Μαρτυρίες για πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα του "Ξένιου Δία"

της Ευδοκίας Αικατερινάρη-Γούλα
στη μνήμη των γονιών μου
Μόλις χθες διατύπωσα με σχόλιά μου στο διαδίκτυο μια διαφορετική προσέγγιση για ζητήματα που αφορούν στην αντιμετώπιση των προσφύγων-μεταναστών. Αντί όμως για ένα εποικοδομητικό διάλογο δέχτηκα σκληρή κριτική και ιδιαιτέρως από ορισμένους φίλους-φίλες, οι οποίοι κατά σύμπτωση είναι και βαθέως θρησκευόμενοι... Προς αντίκρουση των ατεκμηρίωτων ισχυρισμών τους, αναφέρθηκα σε μαρτυρίες προσωπικών βιωμάτων των γονιών μου, αλλά ..."φωνή βοώντος εν τη ερήμω". 

Τις καταθέτω και εδώ ως υποχρέωση στη μνήμη τους...
Ο πατέρας μου έφυγε το 1911 μετανάστης στην Αμερική (όπου γεννήθηκα) και η μάνα μου (δασκάλα) πρόσφυγας από την Μικρά Ασία (Αϊδίνι) ήρθε εδώ το 1919. Ο καθένας τους με ενημέρωσε, έτσι για να γνωρίζω την ιστορία της οικογένειάς μας, για τα σκληρά βιώματά του από τους δύο εξ ανάγκης εκπατρισμούς. Ο πατέρας για τα όσα σκληρά τράβηξε ως μετανάστης το πρώτο διάστημα στην Αμερική και η μάνα μου ως προσφυγοπούλα στη μητέρα-πατρίδα, δηλαδή εδώ. Παρότι κατά κοινή ομολογία η πρόσφυγας μάνα μου ήταν καλή δασκάλα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που συχνά την αποκαλούσαν "τουρκόσπορο", κάτι που την πλήγωνε βαθειά. Δεν είχε περάσει παρά ελάχιστος χρόνος από τότε που με την αδελφή της και τη μάνα της εγκατέλειψε το Αϊδίνι, χωρίς να μπορέσουν να θάψουν τον σκοτωμένο πατέρα... 
Η ξενοφοβία, ωστόσο και μάλιστα προς ανήμπορους και δυστυχείς, φαίνεται να μην χαρακτηρίζει μόνο τις μέρες μας. Στη χώρα του "Ξένειου Δία", στην πατρίδα μας, ενδημούσε και από παλαιότερα, όσο κι αν αμφισβητούνταν περί του αντιθέτου, με βαρύγδουπες και κούφιες δηλώσεις...
Προκειμένου λοιπόν να γίνει αντιληπτή από τον καθένα -και ιδιαίτερα από τους δηλούντες "βαθέως θρησκευόμενοι"- η ανάγκη εκπλήρωσης του χρέους του καθενός μας για ανθρωπιστική βοήθεια σε πρόσφυγες και μετανάστες, ζητάω μια εξήγηση, μια ερμηνεία για μια από τις βασικότερες εκκλησιαστικές ρήσεις: 
"Επείνασα γαρ, και εδώκατε μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετε με,
γυμνός, και περιεβάλατέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθε με, εν φυλακή ήμην, και ήλθατε προς εμέ...''. (Ματθ. 25-36).
Ρωτώ λοιπόν με αφέλεια και καλοπροαίρετα τους φίλους στους οποίους αναφέρθηκα: Μήπως πολλοί απ' όσους επικαλούνται το θρησκευτικό δόγμα, έχουν διαγράψει αυτές τις εντολές ή μήπως θα πρέπει να εφαρμόζονται ... κατά επιλογήν, με χρήση διαβατηρίου και κατά περίσταση; Είναι απαντήσεις που πρωτίστως θα πρέπει να δώσουν στον εαυτό τους, ως κληρονομιά στους απόγονους των οποίων η μοίρα ήταν και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι πάντα άγνωστη!