Η φύση και τα όνειρα της νιότης

Χρυσάνθεμα, ζήνες, πέτρα

του Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη

Χρόνια πίσω με γυρνά το σήμερα, στην πρώτη νιότη. Τα δόγματα στέκονταν εμπόδιο στα όνειρα, δεν άφηναν τις προσδοκίες ν’ ανθίσουν, τους πόθους να καταλαγιάσουν. Κάποιοι πάλευαν για περισσότερο φως, μα δύσκολα τα κατάφερναν. Το σύστημα πρόβαλλε τα θέλω του ισχυρού, υπερασπίζονταν τη δική του αλήθεια, την μία και μοναδική, απέναντι σ’ εκείνη των αδύναμων.

Λουλούδια, σχισμή, βράχος

Ερμηνεύω τώρα την αποστροφή μου στις μεγαλοστομίες, την αδημονία μου να τελειώσει ο πανηγυρικός. Μετρούσα το χρόνο, το κάθε λεπτό, η υποκρισία του καρτερικού δεν μου ταίριαζε. Πνιγόμουν κι ήθελα να βγω στη φύση, να πάρω τις βαθιές ανάσες που τόσο είχα ανάγκη.

Μανιτάρια σε κομμένο δέντρο

Με εντυπωσίαζαν τα μεγάλα και τ’ αληθινά, δεν λέω, μαγευόμουν όμως περισσότερο από τα μικρά και ταπεινά της Φύσης, από την ισορροπία και τη δίκαιη συνύπαρξη όλων όσων την συνθέτουν. 

Αυτά άλλωστε με κρατούσαν πάντα στη ζωή, στη ζωή που ονειρευόμουν.

Πολύγυρος 19-12-2020

 (σημ. Με αφορμή το χθεσινό περίπατο με την Ευδοκία στο δάσος της Αντραγασιάς)

Μαργαρίτες σε βράχια