται σε μια στιγμή σε νάνο.

10) Παρατηρεί ο Λογγίνος ανάμεσα στα άλλα ότι «πολλές φορές κάποιοι, σαν να είναι μεθυσμένοι, εκφράζουν με παραφορά προσωπικά τους και πλαστά πάθη, τα οποία τίποτε δεν έχουν να κάνουν με την υπόθεση που πραγματεύονται· απευθυνόμενοι λοιπόν σε ακροατές που κανένα πάθος δεν αισθάνονται, εύλογο είναι να ασχημονούν, εκστασιασμένοι αυτοί απέναντι σε ανθρώπους όχι εκστασιασμένους…». Αναφερόμενος δε στον Τίμαιο (Ταυρομενίτη) κάνει λόγο για ένα άνθρωπο που είναι «πολυμαθής και επινοητικός, πλην επικριτικότατος για τα ξένα σφάλματα χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνεται τα δικά του. Του αρέσει υπερβολικά να διατυπώνει πάντοτε ιδιότροπα διανοήματα και έτσι πολλές φορές ξεπέφτει στο εντελώς παιδαριώδες». Θα του θύμιζε, εν ολίγοις, αυτός, ο Λογγίνος, του κ. Μεϊμαράκη, ότι μοιάζει λίγο με τον Τίμαιο που θέλοντας να υμνήσει τον Μεγαλέξανδρο, ειρωνεύτηκε τον  Ισοκράτη ότι του πήρε παραπάνω χρόνο να γράψει τον «Πανηγυρικό» του, από αυτόν που χρειάστηκε ο Αλέξανδρος για να τσακίσει τους Πέρσες και ήταν σαν να έλεγε ότι οι Σπαρτιάτες ήταν λιγότερο γενναίοι από τον Ισοκράτη που έγραψε τον «Πανηγυρικό» σε δέκα χρόνια αλλά εκείνοι κατέλαβαν την Μεσσήνη σε τριάντα.