του Γιώργου Τούλα
Περπατώντας μέσα στις λάσπες, από τον καταυλισμό προς τα μνήματα, εκεί που δεν θα περπατήσουμε ποτέ οι περισσότεροι, μαθημένοι να μη λασπώνονται τα παπούτσια μας. Το κορίτσι αποχαιρετά το αγόρι. Γιατί ακόμα και την ύστατη στιγμή η Πολιτεία, για τα μάτια του κόσμου δεν φρόντισε να ρίξει λίγο χαλίκι εκεί που θα περνούσε η πομπή. Έστω για τα μάτια του κόσμου.